זאכן וואס מאכן מיך וויינען

[שיעלע בהמה]

מיין שכן א אינגערמאן אין די ימי הבינה איז פאר א האלב יאר צוריק אריבער אן ערנסטע עקסידענט, א קאר מיט א טרעילער, סאיז געווען דארטן ניסי ניסים אז ער מיט די בני בית זענען ארויס גאנץ
ער האט געמאכט א גרויסע סעודת הודאה און געלאדנט אלע זיינע באקאנטע

די לעצטע 3 וואכן האב איך אים נישט געזעהן אין ביהמ"ד, עס צו מאכן בקיצור, ער איז אריבער א אפען-הארט סורדזשערי נאכן טרעפן 4-5 פארשטאפטע אדערן, בדרך נס האט מען עס געטראפן הארט פארן קריגן א פאטאלע הארץ אטאקע

דער איד וועט בעז"ש זיין געזונט און שטארק און דערלעבן משיח'ן אינאיינעם מיט די בני בית דורך ניסים גלויים

ווען איך האב געהערט פון די צווייטע נס האט עס מיר געקאסט טרערן, די קינדער וואלטן פאר די זעלבע געלט געקענט זיין קיילעכיגע יתומים

איך בין נישט אין הימל אבער מיך דוכט זיך אז די צווייטע נס איז געקומען אין זכות פונעם סעודת הודאה אויפן ערשטן נס

[לכאורה]

גארנישט מיטגעהאלטן וועגן דעם עקסידענט.
געווען באריכטעט דא?

מיינסט עס נישט ערנסט, אמת?
זעה בד"ה אשכול
זעה אויך קרית יואל קרישקעלעך אשכול

[כאניש וואס צו טון]

ערנסט געמיינט, און געוואור געווארן דורך דעם תגובה.
בד"א, דער משפחה איז גראדע נאנט צו מיר, און ס'רייסט!

[צו געזונט]

צ/ק
אז עס דארף זיך וויינען
אז עס וויל זיך וויינען
אבער אומשטענדן לאזען נישט!

[farshlufen]

מ'דארף ווען וויינען אז מ'האט דאס נישט זוכה געווען צו מבטל זיין פון פראנהויס.

[ממוצע]

..פיוט פון מודה אני וואס מ'זאגט ליל שב"ק

ווען דער קאפ איז אפן פלאץ.

דאס איז פון די תפילות וואס האבן אין זיך ביידע סיי בכי' של הודאה ושבח באהבה ובשמחה און סיי תפילות אויף דאס סאמע נויטיגסטע וואס א איד ברויך פארן טאג טעגליכן צו ערציען א געזונטע פרייליכע אידיש שטוב לה' ולתורתו.

פונקט געפונען:

רבון כל העולמים.PNG (69.11 KiB) געזען 541 מאל

[farshlufen]

יישר כחכם הרב ממוצע.

[farshlufen]

צ"ק:
די קליפ האט מיר געקאסט א טרער, ווען די מלמדים ווערן געפירט מיט קייטלען און טאנצן מיט שמחה, און דער עולם זינגט "אשריך, אשריך, שנתפסת על דברי תורה".

אזוי זאגט דער רבי ר' אלימלך, ווען א איד טוט א פעולה לש"ש מיט אן אמת און שמחה האט עס א חן.

[לכאורה]

מצטרף. נישט ממש טרערן, אבער טשילס.

[צולייגער]

כ'האף אז כ'מעג אויך אריינרעדן, הגם כ'בין נישט קיין מעמבער דא...

איך וויין אסאך, ווער שנעל עמאשענעל איבערגענומען. אבער אן ספק איז דער טיפסטער געוויין געווען, ווען מיר האבן באגלייט איינס פון מיינע אינגערע געשוויסטער למנוחת עולמים.

חכם... דאס איז נישט קיין קונץ..

נו, הער אויס א מינוט....

