'אניאגראם'- די 9 סארטן מענטשן און זייערע נאטורן

[נשמה]

בעזרת השי"ת עושה שמים וארץ

לאמיר זעהן בעזרת השי"ת וויאזוי מ'קען ארויסקריכן פון די פירערישע איגו.

אומגעזונטע פירער'ס קענען שפירן האפענונגסלאז. דאס מיינט אז די נאטורליכער קוועלע פון האפענונג שטילט זיך איין. א געזונטער מענטש האפט. קווי. דאס אז א פירער שפירט נישט קיין האפענונג אין זיך, דאס קומט נישט פון זיך איבערגעבן אין די האנט פון באשעפער, ווי איינער זאגט "זאל זיין וואס זאל זיין, איך פארלאז מיך אויף דעם אייבערשטן, דער אייבערשטער פירט די וועלט" נאר דאס קומט פון בלייבן פאר'עקשנ'ט מיט זיך.

ס'איז אמת אז ס'דא א געזונטע אויפגעבן יכולת, אבער דא ביים פירער, די האפענונגסלאזער געפיל קומט נישט פון אמונה ובטחון, ס'איז אמת אז ביידע סיי דער געזונטער פירער וואס איז שוין אנגעקומען צו דער אנערקענונג אז ס'איז נישטא פארוואס צו בלייבן סטאק מיט זיך אליין, און סיי דער אומגעזונטער פירער וואס האט געצווינגערהייט אויפגעגעבן צו טרעפן אין זיך עפעס א זאכליכער 'איך', ביידע הערן אויף זיך צו זוכן. אבער דער אומגעזונטער פירער הערט אויף, נישט ווייל ער איז געקומען צו אנערקענן די כלליות'דיגער הבל פון זיין פארנומען, און זיין מחובר מיט זיך, און איז צוגעקומען צו דער הכרה אז דער אייבערשטער איז דער וועם מ'דארף טרעפן, און זיך מחבר זיין. נאר ער האלט נאך אלץ אז בכלליות איז דא אזא זאך פון טרעפן און אנכאפן די "ריכטיגער" איך, א מענטש קען זיך טרעפן, זיך ארויסהאבן, און זיין מיט זיך, און אזוי ארום שפירן גוט מיט זיך, נאר מיך איז עס נישט געלונגען. און יעצט ווייל ס'איז מיך נישט געלונגען, דערפאר בין איך האפענונגסלאז.

מה שאינו כן דער געזונטער פירער. ער איז שוין צוגעקומען צו דער הכרה אז די גאנצע זאך איז הבל. די סיבה וואס טרייבט זוכן די 'איך' איז פארפירעריש.

דערפאר דארף א פירער וויסן, פון וואו קומט מיין אויפגעבן אויף דאס זוכן מיין ספעציעלער 'איך'. קומט דאס פון אנערקענען אז די גאנצע זאך פון 'זיך' זוכן איז הבל, אדער קומט עס פון פשוט "איך וואלט נאך אלץ געוואלט טרעפן מיין 'איך', און דערפאר בין איך האפענונגסלאז" ווייל האפענונג קומט פון זיין צוגעבינדן צום מקור החיים. אדער האפן צו טרעפן א מקור החיים. דער פירער וויל טרעפן א מקור החיים פון טרעפן זיין ספעציעלער איך. און אז ער זעהט אז ס'גייט נישט געט ער אויף. כאילו ס'איז חלילה נישטא אויף וואס צו האפן. דאס טויג נישט. און דאס קומט ווייל מתחלה אן האט דער פירער פרובירט זיך מחבר צו זיין צו זיך אליין. צו א זאך וואס דאכט זיך אלץ מקור החיים. און יעצט אז ער זעהט אז ס'איז דמיון, שפירט ער זיך אויפגעגעבן, מיואש, אבער דער יאוש איז נישט די ריכטיגע יאוש. אויף דעם איז געזאגט געווארן אז יאוש איז נישט פארהאנען. און אויב ס'איז יא דא יאוש, איז א סימן אז מ'האט זיך נאכנישט מייאש געווען פון א דמיון. און דאס מיינט נישט אז מ'איז געזונט.

מ'דארף איינזעהן אז דער געפיל פון 'אויפגעבן', פון 'אלעס איז באשערט', פון "שוין, דעס ביסל תורה וואס איך לערן, דעס ביסל דאווענען איז אויך חשוב ביים בורא כל עולמים, שוין, וואס קען שוין א מענטש, וואס איז שוין א מענטש, ס'איז גוט וויאזוי ס'איז" אזא סטעטמענט ביים אומגעזונטן פירער קומט נישט פון אמת. דאס קומט ווייל מ'האט נישט באמת אויפגעגעבן אויף זיך זוכן. מ'האט נישט באמת איינגעזעהן אז מ'דארף זוכן דעם אייבערשטן און נישט זיך. דערפאר שפירט מען 'אויפגעגעבן און מיואש', וואלט מען געזוכט דעם אייבערשטן, וואלט מען נישט געשפירט אזוי. וואלט מען געשפירט מלא חיות; מלא קיווי.

א פירער קען זיך נאכנישט שפירן באקוועם, שוין, איך געב אויף און שוין. מ'דארף יא זוכן דעם אייבערשטן !!! כי תדרשנו בכל לבבך ובכל נפשך. אם תבקשנה ככסף וכמטמונים תחפשנה אז תבין יראת ה' ודעת אלקים תמצא.

דאס וואס ר' שרגא נ"י רעדט פון 'אויפגעבן' און פון 'זיך מייאש זיין', מיינט ער נישט דער געפיל וואס קומט ביי די אומגעזונטע פירערס. א אומגעזונטער פירער וויל נאך אלץ טרעפן זיך אליין, ער וויל נאך אלץ זיין מיט זיך. און אויף דעם דארף ער אויפגעבן. נישט אויפגעבן אזוי ווייט ווי אנערקענען אז ס'איז נישטא אזא זאך ווי זיין מחובר מיט זיך אליין.

שוין, והשם הטוב יעזור.

[מחשב]

צומאל איז דער פארלוירענקייט געפיל אויך א מיטל זיך צו טרעפן, ביי אומגעזונטע פירער..

[נשמה]

צומאל איז דער פארלוירענקייט געפיל אויך א מיטל זיך צו טרעפן, ביי אומגעזונטע פירער..

קען אויך זיין.

[נשמה]

בס"ד

פון וואו קומט דאס אז א 'פירער' שטופט זיך אפ ווי מ'שטופט אוועק א קינד וואס איז נישט וואויל? ער וויל זיך נישט קענען. דאס מיינט אויך נישט אז דער פירער איז שוין צוגעקומען צו א דרגא פון אויפהערן זיין פארנומען מיט זיך, נאר דאס איז לכאורה א אומדירעקטע תוצאה פון זיך זוכן. זיין אטענשאן; זיין באוואוסטזיניגקייט, איז ארום זיך, וואס דאס מאכט אז ער זאל נישט האבן קיין צייט זיך אפצוגעבן מיט וויכטיגע ענינים. דער פירער ווייסט אז עפעס איז ער אליין שולדיג, ער ווייסט אבער נישט וואס, צו ער וויל נישט וויסן וואס.

די פראבלעם מיט'ן זיך אוועקשטופן איז אז מ'שטופט אויך אוועק די חיות אלוקית וואס איז א חלק פונעם זיך. און דאס שטילט עווענטועל איין די האפענונג קוועלע אין אים. למעשה איז די חיבור צום נפש די חיבור צום באשעפער; דורכ'ן נאנטקייט צום נפש איז מען נאנט צום באשעפער. אויב מ'איז נעגעטיוו צום נפש, איז מען נעגעטיוו צום באשעפער. וויאזוי קען מען שפירן א קיווי צום באשעפער, ווען אין די זעלבע צייט איז מען ברוגז.

