שאלות אין הלכה

[דייקן]

צ/ק

מיין מקוה האט זיך דערזעהן אז שבת צופרי גייען אויס גאר אסאך מער האנטוכער ווי סתם א וואכנטאג, האבן זיי באשלאסן צו טיילן "שבת מקוה קארטלעך" פאר'ן ציבור. יעדער וואס באצאלט ערב שבת, באקומט א קארטל וואס מען דארף ברענגען שבת אינדערפרי (עקסטערע שמועס וויאזוי מען גיבט זיך אן עצה פאר די אידן וואס טראגן נישט, נישט דאס איז מיין פראגע יעצט) און דער גוי לאזט אריין אין מקוה.

איז דאס נישט קיין פראבלעם אין הלכות שבת? (כ'פרעג ווי א סתם מקשן)

ממש אזא שאלה איז דא אין מהרש"ם ח"ג סי' קל"א, און ער איז עס מתיר (לפי שהוא לצורך מצוה/מידת חסידות וע"כ ליכא בזה משום שטרי הדיוטות).

[לכאורה]

יישר כח דיי(ק)ן

[farshlufen]

שכר שבת קומט נישט אהער.

[גרשון]

שאלה: אויב איינער זאגט פאר מעריב "היינט איז ל"ג בעומר", מעג ער נאך ציילן ספירה מיט א ברכה?

ער האט מסתמא נישט אינזין געהאט פאר'ן מספר 33, אבער ער האט עס פאקטיש געזאגט.

[דייקן]

די פסק"ת (החדש תפ"ט ט"ו) ברענגט פון הגריש"א און די אול"צ און מגדנות אליהו אז מען מעג ציילען מיט א ברכה (דבזה ששינה מהדרך ואמר המספר בר"ת מוכח שכונתו שלא לצאת, ודומה להביה"ל (שם סעי' ד' ד"ה שאם)).

[מחשב]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

[סטאוו יא פיטא]

נישט קיין חילוק וואס א וועג ער האט עס געזאגט? איך טראכט אז ער זאגט "היינט איז לג בעומר" איז דאך עס גענוי די לשון הראוי לצאת, דארף נישט זיין היפוך כוונה?

[גרשון]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

[דייקן]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

דאס איז לכאו' דומה צום משנ"ב (תפ"ט סק"ה) אז אויב ער פארשטייט נישט לשה"ק איז ער נישט יוצא.

[סטאוו יא פיטא]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

אויסענווענדיג דאכט זיך די חילוק איז צי די עיקר מצווה איז די כוונה אדער דיבור/מעשה, בפשטות איז ספירה נישט אנדערש ווי רוב מצוות וואס מען פסק'נט אינן צריכות כוונה, די מצוה איז ספירה בפה. ווי אויכט קומט אריין די שמועס אז לשון קודש איז א שפראך לכולי עלמא אפילו מען פארשטייט עס נישט. לאמיר ווארטן פאר הרה"ג רבי דייקן שליט"א פאר מראה מקומות

[דייקן]

נישט קיין חילוק וואס א וועג ער האט עס געזאגט? איך טראכט אז ער זאגט "היינט איז לג בעומר" איז דאך עס גענוי די לשון הראוי לצאת, דארף נישט זיין היפוך כוונה?

ביים ציילן מיט ר"ת איז א מחלוקת הפוסקים אויב מען איז יוצא (ע' שע"ת תפ"ט סק"ו), אבער דא ווי זיין כונה איז נישט געווען צו יוצא זיין, און ער האט עס דאך געזאגט אין א וועג וואס ער ציילט קיינמאל נישט אזוי, האלטען ר' אלישיב און די אנדערע אז עס איז ווי א כונה צו נישט יוצא זיין.

[דייקן]

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

ביי ברכהמ"ז איז מען יוצא אויך אויב מען טראכט נישט אדער פארשטייט נישט פירוש המילות, ע' משנ"ב סי' ס' סק"ז וסי' ס"ב סק"ג, ובשעה"צ סי' קצ"ג סק"ג.

