מאפילה לאור גדול האט געשריבן:איך בין נייגעריג צי איר האלט אז מענטשען מיט ענקזייעטי געפילן איז די מהלך צי קאנעקטען מיט די פיזישע סימטעמס, כמדומה לי ביי ענקזייעטי און פאוביע ליידענע קען עס ערגער מאכן
איך האלט אז קלאר אז יא, אבער שווער צו זאגן כללים. נאך מער טאמער איז די ענקזייעטי/פאביע אומבאגרינדעט, קען קאנעקטן צו די פיזישע סימפטאמס, מיט די צייט גענצליך עלימינירען די ענקזייעטי.
וואס עס מאכט עס נישט אזוי פשוט איז, אז ביי ענקזייעטי צומאל דער מענטש פילט אז ער קען פשוט נישט אויסהאלטן די אנגעצויגענקייט אפילו פאר אפאר מינוט (און פאר דעם פארמיידט ער די פאביע טריגער, אדער וואשט זיך נאכאמאל די הענט וכולי וכולי), סא אויב קאנעקט ער צו די סינסעישאנס און בשעת מעשה האלט ער אן די רעזיסטענס ווייל ער פילט ער האלט עס נישט אויס, האט מען גארנישט אויפגעטוען.
Know your profits per ASIN, your inventory forecasting, ppc, and more, for just $19.99 a month. Try it for two months FREE with this link: https://sellerboard.com/?partner=00529
עטליכע הערות בנוגע אטעמען איך קען רואיגערהייט ארויסאטעמען בערך 25 סעקונדעס, ביי פארס קען גיין ביז 30 ווייטער אריין וועט גיין גרינג 11 סעקונדעס, ביי פארס וועט אפשר נאך 2 נישט אז איך האלט א פראבלעם והא ראי' אז מיינע לונגען זענען פיין אנגעפילט דערנאך, סתם להערה
ווייטער מיט פילן די פיזישע סענסעישאן פון א געפיל איך זעה דו גלייכסט נישט ווען דער עולם שטעלט עס צו מיט א געוויסע נאמען טערעפי איך וועל אבער שערן מיין עקספעריענס איך פיל אז פאקעסן אויף די פיזישע חלק צוברעכט די ווישעס סייקל פון די געפילן וואס טריגערן מחשבות, אבער זיך שטעלן ביים געפילן און עס פילן, גייט נישט ווייטער צום מחשבה, במילא איז מען שוין מער ניכטער און מען ווערט נישט איבערגענומען פון אויפגעבלאזענע מחשבות וכו כמעט א גאנצע רפואה
פארוואס שרייב איך כמעט? איך פיל אסאך מאל בשעת'ן ארבעטן, עפעס א מין נערוועזקייט וואס לאזט מיר נישט ארבעטן, ס'קוקט מיר אויס ווי פון עפעס האבעך מורא, איך וועל טוען מיליאן אנדערע זאכן נאר נישט וואס איך מוז, איך האב לעצטנס אנגעהויבן צו דאס כאפן, האבעך באמערקט אז אין אזא פאל וועט מיינע געפילן ענדערש מיר לאזן זיך אפגעבן מיט די סענסעשאנס, ווייל דעמאלט בינעך אויך פארנומען מיט עפעס וואס איז נישט דירעקט מיין ארבעט כאפסט וואס איך מיין?
וזו אשר השבתי,
יאפס, היבש גוט אפגעלערענט.
וואס מען דארף/קען זיך אויסלערנען, אז מען קען טוען עפעס בשעתן זיין באוויסטזייניג פון די סינסעישאנס אויך טוען עפעס פראדאקטיוו אין די זעלבע צייט.
האמת אגיד, איך האב אליינס נישט געגלייבט איך וועל באקומען אזוינע גוטע פידבעק דא איינס נאכן צווייטען פון מענטשען וואס האבן פראבירט מיט סוקסעס.
הגם איך האב געוויסט אז ביי מיר ארבעט עס געוואלדיג, און איך האב געטראכט אז קאן זיין פאר אנדערע אויך, בין איך אבער פארט גווען אביסל סקעפטיש. צו קען טאקע דער פשוטער מהלך זיין דער ענטפער וואס אזוי סך זוכען?????