דאס איז געווען נאך א תוחלת ממושכה פון באלד צוויי יאר, ממילא איז דער געוויין נישט געווען אזוי ספאנטאן... געווען איז דאס אין א מוצאי שבת - תשעה באב ביינאכט, טראץ וואס מיר האבן געוואוסט אז דאס איז א פראגע פון טעג, האב איך פארט געטרייסלט ווען מוצ"ש פינף מינוט נאכן זמן דריזלט דער טעלעפאן, און א טעקסט פון א פאמיליע מיטגליד וועלכע איז געווען שבת אין שפיטאל מעלדט מיט טרוקענע ווערטער 'Gv. Bde'. איך האב געטרייסלט הענט און פוס, און געגעבן א קוויטש אז מיין ווייב און קינדער האבן זיך דערשראקן און געקומען צו לויפן זעהן וואס גייט פאר. אבער כ'האב נאך נישט געוויינט.

געהאט דעם כבוד צו מבשר זיין מיינע ברודער אין ישיבה נישט צו דאווענען מעריב און זיך צוזאמפאקן, כ'האב געשוידערט ביים זיי זאגן 'דאוון נישט', ממש געשוידערט, אבער נאכאלס נישט געוויינט.

נאך צוזאמנעמען מיינע פאר זאכן, טלית ותפלין, א קינות, און אנזאגן מיינע קינדער צו זיין וואויל פאר א וואך, און זיך ארויסגעלאזט אויפן וועג. רוב וועג בין איך געווען פארנומען מיט לאדזשיסטיקס, זיכער מאכן מיינע געשוויסטער האבן א וועג ארויס, וואס האט אויטאמאטיש פארנומען מיינע געפילן.

צוויי אזייגער ביינאכט, מיר האבן זיך שוין געטראפן אלע געשוויסטער אינאיינעם, דער טרויער און צעבראכנקייט האט געהאנגען אבער עס האט זיך נאך אלס נישט געוויינט.

און דאן.... די טיר עפנט זיך און די מיטה קומט אריין, חברה קדישא האט אונז איבערגעלאזט אליין. שטייען אין איין צימער טאטע מאמע און אלע קינדער, מיין מאמע באטראכט דעם פרוכת אויפן ארון פון איר שעפעלע, און ברעכט אויס אין א יאמערליך געוויין, און מיר האבן אלע גע'פאלאוט סוט', דער געוויין דאן איז אפשר נישט געווען אזוי הויך, אבער מיר האבן געטראסקעט פאר געוויין. נישט פון שאק, נאר פשוט פון געוויין. און אזוי האט מען געוויינט און געוויינט און געוויינט, פון טיפן הארצן, אלע חושים און אברים. די ברודער און שוועסטער שטייען ארום דעם צימער, קיינער שעמט זיך נישט פון קיינעם, נאר יעדער וויינט יאמערליך.

שוין פאריבער א שיין ביסל צייט, אבער ביי מיר ליגן יענע מינוטן אין זכרון, אלס דער מערסט בוכשטעבליכער אפטייטש פון געוויין.

שוין, האצמער און זאאצמער

[אוראייניקל]

צולייגער וואס דו ביסט!

כ'האב כמעט מיטגעוויינט.

[נשמת השכל]

צולייגער וואס דו ביסט!

כ'האב כמעט מיטגעוויינט.

גא"מ.

[farshlufen]

צולייגער, האסט גערירט מיין פערהארטעוועט הארץ.

[בשבילי נברא]

צולייגער וואס דו ביסט!

כ'האב כמעט שטארק מיטגעוויינט.

דער אייבערשטער זאל העלפן שלא ישמע עוד שוד ושבר בגבולינו ונשמע ונתבשר אך ורק בשורות טובות לכל ישראל

[נישטאמת]

כ'האף אז כ'מעג אויך אריינרעדן, הגם כ'בין נישט קיין מעמבער דא...

איך וויין אסאך, ווער שנעל עמאשענעל איבערגענומען. אבער אן ספק איז דער טיפסטער געוויין געווען, ווען מיר האבן באגלייט איינס פון מיינע אינגערע געשוויסטער למנוחת עולמים.

חכם... דאס איז נישט קיין קונץ..

נו, הער אויס א מינוט....