[גרשון]

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

ביי ברכהמ"ז איז מען יוצא אויך אויב מען טראכט נישט אדער פארשטייט נישט פירוש המילות, ע' משנ"ב סי' ס' סק"ז וסי' ס"ב סק"ג, ובשעה"צ סי' קצ"ג סק"ג.

כ'געדענק נישט יעצט אויסנווייניג, אבער דאכט זיך אז לויט'ן שלחן ערוך הרב איז מען נישט יוצא.

[דייקן]

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

ביי ברכהמ"ז איז מען יוצא אויך אויב מען טראכט נישט אדער פארשטייט נישט פירוש המילות, ע' משנ"ב סי' ס' סק"ז וסי' ס"ב סק"ג, ובשעה"צ סי' קצ"ג סק"ג.

כ'געדענק נישט יעצט אויסנווייניג, אבער דאכט זיך אז לויט'ן שלחן ערוך הרב איז מען נישט יוצא.

ביזסט גערעכט, אזוי שרייבט ער טאקע אין סי' קפ"ה סע' א', דארף מען עס טאקע מפרסם זיין.

[great]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

אויסענווענדיג דאכט זיך די חילוק איז צי די עיקר מצווה איז די כוונה אדער דיבור/מעשה, בפשטות איז ספירה נישט אנדערש ווי רוב מצוות וואס מען פסק'נט אינן צריכות כוונה, די מצוה איז ספירה בפה. ווי אויכט קומט אריין די שמועס אז לשון קודש איז א שפראך לכולי עלמא אפילו מען פארשטייט עס נישט. לאמיר ווארטן פאר הרה"ג רבי דייקן שליט"א פאר מראה מקומות

לאמיר קלאר מאכן די שאלה

מצוות צריכת כוונה איז מיט פירוש המילות 2 אנדערע זאכן (עיין סימן ס) צריכת כוונה מיינט אז דעס וואס מטוט איז משום ציווי השם. און פירוש המילות איז פשוט טייטש וואס מזאגט. און לגבי מצוות צריכת כוונה פסקנט מען א חילוק בין מצוה דאורייתא לדרבנן וספירת העומר איז א מחלוקה בזמן הזה ממילא בדיעבד אם סיפר כהוגן בלי כוונה להשם אינו יכול לחזור ולברך

לגבי פירוש המילות ווענט זיך יעדע מצווה און יעדע שפראך באזונדער עיין שו"ע הרב סימן קפ"ה (לגבי ברכת המזון כתב המנהג להקל בלשון הקודש אבל צריכן להחמיר) אבער ביי ספירת העומר קומט נישט אריין יענע ענין בכלל עיין שו"ע הרב סימן תפ"ט סעיף י (וכן לגבי ביטול חמץ) וואס ספירה איז נישט קיין מצווה פון אמירה ודיבר אלא מנין הימים ממילא איז זעכער אז מדארף פארשטיין דהיינו נישט אז מדארף וויסן וואס סטייטש עשרים נאר פשוט מדארף וויסן און מחשבה בשעתן ציילן וועלעכ טאג איז היינט ממילא דע שאלה פון פריער "אויב ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן..." לעני"ת לכאורה לא יצא כלל מצוות ספירה ודבר זה צריך להודיע לרבים שאם כן לא יצא מעולם מצוות ספירה ועכשיו אני רוצה לשמוע דעת הקהל לחידוש זה אם אמת הוא????

[דייקן]

כבר כתבתי לעיל שגם לענ"ד נראה כך.