די וועג ארויסצוקריכן פונעם פירערישן איגו איז דייקא דורכ'ן אויפהערן צו זיין נעגעטיוו צו זיך אליין, דייקא דורכ'ן אנהייבן צו ווערן גוט מיט זיך, וואס דאס וועט צוריק עפענען דעם קיווי לה'. אפילו מ'ווייסט אז ס'קומט זיך מיר נישט בעסער, זאל מען עס נישט טון. ווייל זיין נעגעטיוו צו זיך אליין, זיך וועלן צעדרוקן, מאכט ערגער, ס'לעשט אויס די חיות פונעם נפש. אזויפיל נעגעטיוו קען מען זיין "איך וויל נישט זיין א חלק אין דעם ענין פון טרעפן א דמיונ'דיגער 'איך' פון מיינע געפילן ארויס" אבער נישט נעגעטיוו צו זיך אליין, אפילו ווען מ'ווייסט אז מ'איז שולדיג.

ס'קוקט אויס פארקערט ווי די משפט הישר והצדק. ווייל פון אויבן אויף קוקט אויס אז וויאזוי קען איך ווערן נאנטער און אין גוטן מיט איינעם וואס מאכט מיך פראבלעמען? אבער דער איינער מאכט נישט פראבלעמען. די איינרעדעניש אז איך מוז דא טרעפן מיין 'איך', דאס מאכט פראבלעמען. און אז דאס ווערט געטון מיט'ן כח פונעם נפש, מיינט נישט אז דער נפש איז דער וואס מאכט פראבלעמען.

מ'דארף זיך אויסלערנען צו לעבן אין גוטן מיט'ן נפש, זיין פאזיטיוו צו זיך אליין, זיך יא ליב האבן, זיך נישט אנשרייען, זיך נישט פיינט האבן, און נישט מורא האבן אז דורך דעם גייען די פראבלעמען ווערן ערגער, ווייל פראבלעמען קומען נאר ווייל מ'זוכט א 'איך', און אז מ'שטופט זיך אוועק פון די רצון צו טרעפן א 'איך' גייט עס בעזרת השי"ת פארשוואונדן. דאס איז אן עבודה, און דאס איז די עבודה. ס'קומט אגאנצן צייט אריין די urge צו טרעפן א 'איך', אבער דעם רייץ צו טרעפן א 'איך' דאס דארף מען יא אוועקשטופן.

די נפש איז א חלק אלוק ממעל, מ'קען נישט זיין נעגעטיוו צו עס. מ'קען נאר זיין נעגעטיוו צו א זאך וואס איז מסתיר דעם אור אלוקי פונעם נפש. נעגעטיוו דהיינו, איך וויל דיך נישט. וזה רק לעיתים קבועים. ענדערש פאזיטיוו ווי נעגעטיוו.

הוי' יעזור.

[ארגינעלע יוד]

וואו איז מר מתבוננן ווען מען ברויך אים?כהאף עריז נישט אריין אין באהעלטעניש פאר נאך א צוויי יאר.

אטא דא בין איך.

זייער אויבערפלעכליך. בכלל נישט לעומק. כדי צו פארשטיין די טיפקייט פארלאנגט זיך א שטיקל הקדמה.

דאס איז א קלארע זאך אין קבלה און חסידישע ספרים אז עס זענען ד 'שרשי המידות' וואס פון דעם טיען זיך ציען די אנדערע מידות. דאס איז בכלל נישט קיין האנטיגע אויפקום. פון די ערשטע מקורות איז ר' חיים וויטאל אין שערי קדושה ווי ער ברענגט ארויס מיט די ד' יסודות, וואס פון דעם קומען ארויס די אנדערע מידות. דאס הייסט אז 'אש', אדער ווי סווערט אנגערופן און אנדערע ספירם אלס דער 'כח המכלה' איז א געוויסע שורש פאר זיך וואס טוט פראדיצירן נאך מידות. נאך שפעטער ספרים זעט מען אפילו מייחס זיין געוויסע שרשי המידות צו די עשר ספירות וואס יעדער האט א געוויסע שורשדיגע מדה וואס פון דעם איז זיך מסתעף די אנדערע מידות. דאס הייסט, יעדער האט מדת ה'חסד', אבער ביי דער וואס זיין שורש איז מדת הגבורה, איז זיין 'מיזוג' פון חסד אנדערש ווי ביי דער וואס זיין שורש איז מדת התפארת, אא"וו. די נקודה איז נוגע אפילו צום 'שורש הנשמה' פונם מענטש. ווי באקאנט איז אז 'זה לעומת זה עשה א-לקים', יעדע זאך וואס איז דא אין די מדת הקדושה איז דא ביי די סטרא אחרא. פונקט ווי אין רוחניות איז דא א געוויסע שורש, אי די זעלבע שורש אויך אין די 'נפש הבהמיות', וואס דאס איז די טבע'דיגע נאטור פונעם מענטש.

די עצם שורש פונעם נפש הבהמיות ציט די זעלבע זאך וואס עס ציט די נפש הא-לקית, נאר די חילוק איז, אז די נפש הא-לקית זוכט עס כדי צוצקומען נעטער צו רוחניות, און די נפש הבהמיות כדי צוצוקמען נענטער צו גשמיות – זיינע 'אייגענע' צרכים. ווי מער א מעטש כאפט זיך זיין 'שורש' וואס צוט איהם אויף די וועלט וועט איהם זיין גרינגער עס אויסצונצן אויף א וועג עס זאל ברענגן א תועלת פאר רוחניות, אויב נישט, וועט איהם דער 'שורש' אריינלייגען אין שאול תחתית אריין, או זיכן צופרידן צו שטעלן 'זיין' וועלט. אבער דעמלטס קען זיין ביטער, ער וועט דארפן אכטונג געבן עס זאל נישט צוקומען צו א מצב ער זאל דארפן נעמן זולופט אדער פרויזעק וכדו'.