ווי עס שיינט איז דער תירוץ, יא.
און צו די וואס באהאלטען זיך אונטערן פירהאנג??? וואס באהאלטסטו דו דיך דארט?
אפשר קען מען שוין גיין צו שלב ב', ווי אזוי צו זיין דאס מערסטע "פראדאקטיוו" בשעת מען האט שווערע געפילן? , שוין אביסל מער קאמפליצירט און פארדינט פילייכט א נייער אשכול.
די שאלה איז אויב דער עולם איז שוין פארטיג מיט שלב א', אויב נישט, וועט נישט זיין קיין תועלת צו אנהייבן מיט נייע זאכן ווען מען איז נאכנישט פארטיג מיט די אלטע.
Three Ways Acceptance Helps You Work with Difficult Emotions
Welcoming and letting tough emotions be—instead of pushing them away—might be the key to riding out unpleasant experiences.
By Zindel Segal | May 18, 2016
People often stumble over the concept of acceptance as an approach for dealing with difficult emotions and mind states. In mindfulness-based cognitive therapy (MBCT) groups that I’ve led, this predictably comes up around the fourth or fifth session as participants say “How can I accept this pain?” or “I want to feel fewer of these difficult emotions, not more!” These reactions reflect an underlying calculation that even though trying to avoid or push away negative thoughts and feelings can be exhausting, the strategy has worked in the past, so… why risk using a different and unfamiliar strategy?
In these moments, rather than answer this question directly, I find it helpful to remind myself of three simple points:
1. Allowing negative emotions to exist in our lives—for the moment—does not mean that we’ve chosen not to take action. The concept of acceptance, as introduced in MBCT, is intended to describe the possibility of developing a different relationship to experience, one that is characterized by allowing an experience and letting it be. Allowing difficult feelings to be in awareness means registering their presence before making a choice about how to respond to them. It takes a real commitment and involves a deliberate movement of attention. Importantly, “allowing” is not the same as being resigned or passive or helpless.
2. Denying that a negative mindset is taking place is more risky for your mental health. The opposite of allowing is actually quite risky. Being unwilling to experience negative thoughts, feelings, or sensations is often the first link in a mental chain that can lead to automatic, habitual, and critical patterns of mind becoming re-established. You can see this when someone says “I’m stupid to think like this” or “I should be strong enough to cope with that.” By contrast, shifting the basic stance toward experience, from one of “not wanting” to one of “opening,” allows this chain reaction of habitual responses to be altered at the first link. Thus, “I should be strong enough” shifts to “Ah, fear is here” or “Judgment is present.”
3. Acceptance helps you work through each unpleasant experience. The third is that the practices of MBCT offer concrete ways for cultivating a stance of “allowing and letting be” in the midst of difficult experiences. In fact, often people “know” intellectually that it might be helpful to be more loving, caring, and accepting toward themselves and what they are feeling, but have very little idea how to do it. These capacities are unlikely to be produced merely by an effort of will. Instead, they require working through the body with repeated practice over time to notice things, like anxiety, may show up as tightness in the chest, or sadness as heaviness in the shoulders.
Bringing attention/awareness to the sensations that accompany difficult experiences offers the possibility of learning to relate differently to such experiences in each moment. In time, this practice of working through the body may allow people to realize, through their own experiential practice, that they can allow unpleasant experiences and still be okay.
די אלע פארשידענע מהלכים פון די אזוי געריפענע "טערפי" מיט אלע לטיינישע סארט ראשי תיבות האט נאר איין ציל, ס'איז א שפראך צווישען דעם טערפיסט מיטען מוח און מחשבות מיט געפילען פון דעם נפגע וואס זיינע פארקוועטשטע פארקניפטע נערווען האבען אונגאנצען פארדרייט און צומישט, אין דער געפילען האבען אפ געהאקט דעם נאמאלע סיגנאלען פון זיינע מחשבות אדער פארקערט, יעדע מהלך פון טערפי האט זיך זיין שפראך ..... a b c d e f g וכו'.
