דארף מען טאקע וועגן אט די סיבה זיך דרייען מיט א גוטע סביבה. ווי כ'האב אמאל געזעהן א דיוק אינעם רמב"ם וואס רעדט צו גיין אין מדבריות כדי נישט צו נשפע ווערן פון די סביבה. עס מוז זיין אז די רמב"ם רעדט פון א גאר אויסנאם שטארקע כאראקטער וואס קען אויסהאלטן צו וואוינען אליינס, אז נישט קען מען דאך אראפגיין פון זינען רח"ל, און מיט דעם אלעם הייסט די רמב"ם גיין וואוינען אפגעזינדערט להודיעך ווי שטארק די כח און השפעה די סביבה לאזט אויף די מענטש.
הערליך און דראמאטיש נאך מיט א שטארקע חיזוק דערצו, האט מיר דערמאנט פון דיין מוטשע דעך ארטיקל
-------
די העדליין האט מיר געמאכט טראכטן אז ס'רעדט זיך פון פופציגער. ביים אנהייבן ליינען האב איך געטראכט אז די ארטיקל גייט זיך ענדיגן איבער קומזיצן בי קברי צדיקים.. די נעמען זענען חיים זאנוויל (ריבניץ) ישעי' (ר' ישעי'לע קערעסטיר) יששכר (גוטמאן) משולם (גרינבערגער) און מיכאל (שניטצלער)...
צו ס'איז אמת צו נישט איז נישט מעלה און נישט מוריד, די עיקר וואס מ'קען זיך ארויסלערנען פון דעם
און ווי פלעגן די צדיקים זאגן, אז א מעשה וואס מ'דערציילט אויפן בעש"ט הק', איז אדער טאקע געשעהן, און אפי' אויב נישט, האט עס פארט געקענט פאסירן...
אזא מעשה אויף מוטער רוסלאנד, האט אדער פאסירט, און אפי' אויב נישט, האט עס זיכער געקענט געשעהן...
ממילא איז במידה טובה מרובה, אזוי ווי די משנה זאגט דאך דאס אין אבות, הולך ואינו עושה, שכר הליכה בידו,