[סטאוו יא פיטא]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

אויסענווענדיג דאכט זיך די חילוק איז צי די עיקר מצווה איז די כוונה אדער דיבור/מעשה, בפשטות איז ספירה נישט אנדערש ווי רוב מצוות וואס מען פסק'נט אינן צריכות כוונה, די מצוה איז ספירה בפה. ווי אויכט קומט אריין די שמועס אז לשון קודש איז א שפראך לכולי עלמא אפילו מען פארשטייט עס נישט. לאמיר ווארטן פאר הרה"ג רבי דייקן שליט"א פאר מראה מקומות

לאמיר קלאר מאכן די שאלה

מצוות צריכת כוונה איז מיט פירוש המילות 2 אנדערע זאכן (עיין סימן ס) צריכת כוונה מיינט אז דעס וואס מטוט איז משום ציווי השם. און פירוש המילות איז פשוט טייטש וואס מזאגט. און לגבי מצוות צריכת כוונה פסקנט מען א חילוק בין מצוה דאורייתא לדרבנן וספירת העומר איז א מחלוקה בזמן הזה ממילא בדיעבד אם סיפר כהוגן בלי כוונה להשם אינו יכול לחזור ולברך

לגבי פירוש המילות ווענט זיך יעדע מצווה און יעדע שפראך באזונדער עיין שו"ע הרב סימן קפ"ה (לגבי ברכת המזון כתב המנהג להקל בלשון הקודש אבל צריכן להחמיר) אבער ביי ספירת העומר קומט נישט אריין יענע ענין בכלל עיין שו"ע הרב סימן תפ"ט סעיף י (וכן לגבי ביטול חמץ) וואס ספירה איז נישט קיין מצווה פון אמירה ודיבר אלא מנין הימים ממילא איז זעכער אז מדארף פארשטיין דהיינו נישט אז מדארף וויסן וואס סטייטש עשרים נאר פשוט מדארף וויסן און מחשבה בשעתן ציילן וועלעכ טאג איז היינט ממילא דע שאלה פון פריער "אויב ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן..." לעני"ת לכאורה לא יצא כלל מצוות ספירה ודבר זה צריך להודיע לרבים שאם כן לא יצא מעולם מצוות ספירה ועכשיו אני רוצה לשמוע דעת הקהל לחידוש זה אם אמת הוא????

די חילוק איז טאקע פשוט, א וואונדער ווי איך האב עס פארזעהן.
דער רבי שלמה קלוגער פון הלכות נשיאת כפיים קען אפשר זיין א גוטע צישטעל אהער.

לא ידע ר"י מה איסור יש בזר העולה לדוכן אם לא משום ברכה לבטלה פרעגן אלע פון די גמ' כתובות כ"ד ווי רש"י איז מסביר די איסור משום כה תברכו - אתם ולא זרים,
ומתרץ המג"א, די ר"י רעדט לדעת רבי יוסי וואס האלט אז נשים מעגן מאכן סמיכה כאטש וואס ס'שטייט בני ישראל וסמך (ולא בנות ישראל) דאס הייסט ס'איז נישט דא קיין איסור ווען די תורה איז ממעט פון די חיוב, והגמ' כתובות אזיל בשיטת ר' יהודא וואס האלט אז א פרוי איז אסור בסמיכה וה"ה ישראל בנשיאת כפיים. ע"כ

פרעגט הגר"ש קלוגר אויב אזוי איז דאך עס נישט קיין ברכה לבטלה פונקט ווי פרויען מאכן ברכות אויף מצוות עשה שהזמן גרמא אע"ג שהן פטורים
טוט ער אויף בשלמא א מעשה מצווה, כאטש וואס זיי זענען פטור איז די מעשה קיים אבער די מצווה פון ברכת כהנים איז נאר בדיבור וואס די כוונה דערביי איז אז כלל ישראל זאל געבענטשט ווערן, וועט אויסקומען אויב די ברכה פונעם ישראל וועט נישט חל זיין איז די מצווה נישט געטוען געווארן און במילא איז עס א ברכה לבטלה.

[מחשב]

איך האב א פארקערטע שאלה.

וואס טוט זיך אז א מענטש זאגט היום שנים ושלשים יום, אבער ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן...

אזוי ווי ווען מ'איז מעביר סדרה די מנין השבטים, "שנים ושלשים אלף שבע מאות וארבעים"... נו וויפיל איז עס?... דארף מען טראכטן..

