אינטרעסאנטע זאכן אויפן פרשה - אחרי קדושים

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

ושלח ביד איש עתי המדברה (טז, כא), החזקוני הביא בשם המדרש ד'עתי' היינו שהגיע זמנו למות תוך אותה שנה, שהרי הנושא את השעיר אינו עובר שנתו, לכך היו בוררין איש שהגיע זמנו למות תוך אותה שנה, וחכמת המזלות היתה קלה בעיניהם ע"כ

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

ואהבת לרעך כמוך, בפי' ר"א אזולאי לאבות פ"ג מי"א "כל המקיים ואהבת לרעך כמוך כאילו קיים כל התורה כולה".

[נודע למשגב]

וכבר אמר ר' עקיבא זה כלל גדול בתורה

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

ביסטעך אזוי גרעכט.

אבער ס'בלייבט נאך אלס א אינטרעסאנטע ידיעה (נאר מיר זענען שוין ציגעוואונט דערצו)

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

לא תקום. באוצר החיים להגה"ק מקאמארנא כתב דכל האיסור של לא תקום נאמר רק באופן שחבירו ציער אותו במקרה, ואין בדעתו לצער אותו להבא, אבל אם אם רואה שחבירו עומד במרדו, וממשיך לצערו, אז מותר לכתחילה לשלם לו על מה שעושה, ואפי' עוד יותר, ותבוא עליו ברכה שעי"ז מונע חבירו מדבר עבירה עי"ש.

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

ביי די איסור פון אחות אשתו, שטייט אין פסוק "בחייה". שרייבט דער מנחה בלולה: ולא לאחר מותה. ומצוה גדולה היא לאחר מות האשה לקחת אחות אשתו למען תגדל בניה

אויף קיין שום יוד נישט גוואונטשען

[קרעמער]

פונקט געלערנט אין מו"ק אז איינער פון די תנאים האט ליידער פארלוירן זיין רעבעצין, האט ער נאך אויפן פעלד געזאגט פאר איר שוועסטער אריבערצוקומען ארויסהעלפן מיט די קינדער, אבער חתונה געהאט האבן זיי נאך די שלשים.

[נודע למשגב]

וכן עשה הגה"צ האדמו"ר מוויזשניץ מאנסי לאויש"ט שנשא שני אחיות בנותיו של הרה"ק מסקווירא זצוק"ל

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

אגב, וויזשניצער רבי האט 'נישט' געהאט קיין קינדער פון די ערשטע ווייב.
(סאו די טעם פון די מנחה בלולה איז נישט שייך)

[חוקר]

דער אמרי חיים האט נישט געוואלט נאר דער סקווערע רבי זצ"ל האט עס שטארק געבעטן און זי איז נאך געווען צו קליין האט ער געבעטן דעם אמרי חיים זאל ווארטן אז ער זאל עם קענען נעמען

[טראכט גוט וועט זיין גוט]

בסוף ספר שדה העיר להגה"צ ר' עזריאל יחיאל רובין אב"ד מיהאלעוויץ, כתב דבר נפלא וזה לשונו: בסוף פ' קדושים כתיב והייתם לי קדושים כי קדוש אני ואבדל אתכם מן העמים להיות לי, פי' רש"י אם אתם מובדלים מהם הרי אתם שלי ואם לאו הרי אתם של נבוכדנצר וחבריו ותגלו מארץ הקדושה עכ"ל והוא מדרש חז"ל, והנה אמרו חכז"ל כל פסוקא דלא פסקי' משה לא פסקינן ליה וטעמא בעי, והנה ידוע מסדר עולם שבית המקדש הראשון נחרב בעו"ה ג' אלפים ג' מאות שלשים ושמנה לבריאות עולם וסכום הפסוקים מתחלת ספר בראשית עד הפסוק הזה הם שלשת אלפים שלוש מאות שמונה ושלושים, ורמז הקב"ה בתורתו הקדושה שנת חורבן הראשון ע"י נבוכדנצר בפסוק זה להודיע שבשנה ההוא אם לא יהיו מובדלין יהיו של נבוכדנצר וחיבריו, לכך כל פסוקא דלא פסקי' משה לא פסקינן כי תוה"ק במספר הפסוקים רמזה גדולת ונפלאות עכ"ל

[הער שליוואוויץ]

דער אמרי חיים האט נישט געוואלט נאר דער סקווערע רבי זצ"ל האט עס שטארק געבעטן און זי איז נאך געווען צו קליין האט ער געבעטן דעם אמרי חיים זאל ווארטן אז ער זאל עם קענען נעמען

ער האט חתונה געהאט צום צווייטען מאל נישט ציפיל שפעטער פונם ערשטען

[נודע למשגב]

ער האט חתונה געהאט צום צווייטען מאל נישט ציפיל שפעטער פונם ערשטען

ריכטיג, בערך א יאר אדער עטוואס מער שפעטער.

[השקדן]

אגב, וויזשניצער רבי האט 'נישט' געהאט קיין קינדער פון די ערשטע ווייב.
(סאו די טעם פון די מנחה בלולה איז נישט שייך)

צו חתונה האבן מיט אשת אחיו אויב ער איז געשטארבן אהן קינדער איז א מצוה, פילייכט איז דא אויך א ענין צו חתונה האבן מיט אחות אשתו אויב זי איז געשטארבן אהן קינדער.
אולי אפשר א ענין פון להקים שם לאחיו\לאחותו.