מיט די מהלכים נעמט דער טערפיסט אראפ אלע שטערינגען און שווערע מחשבות און געפילען וואס ליגט אויפען מענטש אנגעלייגט פון קינדווייז אהן, אין מען איז זיך מצמצם צום נקודה הפנימיות בשורש וואס שטערט דעם מענטש.
דערנאך קען ער צו ביסילעך אהן הויבען דער מהלך 4 אדורך אטעמען אין רילעגסינג.. זיך מער און מער אריין גיין איך זיך זעלבסט אזוי ווי אין א חלום.
די ציל פון די אלע לטיינישע בוכשטאבען טערפי איז א נאר א וועג ווי אזוי צו צוקומען צו מהלך 4. און אויב קען דער נפגע נאך נישט בייווייזען מהלך 4 וועט איהם כל טערפי שבעולם נישט אויסהיילען.....
"טערפי" איז נאר א מיטעל וועג צו מהלך 4. דער תכלית פון טערפי איז נאר איין זאך אז דער מענטש זאל קענען צו קומען צו מהלך 4.
מהלך 4 איז די שטערקסטע טערפי אויף אלע מחלות הנפש... ס'איז אויך בדוק ומנוסה אויף אלע סארט פחדים אין אלע שווערע טראומא מען ווערט גענצלעך אויס געהיילט... א נייע געבוירענע.
ווי שוין אנגעמערקט אויבן האב איך שוין באקומען א גאנצע באנטש מיט תגובות אז דער פערטער מהלך איז ממש...CBT, ACT, מיינדפולנעס, יעדע טעראפי, אלע טעראפיס צילן אויף דעם, און צום לעצט הריני מקבל עלי את עצמי.
אלע האבן א שטיקל נקודת אמת. אבער....דער ריזן חילוק איז אז דער פערטער מהלך וואס אונז האמיר דא באשריבן איז פשוטער ווי פשוט, און קומט נישט מיט קיין דאזען הקדמות מיט הסברים, דער גאנצער מהלך פיט ארויף אויף איין לוסליעף פאפיער... און צענדליגער ניקס דא אויף אייוועלט האבן עס שוין פראבירט און געזען פאזיטיווע רעזאלטס.
סא נאכאמאל, ווי אזוי פראבירט מען דעם מהלך?
כמבואר לעיל. בכלל נישט אזוי קאמפליצירט, עס דארף נישט קיין וואכן פון טרענינג עס צו פראבירן, סך הכל 5-10 מינוט, און אביסל קוראזש זיך צו באקענען נענטער מיט די אייגענע געפילן, און מען קען עקספיריענסען דעם קאנצעפט פון דעם מהלך.
זעץ דיך אוועק, פראביר צו רילעקסען פאר א מינוט צוויי, אפשר אפאר טיעפע אטעמעס.
ברענג ארויף אויפן מחשבה א נושא וואס באדערט דיך. נישט דוקא די שווערסטע זאך דיינע, אבער גענוג שווער אז עס ציפט.
באטראכט דעם נושא פאר א פאר סעקונדעס (געב נישט קיין מיינונג צו די מחשבה איז רעאליסטיש אדער גערעכט) אווי א באבאכטער.
הייב אן משים לב זיין צו וואסערע געפיל דאס ברענגט ארויף (טרויער, ברוגז, שולד, אנגעצויגן, פחד וכולי) פאר א מינוט.
יעצט הייב אן באטראכטען וואסערע פיזישע סימפטאמס דו פילסט. עס קען זיין אז ביסט קיינמאל נישט גווען באוויסטזיניג פון די פיזישע סימפטאמס און דו וועסט עס יעצט באמערקן, אין מיין עקספיריענס איז אייביג דא פיזישע סימפטאמס. (דוגמאות, שוויצן, הארץ קלאפט שנעלער, אטעמט שנעלער, אנגעלייגטע לונגן, אנגעצויגענקייט אויפן פנים-אקסלן וכולי וכולי, ביי יעדם אנדערש).