מיין "משתה היינ'דיגע" קרעטשמע דרשה
געשריבן: זונטאג פעברואר 25, 2007 10:54 am
ששש... ס'זאל זיין שטיל... שטיל זאל זיין...
איז אזוי, מורי ורבותי, קודם איז דאך באקאנט די אלוועלטליכע, ברייטע, לומדישע, קשיא וואס אלע מוטשענען זיך דערויף: "קרעטשמע מן המגילה מנין?", וואו איז מרומז אונזער "היימישע קרעטשמע" אין די מגילה?. איז קודם, אין פשטות, איז דאך די קשיא מעיקרא ליתא, ווייל עס שטייט דאך קלאר ארויס אין די מגילה: "וכל מעשה תקפו וגבורתו וכו' הלוא הם כתובים על ספר דברי הימים ל... וכו' רצוי לרוב אחיו דורש טוב לעמו ודובר שלום". נו, שטייט קלאר ארויס אז די מעשה תקפו וגבורתו פון די "היימישע קרעטשמע" הלוא הם כתובים על ספר דברי הימים. טא, ווער עס וויל וויסן אירע מעשים טובים, אירע תקיפות, איר שטארקייט, איר מעכטיקייט, האט דאך פאר זיך די איין ברירה וואס די מגילה גיבט אונז, נעמליך, אביסלע בלעטערן אין די ספרי דברי הימים פון די "היימישע קרעטשמע". יא, גאנץ פשוט און פראסט, אביסקעלע ארומשפאצירן צווישן אונזערע אלטע ארכיוון, צווישן אונזערע נייע ארכיוון. און אז מען וועט דאס מקיים זיין, וועט מען זיך שוין אליין דערוויסן מעשה תקפו פון אונזער זוי באליבטע קרעטשמע. אבער וואס אן אמת אז מ'וויל ריכטיג וויסן וואו די קרעטשמע ווערט באצייכנט אין די מגילה אן קיין לאנגע מגילות, ס'הייסט וואו ווערט די קרעטשמע באצייכנט אין די מגילה אין איין ווארט, אן קיין לאנגע מאנסעס, איז דאך געוויס, זיכער, דאס וואס דער פסוק פירט אויס, אז דער הויך פונקט מיט וואס מען וועט זיך באגעגענען מישנדיג און בלעטערנ'דיג אין ספרי דברי הימים ל"היימישע קרעטשמע", איז דאך דער ס'זוי באקאנטער סאלאגאן פון אונזער קרעמעל: רצוי לרב אחיו דרש טוב לעמו ודבר שלום וכו'...
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
איז וואו זאל עך אנהייבן? זאל איך אנהייבן ביי די קרעטשמע אדער זאל איך גיכער פארן צו מיינע ווירקליכע? זאל איך אויספראקן די "שמן-זית-זכ'דיגע-אינגעלייט" צי די "שמן-עכור'דיגע" אינגען?
איי... איי... איי... מורי ורבותי. די זיידענע אינגעלייט. איי... איי... זיידענע אינגעלייט גאנץ-יאר ארום, מיט זייער אנגעזויערטן פיקל, מיט זייער פארמאסקירטן געזיכט וועלכע לויפט זיי נעבעך נאך טריט ביי טריט. נעבעך... נעבעך... לעבן נישט קיין לעבן פאר "זיך"... נעבעך, כסדר לעבן זיי פאר "מיר", "איך" זאל מיינען, "איך" זאל קוקן, "איך" זאל זען...
און יא, דא האט "איר". "איר" לעבט דאך פאר "מיר", איא?