דאס איז געווען נאך א תוחלת ממושכה פון באלד צוויי יאר, ממילא איז דער געוויין נישט געווען אזוי ספאנטאן... געווען איז דאס אין א מוצאי שבת - תשעה באב ביינאכט, טראץ וואס מיר האבן געוואוסט אז דאס איז א פראגע פון טעג, האב איך פארט געטרייסלט ווען מוצ"ש פינף מינוט נאכן זמן דריזלט דער טעלעפאן, און א טעקסט פון א פאמיליע מיטגליד וועלכע איז געווען שבת אין שפיטאל מעלדט מיט טרוקענע ווערטער 'Gv. Bde'. איך האב געטרייסלט הענט און פוס, און געגעבן א קוויטש אז מיין ווייב און קינדער האבן זיך דערשראקן און געקומען צו לויפן זעהן וואס גייט פאר. אבער כ'האב נאך נישט געוויינט.

געהאט דעם כבוד צו מבשר זיין מיינע ברודער אין ישיבה נישט צו דאווענען מעריב און זיך צוזאמפאקן, כ'האב געשוידערט ביים זיי זאגן 'דאוון נישט', ממש געשוידערט, אבער נאכאלס נישט געוויינט.

נאך צוזאמנעמען מיינע פאר זאכן, טלית ותפלין, א קינות, און אנזאגן מיינע קינדער צו זיין וואויל פאר א וואך, און זיך ארויסגעלאזט אויפן וועג. רוב וועג בין איך געווען פארנומען מיט לאדזשיסטיקס, זיכער מאכן מיינע געשוויסטער האבן א וועג ארויס, וואס האט אויטאמאטיש פארנומען מיינע געפילן.

צוויי אזייגער ביינאכט, מיר האבן זיך שוין געטראפן אלע געשוויסטער אינאיינעם, דער טרויער און צעבראכנקייט האט געהאנגען אבער עס האט זיך נאך אלס נישט געוויינט.

און דאן.... די טיר עפנט זיך און די מיטה קומט אריין, חברה קדישא האט אונז איבערגעלאזט אליין. שטייען אין איין צימער טאטע מאמע און אלע קינדער, מיין מאמע באטראכט דעם פרוכת אויפן ארון פון איר שעפעלע, און ברעכט אויס אין א יאמערליך געוויין, און מיר האבן אלע גע'פאלאוט סוט', דער געוויין דאן איז אפשר נישט געווען אזוי הויך, אבער מיר האבן געטראסקעט פאר געוויין. נישט פון שאק, נאר פשוט פון געוויין. און אזוי האט מען געוויינט און געוויינט און געוויינט, פון טיפן הארצן, אלע חושים און אברים. די ברודער און שוועסטער שטייען ארום דעם צימער, קיינער שעמט זיך נישט פון קיינעם, נאר יעדער וויינט יאמערליך.

שוין פאריבער א שיין ביסל צייט, אבער ביי מיר ליגן יענע מינוטן אין זכרון, אלס דער מערסט בוכשטעבליכער אפטייטש פון געוויין.

שוין, האצמער און זאאצמער

צק
דע תגובה.

[הענדימען]

אוי אוי

[קלאָצקאָפּ]

צולייגער וואס דו ביסט!

כ'האב כמעט מיטגעוויינט.

[צולייגער]

סארי פאר יעדן. גארנישט געמיינט צו בא'תשעה באב'ן דעם ציבור, ס"ה געהאט א ליידיגע פאר מינוט מוצ"ש, און א דורכגאנג וואס איז נאך אין די ביינער, ויצא האייגל הזה.

זאל מען וויסן נאר פון גוטס.

[קלאָצקאָפּ]

כ'בין נישט בא'תשעה באב'ט, איך האב ליב צו וויינען.

[צולייגער]

אה. מאכסט מיר פילן בעסער...

[KEWL]

כ'בין נישט בא'תשעה באב'ט, איך האב ליב צו וויינען.

סא די גלייכסט טישא באף

[קלאָצקאָפּ]

ניין, תשעה באב איז אזא דעפרעסטע סארט וויינען.

[farshlufen]

חלילה.