האט ער יוצא געווען?

איך וואלט געטראכט אז ער האט טאקע נישט יוצא געווען, אזוי ווי אסאך זאכן וואס מ'איז נישט יוצא אן טראכטן דעם פירוש המילות - קריאת שמע, ברכת המזון, תפלה (די ערשטע ברכה).

איך פסק'ען נישט.

אויסענווענדיג דאכט זיך די חילוק איז צי די עיקר מצווה איז די כוונה אדער דיבור/מעשה, בפשטות איז ספירה נישט אנדערש ווי רוב מצוות וואס מען פסק'נט אינן צריכות כוונה, די מצוה איז ספירה בפה. ווי אויכט קומט אריין די שמועס אז לשון קודש איז א שפראך לכולי עלמא אפילו מען פארשטייט עס נישט. לאמיר ווארטן פאר הרה"ג רבי דייקן שליט"א פאר מראה מקומות

לאמיר קלאר מאכן די שאלה

מצוות צריכת כוונה איז מיט פירוש המילות 2 אנדערע זאכן (עיין סימן ס) צריכת כוונה מיינט אז דעס וואס מטוט איז משום ציווי השם. און פירוש המילות איז פשוט טייטש וואס מזאגט. און לגבי מצוות צריכת כוונה פסקנט מען א חילוק בין מצוה דאורייתא לדרבנן וספירת העומר איז א מחלוקה בזמן הזה ממילא בדיעבד אם סיפר כהוגן בלי כוונה להשם אינו יכול לחזור ולברך

לגבי פירוש המילות ווענט זיך יעדע מצווה און יעדע שפראך באזונדער עיין שו"ע הרב סימן קפ"ה (לגבי ברכת המזון כתב המנהג להקל בלשון הקודש אבל צריכן להחמיר) אבער ביי ספירת העומר קומט נישט אריין יענע ענין בכלל עיין שו"ע הרב סימן תפ"ט סעיף י (וכן לגבי ביטול חמץ) וואס ספירה איז נישט קיין מצווה פון אמירה ודיבר אלא מנין הימים ממילא איז זעכער אז מדארף פארשטיין דהיינו נישט אז מדארף וויסן וואס סטייטש עשרים נאר פשוט מדארף וויסן און מחשבה בשעתן ציילן וועלעכ טאג איז היינט ממילא דע שאלה פון פריער "אויב ער האט עס נישט טרענסעלעיט צו "32", דו קענסט אים פרעגן א ספליט סעקונדע נאכדעם "וויפילטע טאג איז היינט?.." און עס וועט דארפן אנפאנגן צו טראכטן..." לעני"ת לכאורה לא יצא כלל מצוות ספירה ודבר זה צריך להודיע לרבים שאם כן לא יצא מעולם מצוות ספירה ועכשיו אני רוצה לשמוע דעת הקהל לחידוש זה אם אמת הוא????

אני חושב כן כבר מזמן, ושאלתי השאלה כדי להביא תשומת לב של העולם לכך.

[יידישע קהילות]

איז מותר צו עסן א נאש אדער א מאכל בלויז לשם הנאת הגוף?
א מענטש איז אינגאצן נישט הונגעריג. ער זעט א געשמאקע שטיקל טשאקאלאדע, מעג ער עס עסן, אדער עס איז אסור?
איך ווייס אז ממידת חסידות זאל ער נישט.
איך ווייס אויך אז עס איז נישט פון די הארבסעט עבירות אויב יא.
איך פרעג אבער צו עס איז אסור על פי דין, אדער עס איז נישט מער ווי א מידת חסידות פאר איינער וואס וויל זיך אויסארבעטן?