נו, דאן הערט וואס "איך" האב אייך צוזאגן, און לאמיך אייך טאקע זאגן: איר זענט נעבעך אזוי פאלש אז איר האט נישטאמאל די זכי' אין סאמען פורים, וועלכער איז דער איינציגסטער ארגינאלער טאג אין קיילעכדיגן יאר, ארויסצוקומען מיט אייער ארגינאלן גלאנץ. נעבעך איר דרייט זיך פארמאסקעוועט א גאנץ פורים. איר טרינקט נאר אזוי האלב וועגס'דיג, אויס מורא אז אייער ריכטיגער שלייער וועט אויפגעדעקט ווערן...
אנטשעל, דער זיידענער אינגערמאן דארט, דרייט זיך מיר ארום גאנץ פורים אזוי קלאמפערשט אנגעטרינקענ'דיג און פארקויפט מיר לאקשן:
זארעכ, איך וויל נישט גארנישט, איך וויל נאר טוהן דעם רצון ה'...
זארעכ, איך ווייס נישט גארנישט, אוי... רבוש"ע, זיי מיר מוחל אויף די עבירות... כ'בין דאך אזוי זינדיג...
זארעכ, איך וויל תשובה טוהן... בלא בלא בלא...
דו אנטשעל, דו טיפוש, ווער איז נייגעריק אויף דיר? גענוג כ'לייד פון דיר א גאנץ יאר! פורים, זיי מוחל צי דיר אראפ דיין פארשטעקטן פרצוף און הייב אן צו גיסן ארגינאלקייט... גיב ארויס וואס דו ביסט...
(און ביי. דע. וועי. האסטו נישט אמאל יוצא געווען דעם חייב אדם לבסומי, ווייל אז דו רעדסט דאס וואס א גאנץ יאר ביסטו נאך, גאנץ זיכער, ביים פילן דעת...)
אנטשעל סטאפ וויט יור בעלאוניס, פורים פארקויף מירנישט וואס ליגט אויפן צונג! יא, פורים דארף מען זיין אנגעטרונקען, זיין פרייליך, און רעדן וואס ס'לאזט זיך, על דא ועל הא. קיינער ווערט נישט פרייליך, קיינער איז נישט נייגעריק, אויף דיינע קארני זיסע, אומבאכיינטע, תשובה און רצוניות... פורים זאלסטע רעדן שטותים און לאקשן, הבל הבלים, יא, דאס וואס דו טראכסט א גאנץ יאר...
פארשטאנען?
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
שוין, כ'בין שוין פארפארן. וויל איך דען רעדן, דא אין די קרעטשמע, צו אנטשלין? דער אנטשיל טרעט דאך נישט אריין דא, ער ווייסט דאך אפי' נישט צו זאגן פון אונז, טא וואס איז אינטערסאנט?
יא, פורים... פורים זאגט מען וואס מען וויל! וואס מען טראכט! נישטא קיין כח המעצר! הע... הע... טאקע, אמת, א גאנץ יאר בין איך דאך דער פארמאסקירטער זארעכ... דער איינגעפיקלטער, איינשטענדיגער, באלעבאס מיטן פארקנייטשטן שטערן. מען הערט נישט פון מיר קיין הויך ווארט. איך בין איינגעהאלטן. צוריק געצויגן. אהה... אהה... אבער פורים... פורים... פורים איז דאך דער פתשגן הכתב להנתן דת וכו' "גלוי" לכל העמים, ס'נישט פאראן קיין סודות, אלעס איז "גלוי". גלוי אז וואס? להיות עתידים ליום הזה להנקם וכו'
אקעי, נו, וואס וויל איך? וועם וויל איך? איז אזוי:
קודם קרעמער'ל טייערער, אוי קרעמער'ל... קרעמער'ל...
כי כן "יסד" המלך. אט אזוי, ווי מ'קוק מיר דיך אן, מיט דיין גאנצן פראכט, אט אזוי האט אונז דער מלך, דער קרעמער, מייסד געווען די קרעטשמע. כא... כא... כא... וואס זאל איך דיר זאגן קרעמער? ביסט טאקע מלך, ביסט טאקע דער מייסד הקרעטשמע, אבער ווי גרויס דו ביסט פייף איך זיך אריין אין דיר!!! הא, האסט נישט קיין נערווען צו קיין לאנגע ארטיקלען? הא?...
