אוודאי דארף דאס א הכרעה פון דעת תורה, אבער עניית דעתי - דעת בעל הבית:
יעדע זאך דארף מען קוקן לויט די צייט און אומשטענדן. ווען מען טראגט דעם ציבור צו א פראטעסט קיין מאנהעטן (ע"פ הוראת גדולי ישראל), וועט קיינער דאס נישט אנרופן א פירצה נוראה בחומת הקדושה. כאטש מאנהעטן איז נישט א מקום ווי א ערליכע דארף זיך דרייען שלא לצורך, פארשטייט מען אבער, אז אויב פאר די תועלת פון די פראטעסט פאדערט זיך מאנהעטן - דאן פארן זקנים ונערים בחוצות עיר מאנהעטן.
אויב וויל מען אז אזא סארט מעמד וכינוס אלפים זאל זיין פראדוקטיוו. מען וויל איבערגעבן א מעסעדזש פאר די פארזאמעלטע, און מ'האפט אז ס'וועט דערהערט ווערן מיט א קלארקייט. - פאר אזאנס פאדערט זיך אז דער עולם זאל זיצן מיט איינגעהאלטענקייט און יישוב הדעת. נאר אזוי קען מען בס"ד ערווארטן אז די דרשות זאלן האבן די ריכטיגע אפעקט און אפקלאנג.
המציאות מוכיח, אז מענטשן - בפרט די אינגערע ציבור - האבן נישט קיין געדולד און זיץ פלייש, צו זיצן אויף א בענקל און בלויז "הערן דרשות" דורך א מאסיווע הויכהילכער. דאס זעהן די רעדנער און זיינע מאושענס, מיט די מויל, האנט וכדומה, זענען גאר א גרויסע שליסל, צו האלטן די מקשיבים געשפאנט און צוגענאגלט צום ארט, און אויסהערן מיט נייגער אין טאטאלע שטילקייט. אנע סקרינס קען מען נישט זעהן קיין רעדנער. אז מען זעהט נישט, שפירט מען נישט פאר וויכטיג צו שווייגן אינגאנצן, און גאנץ שנעל פארלירט מען די געדולד, און מען הייבט אן גיין זוכן ווי מען קען יא זעהן עפעס אינטערעסאנט (עסקלעיטער, עלעוועיטאר, שמעק-הונט, טיקעט סקענערס, אד"ג.)
בכלל, אחוץ די דרשות זעלבסט, א גרויס חלק פון אזא געשעעניש איז דאס "מיטלעבן" די היסטארישע מעמד. מען זעהט די אויבן אן, מי ומי ההולכים, וועלכע רבנים ואדמורי"ם ערשיינען. ווער זענען די אנפירער וכו' וכו' וכו'.
אויב באשליסט מען, בהוראות הרבנים, צו עפענען די סקרינס לתועלת והצלחת הכינוס, איז דאס א טייל פון די חובת השעה, גענוי ווי פארן קיין מאנהעטן, אריינגיין אין א סטעדיום ועוד.
זיכער וועט זיין א לייוו הוקאפ, אבער וועט ווארשיינליך געמאלדן ווערן נאך דעם וואס די טיקעטס וועלן זיין אויספארקויפט, די עיקר ציהל פונעם כינוס איז צו פארשפרייטן די שיטה און ווי מער מענטשן עס האלטן מיט די מעמד ווערט דאך די שיטה מער פארשפרייט
אוודאי דארף דאס א הכרעה פון דעת תורה, אבער עניית דעתי - דעת בעל הבית:
יעדע זאך דארף מען קוקן לויט די צייט און אומשטענדן. ווען מען טראגט דעם ציבור צו א פראטעסט קיין מאנהעטן (ע"פ הוראת גדולי ישראל), וועט קיינער דאס נישט אנרופן א פירצה נוראה בחומת הקדושה. כאטש מאנהעטן איז נישט א מקום ווי א ערליכע דארף זיך דרייען שלא לצורך, פארשטייט מען אבער, אז אויב פאר די תועלת פון די פראטעסט פאדערט זיך מאנהעטן - דאן פארן זקנים ונערים בחוצות עיר מאנהעטן.