אור התורה להצמח צדק מליובאוויטש מגילת אסתר
ובעניני העולם יהיה רק בבחינת אחור, וכמארז"ל גבי זיווג כאלו כפאו שד, וכל שכן וקל וחומר שצריך להיות כן בשארי עניני העולם אכילה ושתיה שיהיה רק כאלו כפאו וכו' ולא יהיה לו שום תשובה בזה רק שמוכרח לאכול ולשתות כדי שלא ימות או יחלוש ולא יוכל לעבוד את ה'. ולא כמו שמדמין העולם דדוקא רק בזיווג לבד אמרו רבותינו ז"ל כן שיהיה כאלו כפאו כו' מפני שהוא דבר מאוס מפני שצריך טבילה אחרי זה. לא כן, כי אדרבה זה דבר גדול כשהו בכוונה לשם שמים וגם למעלה הוא דבר גדול, ואף על פי כן צריך להיות כאלו כפאו כו' שלא יכוין למלאות תוותו ח"ו, וכל שכן וקל וחומר אצל שאר דברים כמו באכילה ושתיה שצריכים להיות כאלו כפאו כו', ולכן יאכל מן הבא בידו רק לשבר הרעבון, ולא לומר שזה איני יכול לאכול, ועל דרך זה בשאר כל עניני העולם...


ספר באר מים חיים - פרשת ויחי - פרק מט
והלא ידוע אומרם ז"ל (שבת קנ"ב.) בתאות אשה תנא אשה חמת מלא צואה ופיה מלא דם והכל רצין וכו' הרי שבתאוה הגדולה שבגדולות אמרו כך מכל שכן בשארי תאוות, כי אכילה הוא נבזה יותר כאשר יזכור האדם מה נעשה מכל המאכלים אחרי צאתם ממנו. ועל כן היו כל חפצי עולם הזה לבזיון ולמתעב נפש בעיניו רק עשאן כמי שכפאו שד לקיים מצות בוראו.


ספר באר מים חיים - פרשת משפטים - פרק כא
וכבר דברנו במקום אחר בבזיון ומיאוס כל התאוות, כי הלא תאות המשגל הוא הגדול והחזק שבכל התאוות כמו שכתב הרמב"ם ז"ל (בפרק כ"ב מהלכות איסורי ביאה הלכה י"ח) וזה לשונו,, אין לך דבר בכל התורה שקשה לפרוש ממנו כמו בעריות וביאות האסורות וכו', והנך רואה שאמרו חז"ל (שבת קנ"ב.) תנא אשה חמת מלא צואה ופיה מלא דם והכל רצין וכו' ואם כזה במובחר התאוות מה יענה עוד בהגרועות. וכבר נודע בענין האכילה שמתאוה אדם אליה ביותר ומבואר בשל"ה (באות ק' קדושה) שבה נכלל כל התאוות לצד שחיותו של אדם כולו על ידי אכילה הוא, מה מאוס ומבוזה כל המאכלים אחרי צאתם מן האדם הלא צא תאמר לו ומוסרח עד שילאה האדם להריח אליו, ונמצא איך יתאוה לדבר מאוס כזה, וצריך לעשות באמת כל התאוות רק כמי שכפאו שד בדוחק גדול לצד מצות הבורא בכדי לברר הניצוצות מהם כאשר כתבנו מזה במקום

א מפורש'ער סימן אין שו"ע. או"ח סי' רל"א.

דער רמב"ן בפרשתן אויף "קדושים תהיו" זאגט דאך אויך קלאר אזוי. און דער "תניא" אין פרק ל' זאגט קלאר אז דאס איז א 'דאורייתא'.

לויטן חינוך קען דאס גאר זיין א איסור פון ולא תתורו אחרי לבבכם ואחרי עיניכם.

זעסט נישט קיין חידוש אין דעם צ"צ ובאמ"ח?
עסן דארף מען כאילו כאילו כפאו שד?
און אז עס איז גאר א ק"ו פון וכו'?!