תשעה באב וויינען האט מיט דעפרעסיע זעראו זילטש שייכות.

[קלאָצקאָפּ]

כ'האב אפשר נישט גענוצט דעם ריכטיגן לשון, ס'איז עכ"פ נישט די סארט וויינען פון וועלכע איך האב הנאה.

[נאר מיט שמחה]

כ'האף אז כ'מעג אויך אריינרעדן, הגם כ'בין נישט קיין מעמבער דא...

איך וויין אסאך, ווער שנעל עמאשענעל איבערגענומען. אבער אן ספק איז דער טיפסטער געוויין געווען, ווען מיר האבן באגלייט איינס פון מיינע אינגערע געשוויסטער למנוחת עולמים.

חכם... דאס איז נישט קיין קונץ..

נו, הער אויס א מינוט....

דאס איז געווען נאך א תוחלת ממושכה פון באלד צוויי יאר, ממילא איז דער געוויין נישט געווען אזוי ספאנטאן... געווען איז דאס אין א מוצאי שבת - תשעה באב ביינאכט, טראץ וואס מיר האבן געוואוסט אז דאס איז א פראגע פון טעג, האב איך פארט געטרייסלט ווען מוצ"ש פינף מינוט נאכן זמן דריזלט דער טעלעפאן, און א טעקסט פון א פאמיליע מיטגליד וועלכע איז געווען שבת אין שפיטאל מעלדט מיט טרוקענע ווערטער 'Gv. Bde'. איך האב געטרייסלט הענט און פוס, און געגעבן א קוויטש אז מיין ווייב און קינדער האבן זיך דערשראקן און געקומען צו לויפן זעהן וואס גייט פאר. אבער כ'האב נאך נישט געוויינט.

געהאט דעם כבוד צו מבשר זיין מיינע ברודער אין ישיבה נישט צו דאווענען מעריב און זיך צוזאמפאקן, כ'האב געשוידערט ביים זיי זאגן 'דאוון נישט', ממש געשוידערט, אבער נאכאלס נישט געוויינט.

נאך צוזאמנעמען מיינע פאר זאכן, טלית ותפלין, א קינות, און אנזאגן מיינע קינדער צו זיין וואויל פאר א וואך, און זיך ארויסגעלאזט אויפן וועג. רוב וועג בין איך געווען פארנומען מיט לאדזשיסטיקס, זיכער מאכן מיינע געשוויסטער האבן א וועג ארויס, וואס האט אויטאמאטיש פארנומען מיינע געפילן.

צוויי אזייגער ביינאכט, מיר האבן זיך שוין געטראפן אלע געשוויסטער אינאיינעם, דער טרויער און צעבראכנקייט האט געהאנגען אבער עס האט זיך נאך אלס נישט געוויינט.

און דאן.... די טיר עפנט זיך און די מיטה קומט אריין, חברה קדישא האט אונז איבערגעלאזט אליין. שטייען אין איין צימער טאטע מאמע און אלע קינדער, מיין מאמע באטראכט דעם פרוכת אויפן ארון פון איר שעפעלע, און ברעכט אויס אין א יאמערליך געוויין, און מיר האבן אלע גע'פאלאוט סוט', דער געוויין דאן איז אפשר נישט געווען אזוי הויך, אבער מיר האבן געטראסקעט פאר געוויין. נישט פון שאק, נאר פשוט פון געוויין. און אזוי האט מען געוויינט און געוויינט און געוויינט, פון טיפן הארצן, אלע חושים און אברים. די ברודער און שוועסטער שטייען ארום דעם צימער, קיינער שעמט זיך נישט פון קיינעם, נאר יעדער וויינט יאמערליך.

שוין פאריבער א שיין ביסל צייט, אבער ביי מיר ליגן יענע מינוטן אין זכרון, אלס דער מערסט בוכשטעבליכער אפטייטש פון געוויין.

שוין, האצמער און זאאצמער

אוי האסטו מיר געמאכט וויינען!! דער בורא זאל דיר געבן שלא יישמע עוד שוד ושבר בגבולך ובגבולינו ובגבול כל ישראל אמן.