אויב וויל מען אז אזא סארט מעמד וכינוס אלפים זאל זיין פראדוקטיוו. מען וויל איבערגעבן א מעסעדזש פאר די פארזאמעלטע, און מ'האפט אז ס'וועט דערהערט ווערן מיט א קלארקייט. - פאר אזאנס פאדערט זיך אז דער עולם זאל זיצן מיט איינגעהאלטענקייט און יישוב הדעת. נאר אזוי קען מען בס"ד ערווארטן אז די דרשות זאלן האבן די ריכטיגע אפעקט און אפקלאנג.
המציאות מוכיח, אז מענטשן - בפרט די אינגערע ציבור - האבן נישט קיין געדולד און זיץ פלייש, צו זיצן אויף א בענקל און בלויז "הערן דרשות" דורך א מאסיווע הויכהילכער. דאס זעהן די רעדנער און זיינע מאושענס, מיט די מויל, האנט וכדומה, זענען גאר א גרויסע שליסל, צו האלטן די מקשיבים געשפאנט און צוגענאגלט צום ארט, און אויסהערן מיט נייגער אין טאטאלע שטילקייט. אנע סקרינס קען מען נישט זעהן קיין רעדנער. אז מען זעהט נישט, שפירט מען נישט פאר וויכטיג צו שווייגן אינגאנצן, און גאנץ שנעל פארלירט מען די געדולד, און מען הייבט אן גיין זוכן ווי מען קען יא זעהן עפעס אינטערעסאנט (עסקלעיטער, עלעוועיטאר, שמעק-הונט, טיקעט סקענערס, אד"ג.)
בכלל, אחוץ די דרשות זעלבסט, א גרויס חלק פון אזא געשעעניש איז דאס "מיטלעבן" די היסטארישע מעמד. מען זעהט די אויבן אן, מי ומי ההולכים, וועלכע רבנים ואדמורי"ם ערשיינען. ווער זענען די אנפירער וכו' וכו' וכו'.
אויב באשליסט מען, בהוראות הרבנים, צו עפענען די סקרינס לתועלת והצלחת הכינוס, איז דאס א טייל פון די חובת השעה, גענוי ווי פארן קיין מאנהעטן, אריינגיין אין א סטעדיום ועוד.
אוודאי דארף דאס א הכרעה פון דעת תורה, אבער עניית דעתי - דעת בעל הבית:
יעדע זאך דארף מען קוקן לויט די צייט און אומשטענדן. ווען מען טראגט דעם ציבור צו א פראטעסט קיין מאנהעטן (ע"פ הוראת גדולי ישראל), וועט קיינער דאס נישט אנרופן א פירצה נוראה בחומת הקדושה. כאטש מאנהעטן איז נישט א מקום ווי א ערליכע דארף זיך דרייען שלא לצורך, פארשטייט מען אבער, אז אויב פאר די תועלת פון די פראטעסט פאדערט זיך מאנהעטן - דאן פארן זקנים ונערים בחוצות עיר מאנהעטן.
אויב וויל מען אז אזא סארט מעמד וכינוס אלפים זאל זיין פראדוקטיוו. מען וויל איבערגעבן א מעסעדזש פאר די פארזאמעלטע, און מ'האפט אז ס'וועט דערהערט ווערן מיט א קלארקייט. - פאר אזאנס פאדערט זיך אז דער עולם זאל זיצן מיט איינגעהאלטענקייט און יישוב הדעת. נאר אזוי קען מען בס"ד ערווארטן אז די דרשות זאלן האבן די ריכטיגע אפעקט און אפקלאנג.
המציאות מוכיח, אז מענטשן - בפרט די אינגערע ציבור - האבן נישט קיין געדולד און זיץ פלייש, צו זיצן אויף א בענקל און בלויז "הערן דרשות" דורך א מאסיווע הויכהילכער. דאס זעהן די רעדנער און זיינע מאושענס, מיט די מויל, האנט וכדומה, זענען גאר א גרויסע שליסל, צו האלטן די מקשיבים געשפאנט און צוגענאגלט צום ארט, און אויסהערן מיט נייגער אין טאטאלע שטילקייט. אנע סקרינס קען מען נישט זעהן קיין רעדנער. אז מען זעהט נישט, שפירט מען נישט פאר וויכטיג צו שווייגן אינגאנצן, און גאנץ שנעל פארלירט מען די געדולד, און מען הייבט אן גיין זוכן ווי מען קען יא זעהן עפעס אינטערעסאנט (עסקלעיטער, עלעוועיטאר, שמעק-הונט, טיקעט סקענערס, אד"ג.)