לאמיר געבן א ביישפיל פונעם ניינער. די שורש פונם ניינער ווי עס זעהט מיר אויס איז 'מדת ההוד' – מדת ההודיה והביטול, מידתו של אהרן הכהן – אוהב שולם ורודף שלום (עס איז דאך ל"ג בעומר, מידת הוד שבהוד). די רוחניותדיגע אפטייטש דערפון איז, ביטול פארן אויבערשטן, דאנקן דעם אויבערשטן פאר זיינע חסדים וכדו', עס איז אזוי גוט און פיין. דער ניינער קומט אראפ אויף די וועלט און ער פאנגט אהן צו זוכן איין הויפט זאך. ער ווייסט אז דאנקן און לויבן און האבן ביטול - פילן 'איינס' מיטן אויבערשטן, איז ממש א must, אן דעם גייט נישט. 'וועל איך דאס אויך האבן אויף די וועלט?' טראכט צו זיך דער ניינער. 'איז שייך צו פילן די דאזיגע 'הורמוניה' אין די רוישיגע וועלט אויכעט?' נישט כאפענדיג גייט דער קליין קינד אנהויבען זיכן 'הורמוניה' כדי 'זיך' צופרידן צו שטעלן. א קינד פארשטייט נישט אז די מידה איז דא אין איהם כדי דאס זאל איהם העלפן ווערן נענטער צום אויבערשטן, א קינד איז דאך נאר א קינד. איז ווילאנג עס פארט 'גיט', איז דאך גיט, אבער גייט דען אלעמאל גוט? וואס געשעט אויב עס איז 'פערצאפאל' דא אסאך קריגערייען אין שטוב וואס דאס איז גרויסע 'סתירה' צום ניינער קינד אין זיין וועלט! ווי אזוי גייט דער ניינער טרעפן זיין ווינטש? ער האט נישט קיין ברירה נאר זיך אביסל איינקוטשענען אין זיך אזוי ווי א טורטעל אינטער זיין שטיינרנעם גוף, און אזוי... איז ער צירוק ב'שלום', אלעס איז אלרייט. יעצט האט ער ווייטער זיין מטרה אין לעבן. יעצט קען ער שוין גיין אין חדר רוהיגערהייט. למעשה קומט ער אהן אין חדר - אביסל איינגעקוטשעט אין זיין שעל – און פאנגט אהן צו שפילן מיט די קינדער ביי ריסעס. פארשטייט זיך אז צווישן קינדער איז אויך דא סכסוכים, ווער זאל זיין די גלח? ווער איז די הויפט? דער ניינער ווערט אביסל פארלוירען, ער האט שוין גענוג געהאט אביסל אינדערהיים נעכטן, און דא ווייטער אין חדר. שוין נישטא קיין ברירה, ער וועט מסכים זיין וואס 'אנדערע' זאגן. אויב מהייסט איהם זיין די גלח, איז ער גלח, אויב מהייסט איהם זיין די קעטשער, איז ער קעטשער, אזוי איז ער פארזיכערט אויף הינדרעט פראצענט אז קיינער גייט זיך נישט ציקריגען מיט איהם. זיין 'ביטול' ארבעט זייער גוט פאר 'זיך'.
ער וואקסט אויף און גייט אריין אין ישיבה ווי 'דער וווילער בחור' וואס מאכט נישט קיין טראבעל (זאל ער זיך נאר וואגען צו מאכן עפעם טראבעל... אויס מטרה...), און... די 'אכטערס' אדער די 'דרייערס' פאנגען אהן צו כאפן וואספארא פישל זיי האבן דא. ארלעדיגט, ער גייט יעצט ווערן די שלאק (ער דערוואגט זיך דאך קיינמאל נישט צו זאגען ניין...). מיט די צייט פאנגט דער ניינער אהן צו כאפן, העי... וואס גייט דא פאר? וואס מאכט מען פון מיר? זאל איך זאגן 'ניין'? וועט דאך זיין צרות. זאל איך ווייטער זאגן 'יא', בלייב איך די שלאק, אלזא וואס טוט מען? (פארשטייט זיך אז דאס איז נישט און באווסטזיין פונעם ניינער, ווען יא, וואלט ער זיך שוין געכאפט אין זיין פלאנטער באצייטענס...). די נעקסטע מאל וואס אן אכטער וכדו' גייט 'קער' נעמן פונעם ניינער וועט דער ניינער זאגען, 'יא יא, איך קום שוין!' דער אכטער ווארט און ווארט, און ער ווארט נאך אלץ. נאך אפאר מינוט זיכט ער אויף דעם ניינער און פוסקעט איהם אריין אין באבענס באבען אריין, 'דו פארשטייסט נישט וואס מרעד צו דיר?!' דער ניינער אנטשולדיגט זיך מיט אנגענעמע שמייכל, 'זיי מיר מוחל, איך האב באמת פארגעסן...' מקען ממש צולאזט ווערן פון די תעמישקייט פונעם ניינער. אבער דאס איז עס, דער ניינער האט זיך אויסגלערנט א נייעם וועג, איך זאג 'יא', ווען איך מיין באמת 'ניין', קיין אנדערע וועג איז נישטא, אזוי האב איך אלע וועלטן, איך צוקריג מיך נישט מיט קיינעם, און איך טו מיר וואס איך וויל. אבער... דער בחור וואקסט אויף, ער ווערט א חתן, האט חתונה, און ער דארף נעמן די אחריות פון א שטוב, דא הייסט די עקרת הבית אויפוקען די ארדער פון פלוני אלמוני וכו' וכו'. נאך א פאר שעה פרעגט די ווייב, נו ווי איז די ארדער וואס איך האב דיך געבעטן? דער יונגערמאן האט פארגעסן אז ווען מזאגט פאר א ווייב 'יא' מיינט עס 'יא'. פלוצלינג דערזעהט זיך דער ניינער צירוק אין א גרויסע דילעמא, וויאזוי צו טון וואס מבעט פון איהם האט ער שוין אביסל פארגעסן, אבער אויב עס גייט אזוי ווייטער גייט נישט טויגען... צירוק גייט א קאזע (חוץ אויב ממאכט זיך אויף די אויגען און זעהן וואס סגייט פאר. בחירה האט יעדער מענטש, אבער אויב מ'איז נישט בוחר, פאנגט מען צו ארבעטן ווי א מאשין). 'משום מה' וועט דער ניינער אנהויבן אהיימקומען שפעט (אזוי וועט די ווייב בעטן אביסל ווייניגער). אבער דא פאנגט זי אהן צו בעטן אהיימצוקומען באצייטענס, און דער ניינער פאנגט אהן צו ווערן 'ווילד', 'איך 'מוז' פילן 'רוהיג' מיט זיך!!!! פאר א יעדן פרייז!!! וואס געשעהט ווען די ווייב פאנגט אהן צו מורמלען ווערטער 'מ'דארף גיין צו העלפ...' און דער ניינער פאנגט זיך אהן פשוט 'אויסציפלאגען' פון די וועלט ווייל ער מוז פילען רוהיג און בשלום. פארשטייט זיך אז מיט די צייט וועט ער 'מוזן' פשוט בלייבן אין בעט כדי זיך נישט צו באגעגענען מיט די אלע 'פראבלעמן' וואס פאלן פלוצלינג ארויף איהם. נאכדם וועט די מוח אויהם 'אנהייבן' ארויסצוהעלפן' מיט זיינע 'פראבלעמן'. מיט די צייט ווערט מען שוואך און מער אויסגעפלאגט, דעפרעסט (ער כאפט ניטאמאל...). דער פסאכייעטריסט פריבירט צו געבן זולופט, אבער דער מוח טוט זיינס, און טרעפט אנערע וועגן איבערצוקלוגן די זולופט... און אזוי ווייטער...

אוי, ניינער! ניינער! ווי איז דיין שכל! דו האסטדוך גענומען א מטרה אין לעבן צו זיין רוהיג או בשלום אין דיין וועלט. דו מיינסט אז אויף די וועלט איז שייך דאס צו באקומען? עס איז דא איין פלאץ ווי מקען פילן באמת רוהיג און בשלום – ביים אויבערשטען, נישט אויף 'די' וועלט. אויף די וועלט איז דא פראבלעמן, ענד זשאסט פעיס ריעליטי. בעסער נוץ אויס דיין נטייה צו הורמוניה, צו מאכן שלום בין איש לרעהו און אויף די וועלט בכלל, דו וולעט האט זייער הנאה פון אזעלעכע מענטשן. ניינערס קענען זייך זייער גוטע דופלימאטן דורך זייעט נטייה צו לעבן גוט מיט יעדעם איינעם. אסאך ניינערס האבן טאקע א נטייהן צו ווער 'פארבלענד' ווערן און קבלה וכדו', אבער אויב נוצן זיי דאס פשוט אויף א וועג זיך צו 'דיסטרעקטן' פון די וועלט, אוי ואבוי.