הערזשע קרעמער טייערער, יעצט פורים ווען עס קומען זיך צונויף דא די אלע סופרי, אחשדרפני און פחי, הקרעטשמע וועל איך דיר זאגן מיין פתשגן הכתב:
ווען נישט די לאנגע מגילות אונזערע, וואלט מיר דאך אנגעוואוירן דעם גאנצן יום טוב פורים אונזערע. ווייסטו דען נישט צו זאגן פון דעם מלך טיפוש וואס האט געפאטשקעט מיט אגרות ראשונות דערנאך אגרות שניות? אוי וואס א טיפוש ער איז...
דער נערישער, קורצער, אגרת'ל פון "ככל אשר צוה המן" האט דאך נישט ענטהאלטן מער ווי אפאר קורצע, טיפוש'דיגע, שורות. אן קיין טעם, אן קיין ראם, בלויז גשאלטן, געהארגעט, להשמיד, להרוג, לאבד, בלא בלא בלא...
אהה... ווי זיס און ווי געשמאק איז דער צווייטער איגרת'ל פון "ככל אשר צוה מרדכי הצדיק". אהה... מלא טעם... מלא חן... פיל מיט אינהאלט. דער מרדכי הצדיק האט דאך אונז אפגעשריבן אזא זיסע לאנגע שיינע מגילה. הא, האסט נישט קיין נערווען דערצו? הא, ס'צי לאנג? ס'עט דער גארנישט העלפן! דאס איז אונזער ישועה! על אפך ועל חמתך! נישט נאר איינמאל א פורים מיסטו דאס ליינען, נאר צוויי מאל, בייטאג און ביינאכט. יא, דער מרדכי הצדיק האט דאך אפגעשריבן גאנצעטע בריוון, גאנצעטע ספרים, גאנצעטע מגילות, אפשר דריי צו פיר מאל, און דאס פארטיילט און ארומגעשיקט בכל מדינה ומדינה. הא... הא... קימו וקבלו עליהם ועל זרעם. ס'נישט דא קיין צוויי ברירות. יא, לאנגע מגילות האבן א חן, ס'זיס.
יא קרעמער, קוקסט מיר פאר ווי דער מלך פון מרדכי'ס לאנגע מגילה. דער טיפוש האט נישט געהאט קיין געדולד צו ליינען גאנצעטע מגילות, האט ער געכאפט און געטוהן. אונטערגעשריבן איינמאל, צוריק געצויגן, אונטערגעשריבן נאכאמאל, צוריק געצויגן אהער צוריק געצויגן אהין, געשריבן דא געשריבן דארט. איי, שטעל זיך אפ, טראכט אריין, כאפ נישט, שרייב נישט, ליין אביסעלע מיט געדולדן וואס דא שטייט? אבער ניין! מלך טיפוש, כאפט און שרייבט, ציהט אהער ציהט אהין, און וואס איז ארויסגעקומען פון דעם? הא? וואס?:
א שיינע לאנגע זיסע מגילה פון מרדכי הצדיק... א נקמה אין דיר...
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
יא, וואו האלט איך נאר? אה... יא... קרעמער...
שוין ער איז נעבעך נישט שולדיג, ער מוז דאך דעקן דעם שמש'ל זיינעם דארט, דעם סאכדעס'ל...
(המשך יבוא. קיינער וועט נישט ארויסגעלאזט ווערן...)
