בס"ד
אנגעהויבן האט זיך עס בערך א וואך פאר ראש השנה, ווען איך האב עפעס געפרואווט צו ערלעדיגן און איך האב געמוזט צוקומען צו די הילף פון א געוויסן הויכגעשעצטע פערזענליכקייט.
איך האב זיך אנגעגארטלט מיט דרייסט, טראץ וואס עס איז נישט מיין נוסח צו גיין רעדן צו מענטשן און בעטן טובות, אבער וויבאלד איך האב געמוזט די זאך ערלעדיגן האב איך אלס געלייגט אין די זייט און געגאנגען אין יענעם איד'ס ביהמ"ד און אים אפגעווארט פארן דאווענען.
ווי נאר יענער איד האט מיר אריבערשפאצירט בין איך זיכערערהייט צוגעגאנגען צו אים און אנגעהויבן מיין דרשה, אבער דער איד שפאצירט ווייטער ווי כאילו איך וואלט ווען געווען לופט, איך הייב אן נאכאמאל שוין אביסל אומזיכער, אבער יענער גייט זיך ווייטער אין וועג ווי כאילו איך רעד נישט מיט אים בכלל, און ווען איך האב אנגעהויבן קלערן אז אפשר האט ער צו טון מיטן אויער און ער הערט מיר נישט, האב איך געזען זיינע צוויי אויגן דירעקט אריינקוקן אין מיין געזיכט.
איך בין געווארן אינערליך טיף באליידיגט.
עס אי אריבער ראש השנה און יום כיפור, עס איז מיר זייער שווער געווען מוחל צו זיין דעם איד, איך האב געשפירט ווי ער האט מיר דירעקט געוואלט באליידיגן און עס האט מיר גאר געבאדערט, איך האב אים טיף אינעווייניג געהאסט און פיינט געהאט גאר שטארק.
איך האב נישט דערציילט פאר קיינעם דערפון, נאר פאר עטליכע גאר נאנטע חברים וועלכע האבן אויך נישט פארשטאנען וויאזוי ער האט מיר דאס געקענט טון, זיי האבן אויך אנגעהויבן זייער שטארק אים נישט ליב צו האבן כאטש וואס ער האט גאר א גוטער נאמען אין די גאס.
הושענה רבה דאס יאר נאך משנה תורה שפאציר איך ארויס פון ביהמ"ד ווען דער איד ווארט מיר אפ אינדרויסן, עס איז מיר געווען א חידוש, ער שטייט קיינמאל נישט קיין איבריג מינוט אין שול, און דא ווארט ער מיר אפ ביים טיר ווי איך וואלט ווען געווען א וויכטיגער נגיד אדער איש ציבור, ער גייט גלייך צו צום נקןדה און זאגט מיר, איך הער אז דו טראגסט א שווער הארץ אויף מיר, איך וואלט געקענט באשטיין צו וויסן וואס האט דיר דאס גורם געווען צו שפירן אזוי און איך וויל דיר אויך איבערבעטן, האב איך אים געזאגט זייער קלאר, דו געדענקסט זייער גוט, דו ווייסט אז איך האב עפעס געוואלט פון דיר, האסט מיר איגנארירט ווי א פליג, און יא, אזוי שפירט יעדער מענטש ווען מען פאטשט אים אזוי אפ.
דער איד האט אנגעהויבן ממש צו ציטערן, ער זאגט מיר, זאלסט וויסן אז איך האב דיר באמת נישט באמערקט, איך טוה דאס קיינמאל נישט צו קיין שום מענטש און איך ווייס נישט וואס עס האט גורם געווען אז עס זאל אזוי אויסקלאפן די מעשה ביי דיר, ביטע זיי מיר מוחל.
איך האב אים מוחל געווען אויפן ארט זעענדיג זיין אויפריכטיגקייט און מיר האבן געשאקלט הענט.
און איך בין ארויס מיט א מורא'דיגער מוסר השכל אז ווילאנג איך האב נאכנישט קלאר געשטעלט וואס די מעשה איז געווען, אפילו ביי מיר אין די אויגן זעט עס אויס קלאר ווי דער טאג, טאר מען נישט שטעלן קיין הסכמות און מען טאר זיך נישט צוזאמרעגן פאר גארנישט.
און אויך האב איך געדאנקט דעם אייבערשטן פארן זיך איינהאלטן פון רעדן לשון הרע און אזוי האב איך פארשפארט מייט נשמה פון טראגן די זינד פון באשמוצן א איד על לא דבר.
ניין, די מעשה האט נישט קיין שטורעמישע ענדע… עס איז סתם א קרישקעלע פון א טאג טעגליכע ערשיינונג און א נקודה לעשייה.
אן עסקנות'דיגע איבערלעבעניש (מעשה שהיה)
די אחראים: יאנאש,אחראי,געלעגער
-
חוח בין השושנים
- שר ארבעת האלפים
- תגובות: 4136
- זיך איינגעשריבן אום: זונטאג מאי 19, 2019 12:30 pm