איך האב אסאך מגזם געווען אין די מעשה. כדי אז א מענטש זאל צוקמען צו אזא מצב דארף ער דורך גיין אסאך שווערע מצבים וואס זאל לייגן לחץ אויף איהם צצוצקעמן צו דעם מצב. פארשטייט זיך אז אין אזא מצב וועט נישט העלפן קיין אניאגרם און שמעניאגראם ארויסצונעמן די מענטש פון זיין מצב, ער דארף א מורה דרך אדער א טערעפיסט וואס זאל איהם העלפן ארויסקרוכן פון זיין מצב (ווען די בעסטע שיטה פון טערעפי איז נישט דא די פלאץ, ויש להאריך בזה). אבער דער נקודה וואס איך וויל ארויסבערענגן איז, אז די אניאגראם איז נישט נאך א געוויסע סארט 'טיפילוגיה' וואס לייגט אראפ געוויסע נאטורן פון מענטשן ווי די שיטה פון מייערס בריגס וכדו'. די אניאגרם ברענגט ארויס ניין סובקאנשעס 'מטרות' וואס מענטשן האבן, וואס אויב מכאפט דאס נישט איז עלול דאס צו פארהרגענען א מענטשענס לעבן. אויב מנוצט דער שיטה צו סתם האבן 'פאן' ווי אסאך פינעווערס וועלן טון, אלץ נאך א ידיעה, כאפט ער פשוט נישט וואס דא דארף געשעהן. די סימן צו וויסן אז מהאט געכאפט וואס די אניאגראם וויל, איז ווען מכאפט דעם 'האהא!!!', 'פאר דעם מאך איך מיך משוגע שוין 30 יאר?!' ' בין איך צידרייט?!' אפשר איז צייט אביסל צירוקציגיין און אנאלזירן פינקטליך וואס איך וויל אויף די וועלט? די מציאות בלייבט מציאות, יעדער האט א געוויסע מטרה וואס ער כאפט ניטאמאל וואס פירט איהם ממש ביי די נאז 24 שעה א טאג, אבער ווילאנג מכאפט דאס נישט וועט מען רעדן ווי שטארק זיך און שויתי'ניק וכדו'. עס פעלט פשוט א 'הכרה', און סאיז פשוט א שאד זיך טענה'ן אויף עפעס וואס מפאנגט נישט אהן צו כאפן פון וואס מרעד.

שלעפשיץ, דו פארשטייסט שוין וואס דא גייט פאר?

שטארק זיך, פאר דו שרייבסט דיין נעקסטע תגובה, טראכט אריין אביסל אין דיין מטרה אין לעבן וואס ווערט ארויסגעברענג אין דיין תגובה... ביזטו אפשר אן אכטער...? (איך כאפ מיך אהן אויף 2 נקודות פון דיר, עס קען זיין אז איך בין זיך טועה...)

מקען אזוי ממשיך זיין מיט אלע אנדערע מטרות, אבער אויף יעצט האב איך שוין נישט קיין געדולד צו שרייבן ווייטער... (וועלכע מטרה האב איך דא...?)

לויט שרגה פליישמאן איז דער ניינער מידת תפארת דהיינו התמזגות,דהיינו הארמאניע, ווייל תפארת איז דאך צאמגעשטעלט פון חסד און גבורה פופציג פופציג, און דאס איז שיין אשר עכ נקרא שמו מפואר

אדרבה לשיטתך לאמיר הערן וויאזוי צוטיילסטו די נומבערס אין די ספירות?

[ארגינעלע יוד]

איך האב אמאל געזען אז מיטן נומבער וואס מען איז מתקן איז דער שווערסטער זיך דורעכצוקומען. (כמדומה לי אז אדהאן שרייבט אזוי)

דהיינו דער איינזער דארף גיין צום זיבענער, דער זיבענער וועט נישט גלייכן דעם איינזער.
דער צווייער דארף גיין צום פירער, דער פירער וועט זיך שווער דורעכקומען מיטן צווייער.
דער פינעווער דארף גיין צום אכטערץ דער אכטער וועט נישט גלייכן דעם פינעווער
דער זיבענער דארף גיין צום פינעווער, דער פינעווער וועט נישט גלייכן דעם זיבענער.
וכן כולהו.

כלל וכלל לא אויב קענסטו פארטייטשן די נומבערס אין סאסייעטי וועסטו זען אז עס איז בכלל נישט אמת אדרבה א אכטער וועט דוקא ליב האבן פינעווערס וכו
א אכטער דארף גייין צו צוויי און טאר נישט גיין צו פינעף, אבער א מענטש האט דאך א ייצר הרע וואס וויל אים פארנערן ני אויב א נומבער לאזט זיך וועט ער דוקא גיין ווי ער טאר נישט
לדוגמה 8 צו 5, און 6 צו 3, 3 צו 9, 9 צו 6,
קוק ארום וועסטו זען


אגב איך האב באמערקט עפעס א תהומישע שנאה צווישן דעם 6ער און דער 8טער
און דער 1ער און 4ער
9ער און 3ער (אויב מוזן זיי האבן שייכות ווייל דער ניינער וועט קודם פרובירן צו אנטלויפן ווי א בת היענה)

קען איינער שלום מאכן

[חושב מחשבות...]

אגב איך האב באמערקט עפעס א תהומישע שנאה צווישן דעם 6ער און דער 8טער
און דער 1ער און 4ער
9ער און 3ער (אויב מוזן זיי האבן שייכות ווייל דער ניינער וועט קודם פרובירן צו אנטלויפן ווי א בת היענה)

קען איינער שלום מאכן

[ארגינעלע יוד]

בד״וו א זעקס קען אויך זיך טרעפן אין אסאך נומערן. לגבי ניין זעקס האט א ניינערישקייט צו זיך. איך בין לכאורה נישט קיין גלאטע ניין, איך האב ליב שלום און צוזאמענארבעט זייער שטארק אבער איך בין אסאך מער אקטיוו און אגרעסיוו ווי א ניינער, און איך בין נישט די נייס מענטש וואס גריסט יעדעם און טשעפעט נישט קיינעם. בכלל נישט. איך בין היבש קאמפלעצירט. איך דארף זיין זיכער מיט יענעם איידער איך גריס. אזא חשדנות באפאלט מיר ווען איך טרעף א נייע מענטש. גראדע איך לייג עס אן אז עס קומט פון טראומא פון מיין יונגנט, איך בין געווען זייער outgoing אלץ קינד אבער אינדערהיים מען האט מיך שטארק געקלאפט און געטשעפעט פארן זיין פרענדלי. מען האט חוזק געמאכט פון מיין נאאיווקייט און תמימות פארן טראסטן יעדע מענטש. איך האב מיך אויסגעלערנט (ליין: ליידער) אז מען טאר נישט ווערן אזוי שנעל גוט מיט א מענטש. איך בין זייער ספאנטאן (ווי שוין געשריבן אמאל) אבער דעיס איז אויך ליידער צושטויסן געווארן אסאך. אויך אין מיין יונגע יארן בין איך זייער פארנומען געווען צו מאכן פייטס ארום מיר אויב איך האב נישט געפילט סעקיור אז איך בין א חלק פון די זאך. איך בין בכלל נישט געווען אזא וואוילע שעפעלע ווי א אינטראווערד וואלט געווען. פיין בין איך געווען א רעבעל!! אה! ביז איך בין נישט געווארן אקצעפטריט ביי די אויטאריטעטן בין איך געווען א אונטערברענגער, איינמאל זיי האבן מיך אקצעפטירט בין איך געווארן פייער פאר זיי, איך האב זיי דעפענדעד בלינדערהייט. בכלל בין איך זייער א טיעם מענטש.

איך פיל אויך א מאטאר אין מיר וואס ענערדזשייזד מיר. נישט קיין ניינער. אפשר האב איך א ניינערישקייט אבער נישט קיין גלאטע ניינער.

לויט דיין געשרייבעכטס פיטסטו פונקטליך די דעסקריפציע פון א גלאטן 6ער


יונגערהייט א רעבעל און עלטערערהייט פראו סיסטעם, כמיין אויף וועמענס אחריות??!!
א פארברענטע בלינדע חסיד ביז מווערט דיסעפוינטעד
א נייס מענטש ביז איינער מאכט פילן אומסטאביל און דעמאלטס........... אדער קלאפט מען שנעל איין מיט יענעם..

[ארגינעלע יוד]

"מ'טאר נישט" זאגן אז היטלער ימ"ש איז געווען א זעקסער. אפילו נישט א קראנקער זעקסער. ער איז געווען א ש-ד בצורת אדם. פון דעם קומט אביסל די דרוקעניש ארום דעם זעקסער. ישתקעו הדברים.