בכלל, אחוץ די דרשות זעלבסט, א גרויס חלק פון אזא געשעעניש איז דאס "מיטלעבן" די היסטארישע מעמד. מען זעהט די אויבן אן, מי ומי ההולכים, וועלכע רבנים ואדמורי"ם ערשיינען. ווער זענען די אנפירער וכו' וכו' וכו'.
אויב באשליסט מען, בהוראות הרבנים, צו עפענען די סקרינס לתועלת והצלחת הכינוס, איז דאס א טייל פון די חובת השעה, גענוי ווי פארן קיין מאנהעטן, אריינגיין אין א סטעדיום ועוד.
אוודאי דארף דאס א הכרעה פון דעת תורה, אבער עניית דעתי - דעת בעל הבית:
יעדע זאך דארף מען קוקן לויט די צייט און אומשטענדן. ווען מען טראגט דעם ציבור צו א פראטעסט קיין מאנהעטן (ע"פ הוראת גדולי ישראל), וועט קיינער דאס נישט אנרופן א פירצה נוראה בחומת הקדושה. כאטש מאנהעטן איז נישט א מקום ווי א ערליכע דארף זיך דרייען שלא לצורך, פארשטייט מען אבער, אז אויב פאר די תועלת פון די פראטעסט פאדערט זיך מאנהעטן - דאן פארן זקנים ונערים בחוצות עיר מאנהעטן.
אויב וויל מען אז אזא סארט מעמד וכינוס אלפים זאל זיין פראדוקטיוו. מען וויל איבערגעבן א מעסעדזש פאר די פארזאמעלטע, און מ'האפט אז ס'וועט דערהערט ווערן מיט א קלארקייט. - פאר אזאנס פאדערט זיך אז דער עולם זאל זיצן מיט איינגעהאלטענקייט און יישוב הדעת. נאר אזוי קען מען בס"ד ערווארטן אז די דרשות זאלן האבן די ריכטיגע אפעקט און אפקלאנג.
המציאות מוכיח, אז מענטשן - בפרט די אינגערע ציבור - האבן נישט קיין געדולד און זיץ פלייש, צו זיצן אויף א בענקל און בלויז "הערן דרשות" דורך א מאסיווע הויכהילכער. דאס זעהן די רעדנער און זיינע מאושענס, מיט די מויל, האנט וכדומה, זענען גאר א גרויסע שליסל, צו האלטן די מקשיבים געשפאנט און צוגענאגלט צום ארט, און אויסהערן מיט נייגער אין טאטאלע שטילקייט. אנע סקרינס קען מען נישט זעהן קיין רעדנער. אז מען זעהט נישט, שפירט מען נישט פאר וויכטיג צו שווייגן אינגאנצן, און גאנץ שנעל פארלירט מען די געדולד, און מען הייבט אן גיין זוכן ווי מען קען יא זעהן עפעס אינטערעסאנט (עסקלעיטער, עלעוועיטאר, שמעק-הונט, טיקעט סקענערס, אד"ג.)
בכלל, אחוץ די דרשות זעלבסט, א גרויס חלק פון אזא געשעעניש איז דאס "מיטלעבן" די היסטארישע מעמד. מען זעהט די אויבן אן, מי ומי ההולכים, וועלכע רבנים ואדמורי"ם ערשיינען. ווער זענען די אנפירער וכו' וכו' וכו'.
אויב באשליסט מען, בהוראות הרבנים, צו עפענען די סקרינס לתועלת והצלחת הכינוס, איז דאס א טייל פון די חובת השעה, גענוי ווי פארן קיין מאנהעטן, אריינגיין אין א סטעדיום ועוד.