איז אזוי, מורי ורבותי, קודם איז דאך באקאנט די אלוועלטליכע, ברייטע, לומדישע, קשיא וואס אלע מוטשענען זיך דערויף: "קרעטשמע מן המגילה מנין?", וואו איז מרומז אונזער "היימישע קרעטשמע" אין די מגילה?. איז קודם, אין פשטות, איז דאך די קשיא מעיקרא ליתא, ווייל עס שטייט דאך קלאר ארויס אין די מגילה: "וכל מעשה תקפו וגבורתו וכו' הלוא הם כתובים על ספר דברי הימים ל... וכו' רצוי לרוב אחיו דורש טוב לעמו ודובר שלום". נו, שטייט קלאר ארויס אז די מעשה תקפו וגבורתו פון די "היימישע קרעטשמע" הלוא הם כתובים על ספר דברי הימים. טא, ווער עס וויל וויסן אירע מעשים טובים, אירע תקיפות, איר שטארקייט, איר מעכטיקייט, האט דאך פאר זיך די איין ברירה וואס די מגילה גיבט אונז, נעמליך, אביסלע בלעטערן אין די ספרי דברי הימים פון די "היימישע קרעטשמע". יא, גאנץ פשוט און פראסט, אביסקעלע ארומשפאצירן צווישן אונזערע אלטע ארכיוון, צווישן אונזערע נייע ארכיוון. און אז מען וועט דאס מקיים זיין, וועט מען זיך שוין אליין דערוויסן מעשה תקפו פון אונזער זוי באליבטע קרעטשמע. אבער וואס אן אמת אז מ'וויל ריכטיג וויסן וואו די קרעטשמע ווערט באצייכנט אין די מגילה אן קיין לאנגע מגילות, ס'הייסט וואו ווערט די קרעטשמע באצייכנט אין די מגילה אין איין ווארט, אן קיין לאנגע מאנסעס, איז דאך געוויס, זיכער, דאס וואס דער פסוק פירט אויס, אז דער הויך פונקט מיט וואס מען וועט זיך באגעגענען מישנדיג און בלעטערנ'דיג אין ספרי דברי הימים ל"היימישע קרעטשמע", איז דאך דער ס'זוי באקאנטער סאלאגאן פון אונזער קרעמעל: רצוי לרב אחיו דרש טוב לעמו ודבר שלום וכו'...
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
איז וואו זאל עך אנהייבן? זאל איך אנהייבן ביי די קרעטשמע אדער זאל איך גיכער פארן צו מיינע ווירקליכע? זאל איך אויספראקן די "שמן-זית-זכ'דיגע-אינגעלייט" צי די "שמן-עכור'דיגע" אינגען?
איי... איי... איי... מורי ורבותי. די זיידענע אינגעלייט. איי... איי... זיידענע אינגעלייט גאנץ-יאר ארום, מיט זייער אנגעזויערטן פיקל, מיט זייער פארמאסקירטן געזיכט וועלכע לויפט זיי נעבעך נאך טריט ביי טריט. נעבעך... נעבעך... לעבן נישט קיין לעבן פאר "זיך"... נעבעך, כסדר לעבן זיי פאר "מיר", "איך" זאל מיינען, "איך" זאל קוקן, "איך" זאל זען...
און יא, דא האט "איר". "איר" לעבט דאך פאר "מיר", איא?
נו, דאן הערט וואס "איך" האב אייך צוזאגן, און לאמיך אייך טאקע זאגן: איר זענט נעבעך אזוי פאלש אז איר האט נישטאמאל די זכי' אין סאמען פורים, וועלכער איז דער איינציגסטער ארגינאלער טאג אין קיילעכדיגן יאר, ארויסצוקומען מיט אייער ארגינאלן גלאנץ. נעבעך איר דרייט זיך פארמאסקעוועט א גאנץ פורים. איר טרינקט נאר אזוי האלב וועגס'דיג, אויס מורא אז אייער ריכטיגער שלייער וועט אויפגעדעקט ווערן...
אנטשעל, דער זיידענער אינגערמאן דארט, דרייט זיך מיר ארום גאנץ פורים אזוי קלאמפערשט אנגעטרינקענ'דיג און פארקויפט מיר לאקשן:
זארעכ, איך וויל נישט גארנישט, איך וויל נאר טוהן דעם רצון ה'...
