טיעף אינמיטן ווינטער,
אין א נאכט א קאלטן.
זיצ איך דא אזוי,
אין א בודקע א אלטן.
אזוי פארכמארעט,
פארקוועטשט אין מיין ווינקל.
אלעס איז שא שטיל,
אלעס איז אזוי טונקל.
די מחשבות טוהן,
לויפן געשווינד.
אלעס דרייט זיך ארום,
וואס טוהט מען אצינד.
פון איבעראל ליידער,
קומען אן שמועות.
אין די גאנצע וועלט,
גייט פאר שרעקליכע מהומות.
טעראר הערשט נעבעך
אין אלע ערטער.
וואו קען מען גיין,
זיכן עפעס א שעלטער.
ס'יאגט נאך צרות צרורות,
מ'וויל לויפן.
אבער אוי באשעפער,
ווי קען מען אנטלויפן.
איבער די גארער וועלט,
קאסט דאס נעבעך קדושים.
ס'געשעט אזוי אפט,
נעבעך יעדע פאר חדשים.
די מוח און די הארץ,
איז אזוי שטארק פארקלעמט.
אוי הייליגער באשעפער,
אביסעלע חיזוק פון וואו מ'נעמט.
מ'וויל זיך דאך,
עטוואס שטארקן אביסל.
ווי קען זיין נאך אזוי פיל צרות,
אז ס'איז נאך נישט פיעל דער שיסל.
אבער מיר האבן א קבלה,
מדורי דורות.
אז הנה קרב יום,
ס'גייט קומען די לעכטיגע אורות.
דער מלך המשיח,
אט אט קומט ער צו גיין.
אונז אויסלייזן פונעם גלות,
און מער נישט לאזן אליין.
דעמאלט'ס וועט אלעס,
ווערן קלאר.
אז אלעס האט געהאט א חשבון,
אויסגערעכנט ביז גאר.
די צרות האבן,
די גאולה מקרב געווען.
דאס וועלן מיר דאן,
יעדער קלאר זעהן.
איז לאמיר יעצט,
בעטן ביים באשעפער.
העלף שוין אין גיכן,
און שיק שוין דעם גרויסן רעטער.
דאן וועט ווערן,
ונגלה כבוד ה' איבעראל.
ס'וועט ווערן לעכטיג,
און דערשיינען מיט א שטראל.