אויב איז ער געווען א נברה איז ער געווען א כאראקטער
קוק אביסל די יוצרות אויף שבת זכור וועסטו פונקטליך ארויסהאבן די כאראקטער פון עמלק
זה לעומת זה עשה אלוקים
סאיז באקאנט פון חוזה אז די שבעה אומות זענען קעגן די ז' מידות שבטמאה
די אושפיזה זענען קעגן די ז' מידות שבקדושה
לויט הרב שרגה פליישמאן איז די מידת הוד דהיינו אהרן הכהן די 6ער און אזוי אויך התנא אלוקי הרשב"י איז געווען די מידה

מקען זאגן אזויווי מזאגט ימים נוראים איזו לחרב ואיזו לשלום ווייל זה לעומת זה עשה אלוקים והבן

[מח בקדקדו]

דער קומט אריין מיט פאוער דער ארגינעלער.

[נפש׳ל]

קיעפ אן אריגינעלע איד (ידנ) ס'זעהט אויס ווי די האסט ארויס די נושא

[מחשב]

אה.. די אניאגראם חברה באקומען נאטיפיקאציעס...

[מח בקדקדו]

אה.. די אניאגראם חברה באקומען נאטיפיקאציעס...

וואס הייסט?... דו האסט באקומען?....

[נשמה]

"מ'טאר נישט" זאגן אז היטלער ימ"ש איז געווען א זעקסער. אפילו נישט א קראנקער זעקסער. ער איז געווען א ש-ד בצורת אדם. פון דעם קומט אביסל די דרוקעניש ארום דעם זעקסער. ישתקעו הדברים.

אויב איז ער געווען א נברה איז ער געווען א כאראקטער
קוק אביסל די יוצרות אויף שבת זכור וועסטו פונקטליך ארויסהאבן די כאראקטער פון עמלק
זה לעומת זה עשה אלוקים
סאיז באקאנט פון חוזה אז די שבעה אומות זענען קעגן די ז' מידות שבטמאה
די אושפיזה זענען קעגן די ז' מידות שבקדושה
לויט הרב שרגה פליישמאן איז די מידת הוד דהיינו אהרן הכהן די 6ער און אזוי אויך התנא אלוקי הרשב"י איז געווען די מידה

מקען זאגן אזויווי מזאגט ימים נוראים איזו לחרב ואיזו לשלום ווייל זה לעומת זה עשה אלוקים והבן

הוד, זעקס?

ר' שרגא נ"י זאגט אז זעקסער ווילן פארזיכערן אז זאכן זאלן האבן א 'קיום'. וויאזוי ווערט דאס נשתלשל פון די מידה פון הוד? הוד איז ביטול. וואס האט זעקס מיט הוד?

די פראבלעם מיט'ן זאגן אויף היטלער ימ"ש אז ער איז געווען א זעקסער, איז נישט ווייל ער איז נישט געווען א זעקסער. די פראבלעם איז ווייל ווען מ'זאגט 'אומגעזונטע זעקסער' קומט אויך ארויף 'היטלער' אינעם סעמפל. און דאס צענעמט דעם טעם פון די אניאגראם. ס'פארעקלט דעם גאנצן אניאגראם מ'קען דאס מער נישט עסן. מ'קען אין דעם מער נישט עוסק זיין. מ'טוט א עוולה פאר די אניאגראם און מ'טוט א עוולה פאר 'זעקסערס' און פאר אלע נומערן ווען מ'זאגט אז היטלער ימ"ש איז געווען א אומגעזונטער זעקסער. אזוי ווי מ'טוט א עוולה פאר די שטאלץ פון די מענטשהייט, ווען מ'זאגט אז היטלער איז געווען א '[קראנקער] מענטש'. ער האט פארשעמט די מענטשהייט.

אפילו ער איז טאקע געווען א חלק פון די אניאגראם משפחה, זייענדיג א נברא, מיט דעם אלעם, ווען מ'זאגט: היטלער איז געווען א זעקסער, טוסטו קאלירן דעם גאנצן אניאגראם מיט זייער שווארצע קאלירן. אפילו זאגנדיג 'א אומגעזונטע זעקסער', שטומט עס נישט מיט וואס היטלער ימ"ש האט געטון. אפילו מ'קען עס אריינקוועטשן, טוט מען עס נישט, ווייל ס'שטינקט אן דעם גאנצן אניאגראם.

די זעלבע להבדיל ווען מ'זאגט אז א געוויסע צדיק איז געווען א זעקסער, די פראבלעם איז נאכנישט ווייל ס'קען גאר זיין אז ער איז געווען העכער ווי די 'איגו' פון זעקס. נאר די פראבלעם איז אז ס'דא געוויסע אויפפירונגען וואס דער צדיק האט געטון, און יעצט האט דער איינער א געלעגנהייט, א סטופיד געלעגנהייט, צו זאגן אז די און די אויפפירונג דאכט זיך איז געקומען ווייל ער איז געווען א זעקסער.

מ'קען נעמען דעם גרעסטן צידקות פונעם צדיק, און דעם גרעסטן טיפסטן עבודה וואס האט זיך ארויסגעזעהן אין פארשידענע מעשים, מיט טיפע הויעכע השגות אין וואס מיר האבן נישט קיין קלענסטע השגה און זאגן 'זעקס'. ער האט עס געטון ווייל ער איז געווען א זעקסער...

דעס מין זאך צו זאגן אויף צדיקים אז זיי זענען געווען 'זעקסער'ס, אדער פירערס, אדער צווייערס, איז נישט ווייל זיי האבן סוף סוף נישט געהאט א געוויסע כאראקטער אנדערש ווי ארומיגע וואס קען אפשר שטומען. אויב מ'וויל זיך עקשנ'ען. נאר יעדער וואס טוט אינעם אניאגראם ווייסט אז נישט נאר די כאראקטער שפילט א ראלע ווען דו זאגסט אויף איינעם זעקס, צו פיר, צו זיבן, עס שפילט אויך ארויסהאבן פארשידענע אויפפירונגען וואס יענער האט געטון, און זאגן אז דאס איז נישט געקומען מחמת העכערקייט, מחמת צידקות, מחמת געטליכקייט, נאר ווייל ער איז געווען א 'זעקסער'. דאס איז א עוון פלילי. און ס'האט א פאטענציאל חרוב צו מאכן די וועגן וויאזוי מ'קוקט אן צדיקים. חרוב צו מאכן די ביטול צו צדיקים.

ווער האט געמאכט דעם אניאגראם? ווער האט דאס פארברייטערט? ווער האט דאס פארשטאנען? מענטשן וואס זענען נישט אנגעקומען צו ווייט מיט זייער שכל צו פארשטיין וואס עס ליגט אונטער געוויסע אויפפירונגען פון געוויסע מענטשן. פארוואס? ווייל זיי זענען קיינמאל נישט געווען די מענטשן. וויאזוי זאלן זיי וויסן וואס עס איז געליגן אונטער די אויפפירונגען. זיי האבן געזאגט לויט זייער "ריינעם" שכל. נו? זיי האבן גאנץ צוגעטראפן צו געווענליכע מענטשן. אפשר. אבער צו צדיקים האבן זיי נישט צוגעטראפן. ס'איז נישט מעגליך.

די זעלבע סטופידיטעט מאכט מען צו זאגן אויף צדיקים אז זיי האבן געהאט OCD. וואלטן צדיקים געמאכט דעם אניאגראם, וואלט מען געהאט אולי א קנה מידה אפצושאצן וואס צדיקים האבן געטון.

אבער סתם מיט די קליינע מח פון די אלגעמיינע פארשטאנד קען מען נאכנישט אפשאצן א צדיק און זאגן אויף איהם 'זעקס'. און די זעלבע זאך זאגן 'פיהר'.

אנדערש איז די מידות, ווי 'הוד, יסוד, נצח, גבורה'. וואס יעדער ווייסט גראד אז דאס זענען געטליכע מידות. יעדער ווייסט גראד אז ער האט נישט קיין השגה נאר וויפיל ער האט. ווען מ'זאגט אז יצחק אבינו איז געווען די מידה פון 'גבורה'. ווייסט מען גראד אז 'גבורה' גייט ארויף העכער און העכער, טיפער און טיפער. ס'איז געטליך.