זארעכ, איך ווייס נישט גארנישט, אוי... רבוש"ע, זיי מיר מוחל אויף די עבירות... כ'בין דאך אזוי זינדיג...
זארעכ, איך וויל תשובה טוהן... בלא בלא בלא...
דו אנטשעל, דו טיפוש, ווער איז נייגעריק אויף דיר? גענוג כ'לייד פון דיר א גאנץ יאר! פורים, זיי מוחל צי דיר אראפ דיין פארשטעקטן פרצוף און הייב אן צו גיסן ארגינאלקייט... גיב ארויס וואס דו ביסט...
(און ביי. דע. וועי. האסטו נישט אמאל יוצא געווען דעם חייב אדם לבסומי, ווייל אז דו רעדסט דאס וואס א גאנץ יאר ביסטו נאך, גאנץ זיכער, ביים פילן דעת...)
אנטשעל סטאפ וויט יור בעלאוניס, פורים פארקויף מירנישט וואס ליגט אויפן צונג! יא, פורים דארף מען זיין אנגעטרונקען, זיין פרייליך, און רעדן וואס ס'לאזט זיך, על דא ועל הא. קיינער ווערט נישט פרייליך, קיינער איז נישט נייגעריק, אויף דיינע קארני זיסע, אומבאכיינטע, תשובה און רצוניות... פורים זאלסטע רעדן שטותים און לאקשן, הבל הבלים, יא, דאס וואס דו טראכסט א גאנץ יאר...
פארשטאנען?
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
שוין, כ'בין שוין פארפארן. וויל איך דען רעדן, דא אין די קרעטשמע, צו אנטשלין? דער אנטשיל טרעט דאך נישט אריין דא, ער ווייסט דאך אפי' נישט צו זאגן פון אונז, טא וואס איז אינטערסאנט?
יא, פורים... פורים זאגט מען וואס מען וויל! וואס מען טראכט! נישטא קיין כח המעצר! הע... הע... טאקע, אמת, א גאנץ יאר בין איך דאך דער פארמאסקירטער זארעכ... דער איינגעפיקלטער, איינשטענדיגער, באלעבאס מיטן פארקנייטשטן שטערן. מען הערט נישט פון מיר קיין הויך ווארט. איך בין איינגעהאלטן. צוריק געצויגן. אהה... אהה... אבער פורים... פורים... פורים איז דאך דער פתשגן הכתב להנתן דת וכו' "גלוי" לכל העמים, ס'נישט פאראן קיין סודות, אלעס איז "גלוי". גלוי אז וואס? להיות עתידים ליום הזה להנקם וכו'
אקעי, נו, וואס וויל איך? וועם וויל איך? איז אזוי:
קודם קרעמער'ל טייערער, אוי קרעמער'ל... קרעמער'ל...
כי כן "יסד" המלך. אט אזוי, ווי מ'קוק מיר דיך אן, מיט דיין גאנצן פראכט, אט אזוי האט אונז דער מלך, דער קרעמער, מייסד געווען די קרעטשמע. כא... כא... כא... וואס זאל איך דיר זאגן קרעמער? ביסט טאקע מלך, ביסט טאקע דער מייסד הקרעטשמע, אבער ווי גרויס דו ביסט פייף איך זיך אריין אין דיר!!! הא, האסט נישט קיין נערווען צו קיין לאנגע ארטיקלען? הא?...
הערזשע קרעמער טייערער, יעצט פורים ווען עס קומען זיך צונויף דא די אלע סופרי, אחשדרפני און פחי, הקרעטשמע וועל איך דיר זאגן מיין פתשגן הכתב:
ווען נישט די לאנגע מגילות אונזערע, וואלט מיר דאך אנגעוואוירן דעם גאנצן יום טוב פורים אונזערע. ווייסטו דען נישט צו זאגן פון דעם מלך טיפוש וואס האט געפאטשקעט מיט אגרות ראשונות דערנאך אגרות שניות? אוי וואס א טיפוש ער איז...