בת עין פרשת תצוה
דהנה יש שתי בחינות בעבדות הש"י בחינה א' שאוכל ושותה ועושה שאר תאוות ונהנה מעוה"ז בשעת עשיית התאוה וממלא תאותו רק שעיקר כונתו במה שנהנה שיהיה לו כח לעבוד את ה' בתורה ותפלה ושאר מצות ואעפ"י שיש לזה הבחינה ג"כ התחברות אלהית אעפי"כ אינו בשלמות והוא מבחינת נחש שהטיל בה זוהמא. ובחינה ב' שאפילו בשעה שאוכל ושותה אינה נהנה כלל מהעולם הזה רק מה שנהנה מעט מעולם הזה הוא לפי קיום הגוף להחיות את נפשו במיעוט שינה במיעוט תענוג ואפילו במיעוט זה ההכרח יש לו אימה ויראה והכנעה ובושה בשעת עשיית הדבר הגשמי הזה והכלל שאינו נפרד ח"ו רגע אחד מהתחברות הבורא ב"ה. וזה הבחינה ב' הוא בחינת המשכן השראת השכינה כמ"ש ועשו לי מקדש ושכנתי בתוכם בתוך כל אחד ואחד וכשהוא בבחינה ב' הוא ממשיך עליו אור וחיות בחינת השראת השכינה שהוא בחינת משכן. ובחינה א' נקרא חצר המשכן שמזה הבחינה יכול לבא לפני ולפנים.

[חמרא טבא]

אידא א פראבלעם פאר א מאן צו זאגן דברים שבקדושה אנע זאקן?

[סטאוו יא פיטא]

די עבודה אין ביהמ"ק איז דאך געווען אנע זאקן

[חמרא טבא]

אפילו איסורי דרבנן זענען געווען מותר דארט...

[סטאוו יא פיטא]

תיקון חצות זאגט מען זיכער יחף. לכאו' דוקא תפילה דארף זיין כעומד בפני המלך

[great]

תיקון חצות זאגט מען זיכער יחף. לכאו' דוקא תפילה דארף זיין כעומד בפני המלך

מקור ?

[סטאוו יא פיטא]

תיקון חצות זאגט מען זיכער יחף. לכאו' דוקא תפילה דארף זיין כעומד בפני המלך

מקור ?

בן איש חי פרשת וישלח אות יא:
זהו סדר אמירת תיקון חצות ע"פ דברי רבינו האר"י ז"ל, תשב בתחלת תיקון רחל אצל הפתח סמוך למזוזה, וטוב שיהיה הפתח של החדר שאתה אומר בו פתוח אם אין שם קרירות, וקודם שתאמר תיקון רחל תפרוש מטפחת או בגד אחר קל על הקרקע כדי שיעור מושבך, דאין לישב על הקרקע ממש, ותסיר מנעליך ותשב שם יחף, ותכסה ראשך בגלימא או בגד אחר, ותקח אפר מקלה ותשים במקום הנחת תפילין ש"ר, ותכוף ראשך ותחבק פניך בקרקע ממש, ותכוון בזה להצטער על שריפת התורה שנעשית אפר, גם תכוין להצטער שבעוה"ר משנחרב בהמ"ק נמסרו סודות התורה ורזיה לחיצונים שזה נקרא גלות התורה בעוה"ר, ואז תתחיל לומר על נהרות בבל, ותכוון לבכות במזמור זה על חרבן בהמ"ק, ואח"כ מזמור לאסף ותכוון לבכות בזה על הריגת הצדיקים, ואח"כ זכור ה' מה היה, עד הסוף ותכפול פסוק השיבנו ואח"כ פסוקים הבט וכו'. אתה וכו' למה וכו, למצער וכו', ועתה וכו' אל תקצוף וכו' ערי וכו' העל אלה וכו', ולא תאמר פסוקים יותר מזה, ואח"כ פסוקי נחמה על חומותיך וכו', ואל תתנו דמי לו וכו', נשבע ה' וכו', כי מאספיו וכו', אתה תקום תרחם ציון וכו', כי רצו עבדיך וכו', בונה ירושלים וכו', הרי נשלם תיקון רחל.