ממש אזוי האט געשריבן:איך בין מיט דיר פיינע נייעס, נארסעסיזם האט נישט קיין כי הוא זה צו טון מיט אויפוואקסן מיט צופיל קאמפלימענטן. קיין זכר נישט.
רוב נארסעסיסטן וואס איך קען זענען דוקא פון שטיבער וואו מען האט זיי געקלאפט. זיי האבן געמוזט אנטוויקלען א קאפּינג מעכאניזם פון זיין טאטאל פאקעסירט אויף זיך אליין.
סתם זאגן סברות איבער פון וואו עס קומט און נאך מיט א זיכערקייט נעמט זיך נישט פון ערוואקסנקייט.
ווער עס איז גערעכט דא ווייסעך נישט. אבער עס איז זיכער אז רב @גרינער יוד האט א נקודה.
ביידע סיי דער נארסעסיסט און סיי דער בארדערליין זענען ביידע פונקט אזוי פאוקעסירט אויף זיך. ביידע זענען מרוכז אויף די סוקיורטי פון זייער עקזיסטענץ כלפי די עולם ארום אים.
די חילוק צווישן די צוויי איז נאר, אז דער בארדערליין דיסארדער קומט זיין פאוקוס מיט מיט א מורא'דיגע ענקזייעטי און פחד און אנגעצויגענקייט בכל רגע אז ער פארלירט אט אט קאנטראל אויפן ארום, און דאס מאכט אים אזוי אויפטאנצן אין א אויסברוך פון יעדע מינדעסטע צל של ספק וואס גנב'ט זיך אריין ביים אים אז ער איז אוט אף קאנטראל אויפן מצב ארום.
ווידעראום דער נארסעסיסט דיסארדער זיין גאנצע פאוקוס אויף זעך אומט באגלייט מיט א מורא'דיגע רואיגקייט, ער צייגט נישט ארויס די פחדים וואס דער בארדערליין צייגט ארויס. ער קומט ארויס מיט מורא'דיגע וודאית כאילו - ווי ער איז הונדערט פראצענט זיכער אז די וועלט איז זיינס, ואין אחר דבריו כלום. ער זעהט דיך נישט בכלל, ער באקעמפט דיך אפילוט נישט, דו עקזעסטירסט נישט בכלל.
ממילא נמצא לפי"ז, אז עס קען מאכן סענץ אז די גורם פארן בארדערליין דיסארדער זאל דייקא זיין מער א טראומאטישער עבר וואס דער מענטש איז אדורך, אז מען האט אים אזוי געקלאפט און נישט געגעבן זיינע נפשיות'דיגע צרכים, אז ער איז אריין אין א מוד פון זיכער מאכן די גאנצע צייט אז ער איז יא א מציאות - אז ער איז יא א זאך דורכן זיכער מאכן אז אלעס גייט זיין וועג. וואס דאס קומט דייקא פון א מורא'דיגע אנגעצויגענקייט און פחד און טראומא פון נישט וועלן שפירן ווי ער פארלירט אלעס.
אין קורצערע ווערטער: ער שפירט פארלוירן, און די פארלוירנקייט איז וואס ער וויל דא פייטן דורכן יעדן נעמען צו זיך. וממילא איז פארשטענדליך אז דאס קלאפט אויס אויף בצורת 'בארדערליין דיסארדער' וועלעכע איז בעצם איין שטיק אפענע ענקזייעטי און פחד פון וועלן האלטן אלעס ארום אין זיינע הענט.
ווידעראום דער נארסעסיסט וועלעכע קומט בעצם מיט מיט אזא מין וודאית און זיכערקייט אז אלעס איז טאקע זיינס און אז יעדער איז אונטער אים, אז עס קען טאקע מאכן סענץ אז דאס זאל זיין א דירעקטע תוצאה פון א עבר אין וועלעכע ער איז אויפגעוואקסן מיט די געפיל אז די וועלט איז זיינס און אז אלעס רוקט זיך פאר אים - ואין מי מעכב בידו.
למעשה קען איך בעצם זעהן אז ביידע זאלן קענען קומען פון א געקלאפטע עבר. ווייל בסך הכל זענען סיי בארדערליין און סיי נארסעסיסט שניהם אותו דבר ממש. ביידע שפירן ביי זיך טיף טיף אז זיי האבן נישט גארנישט, וממילא זענען ביידע מיט די זעלבע ציהל - נעמליך צו פארזיכערן אז אלעס און יעדער ארום זיי כאפט זיך מיט מיט זייער באן, און אזוי שפירן זיי פארזיכערט מכוח די סביבה זייערע וועלעכע גיט זיי די נויטיגע סוקיוריטי.
די גאנצע חילוק צווישן די צוויי איז נאר אז ביים נארסעסיסט קומט נישט אזוי ארויס באופן בולטת זיין געוואלדיגע אומזיכערקייט וואס ער פארמאגט בוודאי טיף הארצן. ווידעראום דער בארדערליין קומט יא ארויס מיט זיין גאנצע ענקזייעטי באופן בולטת נעקסט לעוועל.
ממילא קען מען רואיג זאגן אז דער נארסעסיסט קען פונקט אזוי קומען סיי פון א געפעטשעטע עבר און סיי פון א געקלאפטע עבר. ווייל בעצם האבן ביידע תוך תוכיות די זעלבע סארט ענקזייעטי. ממילא קען איך זעהן אז א געקלאפטע קינד זאל זיך אויך אנטוויקלען אויף א נארסיסטישע פארנעם.
איי, ווען טאקע קלאפט עס אויס מער נארסעסיסטיש און ווען מער בארדערלייניש...? דאס קען אדער האבן צוטוהן מיט די שורש טיבעת הנפש פון דעם באטרעפענדן. אדער קען מען זאגן אז נארסעסיסט איז בעצם די זעלבע ווי בארדערליין נאר עס איז נעקסט לעוועל - די קראנקהייט איז נאך טיפער, אז ער איז שוין אזוי אריין אין זיין אומגעזונטע מצב אז ער האט שוין אפילו באוויזן צו פארשטעקן זיין ספיקות און פחדים וואס ער האט טיף אונטערן קארפעט, אזש עס זעהט זיך ניטאמאל אן לעיני בשר הפשוט אז דער מענטש איז בכלל פארלוירן און אז ער האט בכלל ענקזייעטי - און דארף בכלל איינעם האבן און צו איינעם צוקומען.
ויש לעיין בזה האחרון.