דער נערישער, קורצער, אגרת'ל פון "ככל אשר צוה המן" האט דאך נישט ענטהאלטן מער ווי אפאר קורצע, טיפוש'דיגע, שורות. אן קיין טעם, אן קיין ראם, בלויז גשאלטן, געהארגעט, להשמיד, להרוג, לאבד, בלא בלא בלא...
אהה... ווי זיס און ווי געשמאק איז דער צווייטער איגרת'ל פון "ככל אשר צוה מרדכי הצדיק". אהה... מלא טעם... מלא חן... פיל מיט אינהאלט. דער מרדכי הצדיק האט דאך אונז אפגעשריבן אזא זיסע לאנגע שיינע מגילה. הא, האסט נישט קיין נערווען דערצו? הא, ס'צי לאנג? ס'עט דער גארנישט העלפן! דאס איז אונזער ישועה! על אפך ועל חמתך! נישט נאר איינמאל א פורים מיסטו דאס ליינען, נאר צוויי מאל, בייטאג און ביינאכט. יא, דער מרדכי הצדיק האט דאך אפגעשריבן גאנצעטע בריוון, גאנצעטע ספרים, גאנצעטע מגילות, אפשר דריי צו פיר מאל, און דאס פארטיילט און ארומגעשיקט בכל מדינה ומדינה. הא... הא... קימו וקבלו עליהם ועל זרעם. ס'נישט דא קיין צוויי ברירות. יא, לאנגע מגילות האבן א חן, ס'זיס.
יא קרעמער, קוקסט מיר פאר ווי דער מלך פון מרדכי'ס לאנגע מגילה. דער טיפוש האט נישט געהאט קיין געדולד צו ליינען גאנצעטע מגילות, האט ער געכאפט און געטוהן. אונטערגעשריבן איינמאל, צוריק געצויגן, אונטערגעשריבן נאכאמאל, צוריק געצויגן אהער צוריק געצויגן אהין, געשריבן דא געשריבן דארט. איי, שטעל זיך אפ, טראכט אריין, כאפ נישט, שרייב נישט, ליין אביסעלע מיט געדולדן וואס דא שטייט? אבער ניין! מלך טיפוש, כאפט און שרייבט, ציהט אהער ציהט אהין, און וואס איז ארויסגעקומען פון דעם? הא? וואס?:
א שיינע לאנגע זיסע מגילה פון מרדכי הצדיק... א נקמה אין דיר...
**
מאשקע... מאשקע... וואו ביסטו? דערלאנג מיר אהער נאך א גלעזלע...
ווייל ס'נאך נישט דאס ריכטיגע... כ'האלט מיך נאך דערווייל צוריק אביסקעלע...
אה... אה... דאס...
שעקויעך... אוי... אוי... אוי... מאשקעלע. דאנקע שיין. דאנק איך דיר. אוי... אוי... אוי... מאשקעלע, וואס זאל איך דיר זאגן? "אי לאו האי מאשקעלע, ווער ווייסט וואס כ'וואלט נאך אלס געהאלטן אין געהיימעניס..." אהה... אהה... א דאנק דיר מאשקעלע. ווען נישט דיינע גוטע משקאות, דיין גוטער וויין, וואלט איך דאך, חס וחלילה, זיך איינגעהאלטן און נישט ארויסגעגעבן וואס איך וויל נאך אלס זאגן דא פארן עולם. אהה... ווארט נאר ווארט...
**
יא, וואו האלט איך נאר? אה... יא... קרעמער...
שוין ער איז נעבעך נישט שולדיג, ער מוז דאך דעקן דעם שמש'ל זיינעם דארט, דעם סאכדעס'ל...
(המשך יבוא. קיינער וועט נישט ארויסגעלאזט ווערן...)