כשהגיע לפרקו איז ער געווארן אן איידעם ביי רבי יעקב יוסף פון אוסטראה און און בזוו"ש איז ער געווען אן איידעם ביי רבי הירש לייב אליקער.
ר' משה איז געווען באקאנט אלס אן אויסגערופענע ענותן, ווי זיין טאטע האט אויף איהם געזאגט משה עבד ה', ווען דער טשערנאבילער מגיד איז נסתלק געווארן האבן זיך די קינדער צוטיילט מיט די רוחניות'דיגער ירושה פונעם הייליגן טאטן, האט ר' יוחנ'טשע ראחמיסטריווקער געזאגט, האב איך געוואלט נעמען דעם גארנישט (דער מידת הענוה) האב איך געזעהן אז דער ברודער ר' משה האט עס שוין גענומען, ווייטער ר' משה האט געטענה'ט אז ער האט געוואלט נעמען דאס גארנישט און ר' יוחנ'טשע האט דאס פאר איהם גענומען, האבן זיי ביידע געזאגט אויף זיך אויב אזוי בין איך טאקע געבליבן מיטן גארנישט, ווען דער ר"ר ברוכ'ל מעזשעבוזשער איז געקומען קיין טשערנאביל האט ער אויף איהם געזאגט ער איז ווי אן אויוון וואס גליט פון אינעווייניג אבער פון אינדרויסן איז עס באהאלטן אז מען דערקענט גארנישט.
אין כתבי חסידים ווערט פארציילט, אז נאכן הסתלקות פון הרה"ק ר' ישראל בער ווילעדניקער בעל שארית ישראל וועלכע איז געווען א תלמיד פונעם טשערנאבילער מגיד, זענען די חסידים זיינע געקומען מקבל מרות זיין ביי ר' משה קארשובער –בהיות דער ווילעדניקער מגיד האט נישט איבערגעלאזט קיין קינדער- אבער ר' משה האט זיי נישט געוואלט אננעמען, אזוי ווי זיין שטייגער איז געווען אז ער פלעגט טענה'ן איך ווייס גארנישט איך בין נישט קיין רבי, האבן די ווילעדניקער חסידם איהם געזאגט מיט חכמה, רבי ווען מיר זאלן וויסן אז ס'איז דא ערגעץ אזא איינער ווי אונזער רבי, וואלטן מיר ביז יענער עק וועלט געפארן צו איהם, אבער מיר ווייסן נישט ווי צו טרעפן אזא איינעם, הערענדיג זייערע רייד (אז זיי האלטן איהם נישט גלייך צו זייער רבי'ן) האט ער זיי מקבל געווען, און אזוי זענען גאנצעטע ווילעדניקער קלויזן איבער געטוישט געווארן צו קארשובער קלויז'ן.
אמאל איז א אידענע אריינגעלאפן צו קורשובער רבי'ן און ביטער געוויינט, רבי, ראטעוועט, וואס איז אייך געשעהן פרעגט דער רבי, א שרעקליך אומגליק האט מיט מיר פאסירט איך בין ל"ע געווען שטארק פארשלאפט האט מען מיר אלס סגולה צוגעגעבן א נאמן, ב"ה איך האב געהאט א רפואה, נא, אבער זייט דעמאלטס האט עפעס שרעקליכס פאסירט, דהיינו, אין די ערשטע צייטן האט מען מיר נאך גערופן ביי ביידע נעמען, ביים אלטן און אויך ביים נייעם, ס'איז מיר ניט געווען איינגענעם אבער פארט רופט מען דאך מיר נאך ביים אלטן נאמען, אבער ברעכט זי אין א געוויין, לעצטנס האט מען אנגעהויבן מיר רופן נאר ביים נייעם נאמען און פון די אלטע האט מען פארגעסן, רבי, דאס האב איך מורא וועל איך חלילה שוין נישט איבער טראגן, הייליגע רבי העלפט מיר.
הערט אויס אידענע, רופט זיך דער רבי אהן: מיט מיר אייגענס האט געטראפן דאס זעלבע צרה, ווען איך בין געבוירן האט מען מיר צו אכט טאג א נאמען געגעבן 'משה' אזוי מיט אט די נאמען האט מען מיר שטענדיג גערופן, ביז צייטן האבן זיך געביטן און איך בין עלטער געווארן האט מען מיר צוגעגעבן א נאמען, און מען האט מיר אנגעפאנגען צו רופן –ר' משה- נו דאס איז נאך געווען אריבער צו טראגן, ווי נישט האט מען דאך נאך דערמאנט מיין ערשטע נאמען, היינט אבער האט מען אינגאנצן ווי פארגעסן מיין נאמען פון געבורט און מען רופט מיר בלויז מיטן נאמען 'רבי', ס'איז פשוט נישט אויס צו האלטן, ווי העלפט מען זיך מיט אט דעם צער...?
הערענדיג דאס איז דאס אידינע בארוהיגט געווארן.