מחשב האט געשריבן:אין די לעצטע תגובה וואס דו האסט מיר ציטירט, האסטו זייער זייער קלאר ארויסגעברענגט דער מהלך, צו מערסטן האט מיר געכאפט דאס:ס'איז זיך מעורר זיין פון כלים הווים בלי שום נגדיות כלפיהם אפילו א משהוא.
דאס איז ''חיווי תחושת ההוה'', 'מיטלעבן' מיט יעצט, עס איז דער 'חיובי' פון יעצט, נישט דער 'שלילי' פון פריער. איך וואונדער מיר נאר ווי אזוי דו פראקטיצירסט דאס, למשל ווען דו גייסט אין גאס טראכסטו: "דער מענטש גייט יעצט דא..." "דער קאר דרייט זיך אזוי ווילד איין..." יעצט בלאזט א ווינט... אזוי טראכסטו? איך פארשטיי אז אויב דו לאזט דיינע מחשבות לויפן, טרעפסטו דיר אין א פארגאנגענע וועלט, רוב זאכן וואס דרייען זיך אינעם מענטשן'ס מח איז נישט קשור צו 'הוה', אדער איז עס 'טאריע' וואס אולי געשעהט עס יעצט גראדע ערגעץ ווי אויפן ערד קוגל, אדער איז עס מעמארי, הייסט דאס אז דו לעסט נישט אין הוה. אדער ווערסטו א ראבאט, וואס טראכט נאר פון וואס עס געשעהט יעצט, איך וויל פארשטיין, ווייל איך וויל זעהן וואס עס קען מאכן פאר א מענטש ווי מיר.
מחשב דו ביסט אזוי גוט. ש'כח פארן צולייגן, יא עס איז די 'חיובי' פון יעצט, נישט דער 'שלילי' פון פריער. ש'כח. איך אליין האב נישט געכאפט אז דאס איז עס.
לעבן אינעם הווה איז מחייב (אזוי צו זאגן) צו זיין אינעם הווה. דאס מיינט אז דער מענטש דארף נישט האבן א עול צו טראכטן, "דער קאר דרייט זיך אזוי ווילד איין... יעצט בלאזט א ווינט..." נאר וויבאלד דער מענטש איז זיך מחייב צו לעבן אינעם הווה, ער נעמט אויף זיך די אויפגאבע צו לעבן אינעם הווה, שטעלט ער אן זיינע כלי הגוף אז ס'זאל זיין פארנומען מיט'ן פראסעסן די הווה'דיגע געשעענישן. ער זאגט זיינע כלי הגוף, פראסעס מיר וואס עס געשעהט יעצט. איך וויל זאלסט מיר פראסעסן דעם יעצט. אבער ער ערלויבט די כלי הגוף צו ארבעטן וויאזוי הקב"ה האט זיי באשאפן. דאס מיינט, אז אויב ער קומט אריין אין ביהמ"ד און ער הערט א התעוררות דרשה, ערלויבט ער זיינע כלי הגוף צו פראסעסן דעם יעצטיגן מאמענט. ער פירט זיך צו צום יעצט, און זיי טוען די ארבעט...
מחשב האט געשריבן:אויב דו לאזט דיינע מחשבות לויפן...
מ'לאזט די מחשבות לויפן, אבער מיט די שטארקע רצון צו זיין אינעם יעצט. מ'זאגט די מחשבות, לויפסט, אבער איך בין אינעם יעצט, איך וויל זיין דאהי. וואס ענק באווייזן, וועלן ענק באווייזן, אבער איך בין דא. און דאן געשעהט שני דברים הפכיים. פון איין זייט האלט די מענטש קאפ. און פון די אנדערע עק לאזט ער זיינע מחשבות טון וואס זיי זענען דיזיינט (דעזיגנירט), און די מיטן קומט אויס אז די מחשבות פראסעסט וואס עס קומט יעצט פאר.
דאס איז די זאך. צו קען א מענטש באווייזן צו האלטן קאפ, און דאך זיין נאטורליך? די תירוץ איז: מ'קען. די מח (די כח וואס הקב"ה לייגט אריין דערין יעדע רגע) איז א powerful מאשין. ס'קען אויספירן משוגענע אינטערעסאנטע אויפגאבעס. און עס פירט אויס משוגענע אינטערעסאנטע אויפגאבעס. ס'איז נישט נארמאל וואס א מח פון א מענטש באווייזט אלץ. 95 פראצענט פון די ארבעט וואס די מח שטעלט אהער פארן מענטש, איז אונטערבאוואוסטזיניג. א מענטש כאפט אויף אין מילי רגעים וואס ס'קומט פאר ארום. און ריספאנסעס האלטן אין איין געשעהן, אין ברוכטיילן פון סקונדעס, אין יעדע חלק פון קערפער. ס'איז נישט נארמאל.
