איך האב לעצטנס געהאט א שמועס מיט איינעם אין אימעיל (איינער פון חברינו וואס דריידט זיך דא) און געווארן איבערגעהאקט אינמיטן נישט האבן אויסגעקלארט מיין פוינט און ציל.
איך האב נישט זיין קאנטעקט יעצט און קען נישט קלאר מאכן מיין נקודה.
ס׳איז מיר ארויף געקומען א בילד ווי אזוי א מענטש האט געזינדיגט בזמן שבית המקדש היה קיים און ער גייט ארויף קיין ירושלים ברענגען א קרבן,
אבער אנקומענדיג דארט זעהט ער ווי אלעס איז שוין חרוב סאיז שוין נאכן חורבן.
שרייב איך דא דעם גראם אויך ווייל איך וויל יענער זאל דאס זעהן,
אבער ס׳איז אויך כשלעצמו א שיינעם געדאנק.
* * *
איך ווארט און איך ווארט,
איך ווארט אין מיין ווינקל.
ס׳האט זיך איבערגהאקט,
נישט אויסגעקלארט מיין אקט.
דו האסט מיר געבלאקט,
מיין סקרין איז געווארן טינקל,
קום צוריק אויב שייך,
לאמיר זיך פארענטפערן פאר אייך.
איך האב געזיכט און געזיכט,
מיין אימעיל גייט נישט אריבער,
איך האב פראבירט און פראבירט,
סאיז נעלם נישט דא מער.
דאך וויל איך דיר זאגן,
און מיר אויסקלארן,
לטובה נאר געמיינט,
כאטש אפשר נישט געווען רייט.
* * *
אפגעמיטשעט שלעפט זיך צווישן די בערג א מאן,
צום מלך מלכי המלכים, אין ירושלים וויל ער זיין,
ער האט זיך פארזינדיגט און וויל ברענגען א קרבן,
אבער אוי טאטע ס׳איז חרוב ונחרב א חורבן.
די בית המקדש צובראכן, ס׳בערנט דארט א פייער,
פארוואס האב איך געקארכן, אנצוקומען צו א שלייער,
איך האב געטוען שלעכט, אבער תשובה וויל איך טוען,
טאטע איך דיין קנעכט, צו דיר וויל צוריק קומען.
איך ווארט און איך ווארט,
איך ווארט זאלסט צוריק קומען,
מיין כבש׳ל שחט׳ן,
סזאל ווערן אנגענומען.
איך זיך און איך זיך,
אזוי א גאנצע נאכט,
איך ווארט און איך ווארט,
און איך וועל אייביג ווארטן אלטס.