אנדערש איז ווען דו זאגסט 'זעקס' 'פיר', וואס די געדאנק איז נישט ארום די געטליכקייט פון די מידה. ווי ווייט די מידה גייט אלץ מער און מער אין אין סוף אריין. די נומער פיר איז א 'איגו'. ס'איז ווייט פון געטליך. אפילו אויב ס'ווערט נשתלשל פון געטליכקייט. האט עס גערנישט אין זיך.

ווייסט: דער און דער הייליגער צדיק איז געווען א צווייער, און ער איז געגאנגען מעולם לעולם מיט אט די צווייערישקייט. ער האט אריינגעקאכט אין זיין צווייערישקייט. אה, האמיר דען אן השגה אין די צווייערישקייט פון דעם צדיק זצ"ל... קיינער זאגט נישט אזוי. ווייל 'צוויי' איז א 'איגו', נישט קיין געטליכקייט. אפילו אויב ס'ווערט נשתלשל פון געטליכקייט.

והשם הטוב יעזור.

[דערבארומדיג'ער]

אגב איך האב באמערקט עפעס א תהומישע שנאה צווישן דעם 6ער און דער 8טער

יאפס, איך קאן איין אזא סעט... שווערע מעשה דאס.

[מח בקדקדו]

נשמה, צוויי זאכן:

איינס. ווילאנג דו קוקסט אן דעם אניגראם ווי א 'איגאו' וועסטו טאקע נישט פארשטיין. איך אבער קוק נישט אן אניגראם ווי א 'איגאו', אניגראם איז די 'נקודת החסרון' וואס איז דא אין יעדע נברא, וואס כדי ממלא צו זיין דעם חסרון טוט ער געוויסע זאכן.

איז דו הייבסט אן אנצוקוקן דעם אניגראם דארט וואו דער מענטש הייבט שוין אן ממלא צו זיין דעם חסרון וואס דאס איז די 'איגאו'. איך אבער זע דעם אניגראם דארט וואו עס געפינט זיך די חסרון פון דעם מענטש. דער 'איינזער' טוט זאכן כדי אנצופילן א געוויסע 'חסרון' וואס שאפט זיך מחמת זיין 'איינזערישקייט'. 'דער צווייער' איז דא ממלא צו זיין א חסרון וואס ער איז מרגיש אין זיך, וואס דער אויבערשטער האט אין אים אריינגעלייגט 'בצורת צווייער', זיין איינזערישקייט און זיין צווייערישקייט זענען נישט נישט עפעס א גראבע גשמיות'דיגע זאך, עס איז א דבר רוחני מאד.

די נקודת החסרון וואס דער בורא עולם האט מטביע געווען אין יעדן נפש, כדי צוצוקומען צו תכלית שלמותו, וואס פאר דעם האט דער אויבערשטער אונז אראפגעשיקט אויף די וועלט, און פאר דעם זעמיר דא, אויסצוארבעטן די 'נקודת החסרון', וואס ציהט אונז אלס צו שלעכטס און נישט עס צו פיטערן און אויפבויען. סאו עס איז זיכער אז די תכונת הנפש פון א מענטש איז געוואנדן אין וואס זיין הרגשת חסרון איז, און לויט דעם ווערט אנטוויקלט אין דעם מענטש אויך די 'כלים' וואס ער נוצט ממלא צו זיין זיין חסרון, סיי אויפן 'ריכטיגן' אופן און סיי אויפן 'קראנקן אופן'.

סאו ווילאנג א מענטש איז דא אויף דער וועלט איז ער דא צו ארבעטן, ממילא איז אלס דא די 'נקודת החסרון' אין דעם מענטש. נאר וואס דען? א צדיק ווייסט ממלא צו זיין די חסרון אויפ'ן ריכטיגן אופן, ער ווייסט אוועקצולייגן זיין הרגשת חסרון אין א זייט, און טון דעם רצון ה'. פארשטייט זיך אז זייער עבודה וועט גיין לויט די כלים און תכונות וואס ליגט אין זיין נפש הרוחני, וואס אין דעם איז געוואנדן זיך די חילוקי העבודות פון איין צדיק צום צווייטן צדיק.


והשנית עס איז נישט דא אזא 'בריה' וואס הייסט 'אניגראם'. עס איז דא א זאך וואס הייסט 'תכונות הנפש'. אניגראם איז בס"ה אן אופן ההתחלקות, צו קענען מחלק זיין צווישן איין תכונה און דעם צווייטן.

סאו עס בכלל נישט נוגע ווי קלוג, ווי טיף און ווי הייליג די פאונדערס פון אניגראם זענען געווען, זיי האבן ס"ה 'מחלק' געווען - נישט 'מחדש' געווען - און פון דארט און ווייטער איז עס נישט אין זייערע הענט, די נפש היהודי איז קאי וקיים אן זיי, מען דארף צו זיי נישט צוקומען.

דער נפש איז נישט קיין גשמיות'דיגע אניגראם, עס איז א רוחניות'דיגע נפש וואס א 'מושג דק מאד'.

מען דארף נאר וויסן אנצוקוקן די 'תכונות הנפש' מיט א ריכטיגן בליק.

[מחשב]

ווי איך פארשטיי, ווען עס שטייט אין ספרים אז: דער און דער צדיק איז געווען משורש מדת החסד וכדו', מיינט עס די נשמה, און נישט די נפש הבהמית.

אויבנאויף וואלט איך געזאגט, אז ווען די נשמה האט אזוי שטארק מאיר געווען בנפש, עד כדי אז דאס איז געווען דער מחי' פונעם גוף, האט ביי דעם צדיק בעיקר מאיר געווען דער מידת החסד, דערפאר איז דער עיקר דגוש פון זיין עבודה געווען אויף די סארט זאכן וואס זענען א פועל יוצא פון א שיינענדע מדת החסד.

מעגליך בינעך נישט גערעכט. כ'האב נישט צופיל מעיין געווען דערין.

אויך, מעגליך אז די גאנצע אניאגראם פאלט אוועק ווען א מענטש איז אינגאנצן בטל פארן באשעפער, עס פאלן אוועק די איגא'ס, און עס פאלט אינגאנצן אוועק די הרגשת חסרון עצמי. (אפשר דאס זאגסטו, @מח)

בכלל האבעך געזען אין ספרים, אז די עיקר שלימות פון די אבות איז געווען דוקא ווען זיי האבן געטוען היפך מדתם. ממילא האט נישט קיין פשט אריינצולערנען פשט אין צדיקים'ס מעשים, אז קומט וועגן ער איז געווען די מדה.

איי... ניע זשריצי כלאפצי... לחיים!

[ארגינעלע יוד]

"מ'טאר נישט" זאגן אז היטלער ימ"ש איז געווען א זעקסער. אפילו נישט א קראנקער זעקסער. ער איז געווען א ש-ד בצורת אדם. פון דעם קומט אביסל די דרוקעניש ארום דעם זעקסער. ישתקעו הדברים.

אויב איז ער געווען א נברה איז ער געווען א כאראקטער
קוק אביסל די יוצרות אויף שבת זכור וועסטו פונקטליך ארויסהאבן די כאראקטער פון עמלק
זה לעומת זה עשה אלוקים
סאיז באקאנט פון חוזה אז די שבעה אומות זענען קעגן די ז' מידות שבטמאה
די אושפיזה זענען קעגן די ז' מידות שבקדושה
לויט הרב שרגה פליישמאן איז די מידת הוד דהיינו אהרן הכהן די 6ער און אזוי אויך התנא אלוקי הרשב"י איז געווען די מידה

מקען זאגן אזויווי מזאגט ימים נוראים איזו לחרב ואיזו לשלום ווייל זה לעומת זה עשה אלוקים והבן

הוד, זעקס?

ר' שרגא נ"י זאגט אז זעקסער ווילן פארזיכערן אז זאכן זאלן האבן א 'קיום'. וויאזוי ווערט דאס נשתלשל פון די מידה פון הוד? הוד איז ביטול. וואס האט זעקס מיט הוד?