מחשב האט געשריבן:טרעפסטו דיר אין א פארגאנגענע וועלט
חחחח. יא. און מ'טרעפט זיך אין א פארגאנגענע וועלט, און דאס קען שלעפן ווייטער און ווייטער, ביז מ'פארט ארויס פונעם יעצט, און מ'האלט צוריק ביים אנהייב. די 'מחשבות' זענען די וואס שלעפן אוועק. און זיי זענען די וואס זענען מעורר די כלי הגוף אויף זאכן וואס עס איז שוין א פארגאנגעהייט, אויף זאכן וואס ס'איז אפילו נישט אמת. אויף אזאנע זאכן גייט אויס אזויפיל ענערגיע פון א מענטש. ס'איז נישט קיין וואונדער אז מ'קען זיך נישט קאנצענטרירן אין לערנען. אבער איך וועל נאך שרייבן דערפון אי"ה. נאר מיט'ן אייבערשטנ'ס הילף.
רוב זאכן וואס דרייען זיך אינעם מענטשן'ס מח איז נישט קשור צו 'הוה'
דא איז די זאך. דאס איז וואס איך האלט אינמיטן אויס'חשבונ'ן. כדי צו בענעפיטירן פון 'לעבן אינעם הווה'. וויפיל דארף איך אראפשניידן פון טראכטן וואס עס איז געווען? צו קען לעבן אינעם 'יעצט' מאכן אז מ'זאל ווערן ווייניגער שעפעריש? צו קען לעבן אינעם יעצט מאכן אז ס'זאל בייפאלן ווייניגער חידושים? צו גיי איך ווערן א טרוקענע מענטש? איז דאס ביסל הצלחות וואס איך האב געהאט ביז יעצט ב"ה, איז דאס געקומען דייקא אין מאמענטן ווען איך האב גע'חלומ'ט שלא מן ההווה? וואקסט די בריאה דייקא פון מענטשן וואס האבן נישט געלעבט אינעם הווה? איז די חכמה וואס די מענטשהייט האט אוועקגעשטעלט - בעזר השי"ת - אין די בריאה (והארץ נתן לבני אדם) געקומען ווייל מ'האט נישט געלעבט אינעם הווה?
מומחים זאגן אז פונקט פארקערט. און מ'קען זיך דאס אליין איבערצייגן. יעדע רגע וואס א מענטש (דא מיין איך נאר מיך, ווייל איך בין נאך קיינמאל נישט געווען יענער) לעבט נישט-אינעם-הווה איז דאס שאדן ביחס (כן נראה לי, אבל יש לעיין בזה עוד). ס'שטייט אין די משנה והוי מחשב שכר מצווה כנגד הפסדה. מ'פארפאסט אזויפיל פון די נארמאלע נאטורליכע בריאה ווען מ'לעבט נישט אינעם הווה. ווען מ'לעבט אינעם הווה, ווערט מען מער שעפעריש. מ'ערלויבט די 'מיינד' צו פארדייען.
ווען איך האב אנגעהויבן מיט 'לימודים לדעת', וואס ער איז א חסיד פון 'לעבן אינעם הווה', (לויט וואס ער מיינט דערמיט) האב איך געטראכט: "דו ווילסט מיר אוועקנעמען פון מיין התעוררות לתפילה? לתורה? דו ווילסט מיר אויסטרוקענען? וואס ווילסטו? אבער בלית ברירה, האב איך אים אנגעהויבן פאלגן. וואס זאל איך דיר זאגן... ס'הייבט זיך אן צו נוצן די וועלט אויף אן אופן וואס קוקט אויס צו זיין די לעבן.
דער מענטש מיט די וועלט דארף ארבעטן צוזאמען. ווען א מענטש לעבט אינעם הווה, ארבעט דער מענטש צוזאמען מיט די וועלט. מיט הקב"ה וואס איז די וועלט. דער אייבערשטער פירט די וועלט. ווען א מענטש לעבט שלא בהווה, איז אזוי ווי ער שלאפט אין סינק, עסט אויפן בעט, האלט די ספרים אין פרידשידער, עסן אין טשיינע קלאזעט, דעקט זיך צו מיט'ן טישטוך, און נוצט די דאכענע אלץ א קארפעט, און האט טענות און איז אנגעביטערט אויף יודישקייט, און בכלל אויפן לעבן. אזוי איז ווען מ'לעבט נישט-אינעם-הווה.
מ'כאפט זיך נישט ווי ווייט דאס גייט. המשך יבוא אי"ה. והשם הטוב יעזור וירפא בגוף ובנפש.