אנעים זמירות האט געשריבן:א ווארעמע פאעזיע, ארויסגעברענגט דעם אלטע ידיעה אז א מענטש קעניש פארשטיין און דערגיין זיין באשעפער.
איך בין ביז איצט נישט אנגעקומען צו רעיטן דיזער ארטיקל. די שפראך איז שטארק פאעטיש, דער שרייבער האט טאקע זייער גוט פארשלייערט דער תוכן וויבאלד עס איז שוין אלט כדי צו שרייבן אויף א נייעם אופן.
אבער איך וויל עס נאכנישט רעיטן ווייל איך וויל הערן דער עולם'ס מיינונג איבער א געוויסע נקודה:
פון געוויסע זאצן זעהט מיר אויס ווי דער ערציילער (דער וואס רעדט) איז נישט דער שרייבער, און לאו דאווקא א מענטש אדער א בריאה בכלל. אנטשטאט איז עס א קול, ד.ה. שריפט אליינס רעדט אדער דער געדאנק אליינס זאגט וואס ער וויל ארויסברענגען. אויב דאס איז טאקע וואר, דאן איז דאס ארטיקל פאעטיש אויף א גאר הויכע שטאפל. ווי אויך זעהט מיר אויס אז דער צו וועם ער רעדט איז אויך די זעלבע, ד.ה. די קאנצעפט אליינס שמועסט עס אויס צווישן זיך, אבער זיי רעדן אין מענטשליכע טערמינען כדי די ליינער זאלן קענען פארשטיין...
פארוואס איך טראכט אזוי
פילעווע נישט אין מיר
וועסט סייווי נישט פארשטיין,
זעהט מען אז 'איינער' ענטפערט א 'צווייטער' וואס פרובירט איהם צו פארשטיין.
דיין שכל צו קליין.
ער זאגט יענעם אז זיין 'שכל איז צו קליין'. קען דאך נישט זיין אז ער זאגט אים אז זיין שכל איז צו קליין נאר פערזענליך איהם צו פארשטיין. ער זאגט צום ליינער אז זיין שכל איז צו קליין צו פארשטיין דעם באשעפער.
דיין בליק אויפן וועלטעל
פונעם אמת קאפויער
און אזוי ווייטער רעדט ער צום ליינער. און ער רעדט שוין בכלל נישט פון זיך.
ווי מאדנע דאס מענטשאלע
איז ער א רואה את הנולד?
ער אנערקענט שאלה
ווען השגחה איז שולט.
דא רעדט ער צו זיך און פון א 'מענטשעלע', נישט וועגן זיך, נישט צו וועם ער האט פריער גערעדט, נישט צום ליינער. ער רעדט צו זיך וועגן די בריאה 'מענטשעלע'.
אמונה אין האנט
דאס איז דיין וואפן,
נישט קאפ אין וואנט
וועט דיר רואיגקייט שאפן.
דא רעדט ער אויסדרוקליך צום ליינער, און נישט וועגן זיך.
ווארף מיר אוועק
זארג נישט מיין קינד
איך וועל איין טאג צוגיין,
שפאר אויף מיר טינט
וועט דיר בעסער זיין.
נוץ מיר נישט אויס
אויף אגענדעס פריוואטע,
לאדיך ארויס
פארלאז זיך אויף דיין טאטע.
דא רעדט ער וועגן די בריאה 'מענטשעלע', אבער אויף א וועג וואס הערט זיך כאילו ער רעדט וועגן זיך, און ער רעדט איצט צו וועם ער האט גערעדט אין אנפאנג פון דער ארטיקל, ווי אויך צום ליינער.
דעמאלטס איינזעהן
אז איך עקזעסטיר ניטאמאל,
אלס דמיונות דאן זען
זיך גענארט אלעמאל.
דער טאג וועט קומען
מיר וועלן זיך פאר אייביג שיידן,
וועסט זיך דאן בארימען
אלעס איז פריידן.
דא איז משמע אז דער גוף רעדט צום נשמה וועגן דער בריאה 'מענטשעלע'.
נישט אלעס דארף שטימען
עס וועט נאך זיין שיין,
ווען די צייט וועט קומען
וועסטו מיך פארשטיין
דא קען מען זאגן א פאר פשטים ווער, וועגן, און צו וועם.
- - - קשיות
דא רעדט דער 'שרייבער' צום 'ליינער'
------------
ווי עס זעהט מיר אויס איז דער ערציילער נישט א געוויסע בריאה, אבער דער קאנצעפט, די ארטיקל, רעדט די גאנצע צייט. דער שמועסט פאר זיך אויף פארשידענע אופנים כדי דער ליינער זאל פארשטיין.
וואס זאגט דער עולם?