די פראבלעם מיט'ן זאגן אויף היטלער ימ"ש אז ער איז געווען א זעקסער, איז נישט ווייל ער איז נישט געווען א זעקסער. די פראבלעם איז ווייל ווען מ'זאגט 'אומגעזונטע זעקסער' קומט אויך ארויף 'היטלער' אינעם סעמפל. און דאס צענעמט דעם טעם פון די אניאגראם. ס'פארעקלט דעם גאנצן אניאגראם מ'קען דאס מער נישט עסן. מ'קען אין דעם מער נישט עוסק זיין. מ'טוט א עוולה פאר די אניאגראם און מ'טוט א עוולה פאר 'זעקסערס' און פאר אלע נומערן ווען מ'זאגט אז היטלער ימ"ש איז געווען א אומגעזונטער זעקסער. אזוי ווי מ'טוט א עוולה פאר די שטאלץ פון די מענטשהייט, ווען מ'זאגט אז היטלער איז געווען א '[קראנקער] מענטש'. ער האט פארשעמט די מענטשהייט.

אפילו ער איז טאקע געווען א חלק פון די אניאגראם משפחה, זייענדיג א נברא, מיט דעם אלעם, ווען מ'זאגט: היטלער איז געווען א זעקסער, טוסטו קאלירן דעם גאנצן אניאגראם מיט זייער שווארצע קאלירן. אפילו זאגנדיג 'א אומגעזונטע זעקסער', שטומט עס נישט מיט וואס היטלער ימ"ש האט געטון. אפילו מ'קען עס אריינקוועטשן, טוט מען עס נישט, ווייל ס'שטינקט אן דעם גאנצן אניאגראם.

די זעלבע להבדיל ווען מ'זאגט אז א געוויסע צדיק איז געווען א זעקסער, די פראבלעם איז נאכנישט ווייל ס'קען גאר זיין אז ער איז געווען העכער ווי די 'איגו' פון זעקס. נאר די פראבלעם איז אז ס'דא געוויסע אויפפירונגען וואס דער צדיק האט געטון, און יעצט האט דער איינער א געלעגנהייט, א סטופיד געלעגנהייט, צו זאגן אז די און די אויפפירונג דאכט זיך איז געקומען ווייל ער איז געווען א זעקסער.

מ'קען נעמען דעם גרעסטן צידקות פונעם צדיק, און דעם גרעסטן טיפסטן עבודה וואס האט זיך ארויסגעזעהן אין פארשידענע מעשים, מיט טיפע הויעכע השגות אין וואס מיר האבן נישט קיין קלענסטע השגה און זאגן 'זעקס'. ער האט עס געטון ווייל ער איז געווען א זעקסער...

דעס מין זאך צו זאגן אויף צדיקים אז זיי זענען געווען 'זעקסער'ס, אדער פירערס, אדער צווייערס, איז נישט ווייל זיי האבן סוף סוף נישט געהאט א געוויסע כאראקטער אנדערש ווי ארומיגע וואס קען אפשר שטומען. אויב מ'וויל זיך עקשנ'ען. נאר יעדער וואס טוט אינעם אניאגראם ווייסט אז נישט נאר די כאראקטער שפילט א ראלע ווען דו זאגסט אויף איינעם זעקס, צו פיר, צו זיבן, עס שפילט אויך ארויסהאבן פארשידענע אויפפירונגען וואס יענער האט געטון, און זאגן אז דאס איז נישט געקומען מחמת העכערקייט, מחמת צידקות, מחמת געטליכקייט, נאר ווייל ער איז געווען א 'זעקסער'. דאס איז א עוון פלילי. און ס'האט א פאטענציאל חרוב צו מאכן די וועגן וויאזוי מ'קוקט אן צדיקים. חרוב צו מאכן די ביטול צו צדיקים.

ווער האט געמאכט דעם אניאגראם? ווער האט דאס פארברייטערט? ווער האט דאס פארשטאנען? מענטשן וואס זענען נישט אנגעקומען צו ווייט מיט זייער שכל צו פארשטיין וואס עס ליגט אונטער געוויסע אויפפירונגען פון געוויסע מענטשן. פארוואס? ווייל זיי זענען קיינמאל נישט געווען די מענטשן. וויאזוי זאלן זיי וויסן וואס עס איז געליגן אונטער די אויפפירונגען. זיי האבן געזאגט לויט זייער "ריינעם" שכל. נו? זיי האבן גאנץ צוגעטראפן צו געווענליכע מענטשן. אפשר. אבער צו צדיקים האבן זיי נישט צוגעטראפן. ס'איז נישט מעגליך.

די זעלבע סטופידיטעט מאכט מען צו זאגן אויף צדיקים אז זיי האבן געהאט OCD. וואלטן צדיקים געמאכט דעם אניאגראם, וואלט מען געהאט אולי א קנה מידה אפצושאצן וואס צדיקים האבן געטון.

אבער סתם מיט די קליינע מח פון די אלגעמיינע פארשטאנד קען מען נאכנישט אפשאצן א צדיק און זאגן אויף איהם 'זעקס'. און די זעלבע זאך זאגן 'פיהר'.

אנדערש איז די מידות, ווי 'הוד, יסוד, נצח, גבורה'. וואס יעדער ווייסט גראד אז דאס זענען געטליכע מידות. יעדער ווייסט גראד אז ער האט נישט קיין השגה נאר וויפיל ער האט. ווען מ'זאגט אז יצחק אבינו איז געווען די מידה פון 'גבורה'. ווייסט מען גראד אז 'גבורה' גייט ארויף העכער און העכער, טיפער און טיפער. ס'איז געטליך.

אנדערש איז ווען דו זאגסט 'זעקס' 'פיר', וואס די געדאנק איז נישט ארום די געטליכקייט פון די מידה. ווי ווייט די מידה גייט אלץ מער און מער אין אין סוף אריין. די נומער פיר איז א 'איגו'. ס'איז ווייט פון געטליך. אפילו אויב ס'ווערט נשתלשל פון געטליכקייט. האט עס גערנישט אין זיך.

ווייסט: דער און דער הייליגער צדיק איז געווען א צווייער, און ער איז געגאנגען מעולם לעולם מיט אט די צווייערישקייט. ער האט אריינגעקאכט אין זיין צווייערישקייט. אה, האמיר דען אן השגה אין די צווייערישקייט פון דעם צדיק זצ"ל... קיינער זאגט נישט אזוי. ווייל 'צוויי' איז א 'איגו', נישט קיין געטליכקייט. אפילו אויב ס'ווערט נשתלשל פון געטליכקייט.

והשם הטוב יעזור.

א גאנצע לאנגע מגילה לעקציע
ווער האט באשלאסן אז די ניין נומבערס זענען בלויז איגאו? אפשר איז עס די עשר ספירות? ווער האט געזאגט אז מקען יורד זיין צו די ריכטיגע עמקות פון די נומבערס/עשר ספירות? ווען א צדיק פירט זיך אויף א געוויסע אופן ההנהגה מיינט דאס בפשטות (אן יורד זיין לסוף דעתו) אז ער שפירט א שייכות צו דעם, דהיינו שורש נשמתו!!
און ווען א ימח שמוניק פארשווארצט א מידה דארף איך יעצט וואס טון? פארלייקענען אז א יעדער האט א שורש אין די מידות? כפארשטיי באמת נישט די לאגיק!!

