קודם א פיצי הקדמה. געווענדליך ווען איך שרייב דא איז עס גוט דורכגעטראכט, משא"כ היינט ווי כוויל שרייבן עפעס וואס איך ביניש זיכער און איך שרייב עס דיירעקט צו הערן די צד שכנגד.
איז לאמיר אביסעלע קלאר מאכן מיינע רייד. איך מיין אז די נאטורליכע סטאטוס פון א מענטש איז קאנפידענטס. זעלבסט זיכערקייט מיינט אז מ'האט נישט דעם שטער פון אומזיכערקייט, ס'איז אבער נישט קיין געפיל.
אויב זע איך א מענטש וואס איז נישט קאנפידענט, ווייס איך אז עפעס האט מיט אים פאסירט, עפעס איז אנדערש מיט אים, וואס דאס איז מעורר די אומקאנפידעס אין אים. איך ווייס אז סהערט זיך אנדערש ווי די אנגענומענע מיינונג, אבער דאס מיינט נישט אז סנישט אמת.
[לאמיך שרייבן א ראשונישע הכרח. אויב זענען ביידע געפילן סיי קאנפידענס און סיי אומקאנפידעס, וואלט געדארפט זיי ערגעץ א פארווע און כידוע איז דאס נישט דא, אדער האלטסטו ביים עס טון אדער נישט (נישט אריינמישן גאווה וואס איז טאקע יא א געפיל און ס'איז טאקע דא א פארעווע נישט גאווה נישט ענווה.)]
מיין ציל מיט דעם אשכול איז אויפצוברענגען א אלטערנאטיוו, איך האב אבער קודם געוואלט זיכער מאכן אז משטייט אויף איין פעדש מיט די הקדמה, וואס דאס איז אז די געפיל איז אמקאנפידענס, און אנשטאט בויען די קאנפידענס דארף מען אוועקנעמען די אומקאנפידענס.
לדעתי איז די געפיל פון אומקאנפידענס א מתנה וואס דער אויבערשטער האט געגעבן פאר א מענטש ער זאל פילן א העזיטעישן ווילאנג ער טראכט נישט גוט דורך וויאזוי דאס וואס ער וויל זאגן אדער טון גייט אויסנעמען ביי מענטשן.
ס'דא אמאל וואס ס'גייט צו ווייט און ס'שטערט פון אנגיין אין לעבן, א שטייגער ווי חז"ל זאגן לא הביישן למד, אבער די וועג וויזוי מבאהאנדלט דאס היינט איניש גוט לדעתי, איך וויל אונטערשטרייכן אז איך רעד נישט דא פון קיין פראבלעם קעיסעס איך רעד פון דורכשניטליכע יונגעלייט.
אין איינע פון די בתי מדרשות וואו איך דריי זיך האט זיך לעצטענס געדרייט א עידשענט פאר איינע פון די קורסן למיניהם (איך האק נישט יעצט אויף די קורסן) און א שיינע פאר יונגעלייט זענען געגאנגען און זיי האבן פארלוירן די בושה און געווארן גרויסע פגעים. ער האט זיך אזוי פיל אנגעהערט אז מדארף האבן קאנפידענס, אז ער האט פון זיך אראפגעווארפן די גאנצע יאך פון דורכטראכטן זיינע מעשים, ער איז געשטאנען יעדן אינדערפרי און גערעדט צום שפיגל ווי חשוב ער איז. ער האט פארלוירן די מתנה פון אומקאנפידענס וואס מפילט ווען מאיניש זיכער וויזוי עפעס גייט ווערן אויפגענומען.
ביז אהער מיטן לא טוב, יעצט לאמיר גיין צו ואתה תחזה, וואס יא? רוב מענטשן וואס מאנגלען אין קאנפידענס (כרעד נישט פון קיעסעס נאר פון די דורכשניטליכע אינגעלייט וואס גייען צו די קורסן) איז עס א שוועריקייט צו מאכן באשלוסן, וואס דאס איז גורם א שוועריקייט אין מחליט זיין אויב וואס מוויל טון אדער זאגן גייט ווערן גוט אויפגענומען.
דאס איז וואס מ'דארף באהאנדלען, און ווען מ'באהאנדלט דאס בלייבט ער ווייטער מיטן מתנה פון העזיטעישן פארן טון, און ער טראכט עס גוט דורך און ער קומט צום באשלוס און טוט וואס ער האט צוטון.