[מאקאווער]

א מוראדיקע קשיא ווער ס'קען זאל ביטע ענטפערן

פונעם פסוק לא תאכלו על הדם איז דא מערערע דרשות. און איינע פון די דרשות זענען אז מטאר נישט עסן פארן דאווענען. פון די גמרא איז משמע אבער אז די ענין פון נישט עסן פארן דאווענען איז א דרבנן נאר די דרשה איז אזא אסמכתא
די קשיא איז
אז אין רמב"ם אינעם ספר המצוות (כגעדענק נישט די מראה מקום אוין סעקונדע) רעכנט אויס ביי לא תאכלו על הדם דאס איסור פון עסן פארן דאווענען. ער רעכנט דאס פאר א געהעריג'ן לאו דאורייתא לכאורה די עצם ענין פון תפלה אידאך נאר א דרבנן און וויאזוי קען זיין אז עסן פארדעם זאל גאר זיין אניסור דאורייתא?. אלא מאי העמער מוזן זאגן אז די רמב"ם גייט טאקע לשיטתיה אז תפלה איז טאקע א דאורייתא. מילא שטימט שוין
נאר סאיז שווער ווייל לפי זה לויטן רמב"ם אז מן התורה צריך שיתפלל אדם בכל יום. דאס מיינט נישט דווקא שחרית אדער מנחה אדער מעריב. דאס מיינט אז א יוד ברויך צו מתפלל זיין צום רבוש"ע כאטש איינמאל א טאג. קומט אויס לויט דעם איז דאס איסור פון עסן פארן דאווענען נישט פאר שחרית. איז ווען דען איז די איסור פון נישט עסן פארן דאווענען חל לויטן רמב"ם? מה"ת איז נישט דא קיין באשטימטע צייט צו דאווענען אפי' לויטן רמב"ם?

[יעדער]

א מוראדיקע קשיא ווער ס'קען זאל ביטע ענטפערן

פונעם פסוק לא תאכלו על הדם איז דא מערערע דרשות. און איינע פון די דרשות זענען אז מטאר נישט עסן פארן דאווענען. פון די גמרא איז משמע אבער אז די ענין פון נישט עסן פארן דאווענען איז א דרבנן נאר די דרשה איז אזא אסמכתא
די קשיא איז
אז אין רמב"ם אינעם ספר המצוות (כגעדענק נישט די מראה מקום אוין סעקונדע) רעכנט אויס ביי לא תאכלו על הדם דאס איסור פון עסן פארן דאווענען. ער רעכנט דאס פאר א געהעריג'ן לאו דאורייתא לכאורה די עצם ענין פון תפלה אידאך נאר א דרבנן און וויאזוי קען זיין אז עסן פארדעם זאל גאר זיין אניסור דאורייתא?. אלא מאי העמער מוזן זאגן אז די רמב"ם גייט טאקע לשיטתיה אז תפלה איז טאקע א דאורייתא. מילא שטימט שוין
נאר סאיז שווער ווייל לפי זה לויטן רמב"ם אז מן התורה צריך שיתפלל אדם בכל יום. דאס מיינט נישט דווקא שחרית אדער מנחה אדער מעריב. דאס מיינט אז א יוד ברויך צו מתפלל זיין צום רבוש"ע כאטש איינמאל א טאג. קומט אויס לויט דעם איז דאס איסור פון עסן פארן דאווענען נישט פאר שחרית. איז ווען דען איז די איסור פון נישט עסן פארן דאווענען חל לויטן רמב"ם? מה"ת איז נישט דא קיין באשטימטע צייט צו דאווענען אפי' לויטן רמב"ם?

פון ווען מען שטייט אויף ביז מען זאגט עפעס א תפלה

[בלשן]

א מוראדיקע קשיא ווער ס'קען זאל ביטע ענטפערן

פונעם פסוק לא תאכלו על הדם איז דא מערערע דרשות. און איינע פון די דרשות זענען אז מטאר נישט עסן פארן דאווענען. פון די גמרא איז משמע אבער אז די ענין פון נישט עסן פארן דאווענען איז א דרבנן נאר די דרשה איז אזא אסמכתא
די קשיא איז
אז אין רמב"ם אינעם ספר המצוות (כגעדענק נישט די מראה מקום אוין סעקונדע) רעכנט אויס ביי לא תאכלו על הדם דאס איסור פון עסן פארן דאווענען. ער רעכנט דאס פאר א געהעריג'ן לאו דאורייתא לכאורה די עצם ענין פון תפלה אידאך נאר א דרבנן און וויאזוי קען זיין אז עסן פארדעם זאל גאר זיין אניסור דאורייתא?. אלא מאי העמער מוזן זאגן אז די רמב"ם גייט טאקע לשיטתיה אז תפלה איז טאקע א דאורייתא. מילא שטימט שוין
נאר סאיז שווער ווייל לפי זה לויטן רמב"ם אז מן התורה צריך שיתפלל אדם בכל יום. דאס מיינט נישט דווקא שחרית אדער מנחה אדער מעריב. דאס מיינט אז א יוד ברויך צו מתפלל זיין צום רבוש"ע כאטש איינמאל א טאג. קומט אויס לויט דעם איז דאס איסור פון עסן פארן דאווענען נישט פאר שחרית. איז ווען דען איז די איסור פון נישט עסן פארן דאווענען חל לויטן רמב"ם? מה"ת איז נישט דא קיין באשטימטע צייט צו דאווענען אפי' לויטן רמב"ם?

דער רמב"ם רעכנט עס טאקע נישט אויס. ער דערמאנט עס אין שורש ט'.