יעצט, הוד מיינט הודאה, לויבן און מודה זיין,
איך נישט, יענער אלעס!!
בטחון!!
זיי זוכן עפעס (א מענטש אדער פארטיי/שיטה) צו וואס זיי זאלן זיך קענען מבטל זיין לגמרי
אסאך מאל וועלן זיי זיין בעלי חסד, אסאך מאל קנאים, אסאך מאל מחזיק זיין יד רשעים(אין א קהילה אדער אין א ישיבה),אסאך מאל וועלן זיי לערנען טיפע ספרי מחשבה,אסאך מאל וועלן זיי זיין עסקנים, משפחה מענטשן,וכו' וכו'
בקיצור זיי מאכן זיך געוויסע צילן אין לעבן וואס פון דעם שעפן זיי חיות כדי אנצופילן די לאך פון העדר הישות!!
קוק זיך ארום וועסטו עס זען קלאר (אדער ביי יענעם אדער גאר ביי זיך אליין)

[מח בקדקדו]

אויך, מעגליך אז די גאנצע אניאגראם פאלט אוועק ווען א מענטש איז אינגאנצן בטל פארן באשעפער, עס פאלן אוועק די איגא'ס, און עס פאלט אינגאנצן אוועק די הרגשת חסרון עצמי. (אפשר דאס זאגסטו, @מח)

אניגראם פאלט קיינמאל נישט אוועק, נאר מען ווערט פריי צו טון וואס איז באמת ריכטיג, און זיך מבטל זיין פאר'ן אויבערשטן, מען איז שוין נישט אינטערגעווארפן אונטער די קראנקע געפיל אז ער זאל דיר דרייוון, אבער בשורש, בדקות איז אלץ דא די נקודת החסרון.

בכלל האבעך געזען אין ספרים, אז די עיקר שלימות פון די אבות איז געווען דוקא ווען זיי האבן געטוען היפך מדתם. ממילא האט נישט קיין פשט אריינצולערנען פשט אין צדיקים'ס מעשים, אז קומט וועגן ער איז געווען די מדה.

ממש דאס מיין איך מיט די ווערטער:

די נקודת החסרון וואס דער בורא עולם האט מטביע געווען אין יעדן נפש, כדי צוצוקומען צו תכלית שלמותו, וואס פאר דעם האט דער אויבערשטער אונז אראפגעשיקט אויף די וועלט, און פאר דעם זעמיר דא, אויסצוארבעטן די 'נקודת החסרון', וואס ציהט אונז אלס צו שלעכטס און נישט עס צו פיטערן און אויפבויען. דער נפש פון די מענשט ציהט אגאנצן צייט צו דעקן די הרגשה אפי' די מעשים טובים וואס ער טוט זאל זיין נאר די און נאר אויף דעם אופן וואס גייט אים ממלא זיין זיין חסרון. ממילא איז די עבודה נישט צו ווערן נאכגעצויגן נאך די הרגש נאר טון דעם רצון ה' ווייל.... דאס איז דער רצון ה'., וויאזוי מען טוט דאס איז א שמועס פאר זיך, אבער דאס איז די נקודה.

ממילא איז זיכער אז די תכונת הנפש פון א מענטש איז געוואנדן אין וואס זיין הרגשת חסרון איז, און לויט דעם ווערט אנטוויקלט אין דעם מענטש אויך די 'כלים' וואס ער נוצט ממלא צו זיין זיין חסרון, סיי אויפן 'ריכטיגן' אופן און סיי אויפן 'קראנקן אופן'.

סאו ווילאנג א מענטש איז דא אויף דער וועלט איז ער דא צו ארבעטן, ממילא איז אלס דא די 'נקודת החסרון' אין דעם מענטש. נאר וואס דען? א צדיק ווייסט ממלא צו זיין די חסרון אויפ'ן ריכטיגן אופן, ער ווייסט אוועקצולייגן זיין הרגשת חסרון אין א זייט, און טון דעם רצון ה'. פארשטייט זיך אז זייער עבודה וועט גיין לויט די כלים און תכונות וואס ליגט אין זיין נפש הרוחני, וואס אין דעם איז געוואנדן זיך די חילוקי העבודות פון איין צדיק צום צווייטן צדיק.

איי... ניע זשריצי כלאפצי... לחיים!

וועלכע נומער איז דאס?

[מחשב]

אויך, מעגליך אז די גאנצע אניאגראם פאלט אוועק ווען א מענטש איז אינגאנצן בטל פארן באשעפער, עס פאלן אוועק די איגא'ס, און עס פאלט אינגאנצן אוועק די הרגשת חסרון עצמי. (אפשר דאס זאגסטו, @מח)

אניגראם פאלט קיינמאל נישט אוועק, נאר מען ווערט פריי צו טון וואס איז באמת ריכטיג, און זיך מבטל זיין פאר'ן אויבערשטן, מען איז שוין נישט אינטערגעווארפן אונטער די קראנקע געפיל אז ער זאל דיר דרייוון, אבער בשורש, בדקות איז אלץ דא די נקודת החסרון.

אויף וויפיל איך האב געלערנט די סוגיא פון ביטול, פארשטיי'עך נישט אזוי. אבער קאן זיין.

איי... ניע זשריצי כלאפצי... לחיים!

וועלכע נומער איז דאס?

ניחוח רעקארד נומער 14 (אפשר נישט..)

[שרייזשע]

אויך, מעגליך אז די גאנצע אניאגראם פאלט אוועק ווען א מענטש איז אינגאנצן בטל פארן באשעפער, עס פאלן אוועק די איגא'ס, און עס פאלט אינגאנצן אוועק די הרגשת חסרון עצמי. (אפשר דאס זאגסטו, @מח)

אניגראם פאלט קיינמאל נישט אוועק, נאר מען ווערט פריי צו טון וואס איז באמת ריכטיג, און זיך מבטל זיין פאר'ן אויבערשטן, מען איז שוין נישט אינטערגעווארפן אונטער די קראנקע געפיל אז ער זאל דיר דרייוון, אבער בשורש, בדקות איז אלץ דא די נקודת החסרון.

אויף וויפיל איך האב געלערנט די סוגיא פון ביטול, פארשטיי'עך נישט אזוי. אבער קאן זיין.

איי... ניע זשריצי כלאפצי... לחיים!

וועלכע נומער איז דאס?

ניחוח רעקארד נומער 14 (אפשר נישט..)

איך קען נישט די אניגראם , (נשמה האלט מיך אינמיטען אויסלערענען...), אבער וויאזוי איך קלער איז, אז די נאטורן פון א מענטש וועלן אייביג בלייבען, נאר ווען א מענטש איז זיך מבטל פארן אויבערשטען דאן ניצט ער זיינע נאטורן אינגאנצען נאר לטוב. און פארשטייט זיך אז ווען מען האלט אויף אזא מדריגה דאן פאלט מען ארויס פון אינזערע פשוטע טריקענע נומבערס, אין עס האט נישט קיין פשט עס צו פארגלייכען מיט די זעלבע דעסקריפשען פון א פשוטער מענטש. אבער נאטורן זענען נאך דא.
ווייס איך נישט צו איך בין גערעכט, וועל איך אויך מסיים זיין מיט קאן זיין.

[מחשב]

ס'איז דא פארשידענע דרגות אין ביטול.

[מח בקדקדו]

שוין, אויף עפעס א מדרגה האלט מען שוין דא, אז דער עולם איז גרייט צו בלייבן מיט א 'קאן זיין'.... און נישט זיין 'זיכער' מיט די מיינונג.....

(זעט אויס אז איך דארף נאך גיין א שטיק וועג...)

[שרייזשע]

ס'איז דא פארשידענע דרגות אין ביטול.

באמת ביסטו לכאורה גערעכט. איך האב נישט קיין מעסטער אויף ביטול, אבער יא די ביטול פאר צדיקים צו וויסען אז איך האב נישט קיין השגה אין זייער גרויסקייט.

[מח בקדקדו]

ס'איז דא פארשידענע דרגות אין ביטול.

באמת ביסטו לכאורה גערעכט. איך האב נישט קיין מעסטער אויף ביטול, אבער יא די ביטול פאר צדיקים צו וויסען אז איך האב נישט קיין השגה אין זייער גרויסקייט.

יא, אבער דא איז די נושא איבער די ביטול פון די צדיקים זעלבסט.