פאעזיע: א שטומער דיכטער.

[אסותא]

אך, די שטומפיגע פענע!
שרייב שוין. שרייב!

מיין מח שטורעמט.
שפייט, מחשבות. מיליאנען.
ווי א ווילדע ים.

מיין הארץ יאמערט
שרייט, ווערטער. מיליאנען.
פענע, נעם זיי צוזאם.

אלץ אין מיר רידערט.
וויינט. וויינט. און וויינט.

טריפט פון אויג,
ווי א טרובנע רעגן.
טריפט פון הארץ,
שטיקער לעבן.
נאר דו, פענע.
ווילסט גארנישט געבן!

מעגסט דיר שעמען,
די שטומפיגע פענע!...

[אַבּערוואַס]

אייגענס?

[אסותא]

יא.

[באדינער]

הערליך.
בד"וו כ'האב דיר א נייע פענע, פארבינד דיך מיט מיר אין אישי

[לכאורה]

מען זעהט טאקע אז דער פעדערל איז שטומפיג, גאנץ א קורצע פאעזיע בכמות.
אבער באיכות, איז שוין גאר אן אנדער מעשה.

[ידיד]

כ'בין א שטומער מגיב.. נישטא קיין ווערטער.

דיינע פאעזיעס זענען א שטיק נשמה!

[געלעגער]

זייעא זייער שיין. אבער פארוואס אזוי אוממוטיג? מאך עפעס לעבעדיג, עפעס דערפרישענד. לאז אזאנע סארט פאעזיעס פאר ימי בין המצרים. (איך ווארט פון דיר איינס און אזעלעכס דעמאלטס)

[נשמה]

א שטיק נשמה.

[זאל ער קומען]

זייער זייער שיין.
קודם איז דאך יעצט די ימי הספירה.
און צווייטנס, ווי איך פארשטיי עס, איז דאס בכלל נישט א כמורע אדער א מרה שחורה, נאר פארקערט, אן אויסברוך פון נפש וואס זאגט אונז אז וויפיל דער באגרעניצטער גוף וועט פרובירן זיך מסביר צו זיין, וועט זי זיין צו ארעם ארויסצוברענגן וויפיל ס'ליגט באמת אינעווייניג.
נו וואס האט דאס מיט טריבע טעג?

[אַבּערוואַס]

ער זאגטעך עפעס וועגן וויינען און טרובנע, ניין?

[לכתחילה אריבער]

ווייטאגליך ביז גאר,
א שטורעם קומט פאר.

אבער, עס איז באוויסט,
מרירות איז טאקע שווער,
אבער עס שטופט אויף ווייטער.

עצבות איז פוסט,
שווארץ און לער,
מאכט שלאפן, צוברעכט די לייטער.

פון אייער הארץ שרייט "ווילן"
איז עס דאך די צוווייטע סארט,
דער גרויסער פאטער, זאל אייער ווינשט ערפילן,
איר זאלט גרינגערהייט, קומען צום ווארט.

(ווי אלס, שטרענג איך זיך אן צו שרייבן א תוכן'דיגע תגובה, אויסצודריקען מיין הכרת הטוב פאר אייער ווערק.)

[Bissli]

Wow

קיינמאל געחלום’ט אז מ’קען אזויפיל אריינשטיפן אין אפאר קליינע שורה’לעך!

[עולם האמת]

טאלאנט!