מיין דזשיהאד קאמף קעגן דעם "גריסן" אשכול
געשריבן: דאנערשטאג מארטש 15, 2007 4:57 am
[align=center]נאכ'ן ליינען די בדחנות אין דעם גריסן אשכול, האב איך באשלאסן ארויסצוגיין אין א דזשיהאד קאמף. ליינט מיינע ווערטער און זאגט אויב כ'בין נישט גערעכט.[/align]
איך גיי אריין אין א שרעקליכן כעס. וואס איז דאס גאנצע גריסן משוגעת? פון וועמען טרייבט מען דא שפאס? זענט איר חלילה נישט ביים דעת?
אוי וויפיל טיפשות מען טוט דא ארויסשיסן, לאמיר שוין אלעמאל דעם אשכול פארשליסן, א סוף און אן ענדע צו די לעכערליכע גריסן.
מילא ווען ס'וואלט געווען דברים של טעם, ווען יעדער זאץ וואלט געשטימט מיט א גראם, און ס'וואלט געפארן א באן, אפילו נאר אויף יוצא צו זיין.
וואלט איך קאפיטולירט, נישט אזויפיל פארפירט, און אוודאי נישט גערעדט ווי איינעם וואס איז פון זינען גערירט.
אבער פארט איז נישט יעדער אזוי געראטן ווי מאשקע און איכער, און די נארישע תגובות ווערן מער און מער, ממש נישט פעיר.
די זינלאזע מעלדונגען טוען גרילצן און שטעכן, עס ברענגט יעדן נארמאלער מענטש צו זיפצן און ברעכן.
ליינענדיג די סטופיד תגובות, האט מיר געכאפט דאס קדחת, און פון מיין מויל אויף צו להכעיס, האט אנגעפאנגען צו גיין ברכות, ווי למשל קוש אין... טיש, ברעך אויס די פיש, באלאנגסט אין חוש, יעצט ממיש, און נאך אנדערע rubbish, פון אן ענליכן געמיש, זייער בעיביש.
אקעי אקעי, נעמט עס נישט אזוי ערנסט ווי איך מיין, פארגייט נאכנישט אין קיין געוויין, כ'האב נאר געוואלט ארויסרוקן אפאר ווערטער צווישן מיינע ציין, און כ'האב זיך גענומען צו שרייבן אין דער וועלט אריין, עין תחת עין, שן תחת שן.
איך האב פרובירט מיין מזל, און געעפנט דאס מויל, נישט געוואוסט אז כ'באגיי אזא גרייזל, און ס'וועט זיין אזא גרויל.
איך האב געהאט חלומות, אזעלכע פינסטערע דמיונות, אז אין גראמען האב איך אויך גאונות, צום סוף האבעך געמאכט אלעמען ביזוי בזיונות.
כ'האב געוואלט ווייזן אז איך קען אויך, אבער דערווייל בין איך געבליבן מיט דער סחורה אין בויך, פונקט ווי א קניידל אין א טעלער יויך.
כ'וואלט פונקט אזוי געקענט שרייבן קאמפלימענטן, און דערנאך זיך לאזן באצאלן דערפאר מיט פראצענטן, פון צופרידענע קליענטן, נישט ח"ו קיין שעדליכע עלעמענטן.
אבער וואס זאל איך טאן אז ס'קיצלט מיר ביים נאז, כ'האב געטרונקען פונעם booze, געשאשקעט מער ווי איין גלאז, היפלש איבער די מאס, כ'ווייס נישט פארוואס, אבער כ'טאר שוין נישט דרייוון א קאר אדער אויטאבוס.
יעצט קען איך נישט מאכן קיין גראם א נארמאלן, אן פארפארן מיילן, און זיך אויסהאקן די ציין און צוביילן, ממש אז מען זאל דארפן הצלה צואיילן, מיט שרייעדיגע סירענעס שאלן.
יא, דאס זענען די פירות פון קנאה. ס'איז אריין אין מיר די מדה מגונה, און איך האב געוואלט ווייזן אז צו גראמען האבעך אויך אביסל בינה, דערווייל האב איך געמאכט א גאנצע סצענע, זיך צונאר געלייגט אויף דער ארענע, און דעמאנסטרירט אז מיינע גראמען טאלאנטן זענען דינע. אלזא האט נישט אויף מיר אזויפיל שנאה, איך זאג אייך צו אז מיט אביסל אמונה, וועט זיין וילמדו תועים בינה
כ'וועל שוין סטאפן, דעם אטעם זיך כאפן, אשמנו זיך קלאפן, און מיין שמוציג מויל מיט בליטש אויסמאפן, איר קענט מיין חרטה אין די לופט טאפן.
איך גיי אריין אין א שרעקליכן כעס. וואס איז דאס גאנצע גריסן משוגעת? פון וועמען טרייבט מען דא שפאס? זענט איר חלילה נישט ביים דעת?
אוי וויפיל טיפשות מען טוט דא ארויסשיסן, לאמיר שוין אלעמאל דעם אשכול פארשליסן, א סוף און אן ענדע צו די לעכערליכע גריסן.
מילא ווען ס'וואלט געווען דברים של טעם, ווען יעדער זאץ וואלט געשטימט מיט א גראם, און ס'וואלט געפארן א באן, אפילו נאר אויף יוצא צו זיין.
וואלט איך קאפיטולירט, נישט אזויפיל פארפירט, און אוודאי נישט גערעדט ווי איינעם וואס איז פון זינען גערירט.
אבער פארט איז נישט יעדער אזוי געראטן ווי מאשקע און איכער, און די נארישע תגובות ווערן מער און מער, ממש נישט פעיר.
די זינלאזע מעלדונגען טוען גרילצן און שטעכן, עס ברענגט יעדן נארמאלער מענטש צו זיפצן און ברעכן.
ליינענדיג די סטופיד תגובות, האט מיר געכאפט דאס קדחת, און פון מיין מויל אויף צו להכעיס, האט אנגעפאנגען צו גיין ברכות, ווי למשל קוש אין... טיש, ברעך אויס די פיש, באלאנגסט אין חוש, יעצט ממיש, און נאך אנדערע rubbish, פון אן ענליכן געמיש, זייער בעיביש.
אקעי אקעי, נעמט עס נישט אזוי ערנסט ווי איך מיין, פארגייט נאכנישט אין קיין געוויין, כ'האב נאר געוואלט ארויסרוקן אפאר ווערטער צווישן מיינע ציין, און כ'האב זיך גענומען צו שרייבן אין דער וועלט אריין, עין תחת עין, שן תחת שן.
איך האב פרובירט מיין מזל, און געעפנט דאס מויל, נישט געוואוסט אז כ'באגיי אזא גרייזל, און ס'וועט זיין אזא גרויל.
איך האב געהאט חלומות, אזעלכע פינסטערע דמיונות, אז אין גראמען האב איך אויך גאונות, צום סוף האבעך געמאכט אלעמען ביזוי בזיונות.
כ'האב געוואלט ווייזן אז איך קען אויך, אבער דערווייל בין איך געבליבן מיט דער סחורה אין בויך, פונקט ווי א קניידל אין א טעלער יויך.
כ'וואלט פונקט אזוי געקענט שרייבן קאמפלימענטן, און דערנאך זיך לאזן באצאלן דערפאר מיט פראצענטן, פון צופרידענע קליענטן, נישט ח"ו קיין שעדליכע עלעמענטן.
אבער וואס זאל איך טאן אז ס'קיצלט מיר ביים נאז, כ'האב געטרונקען פונעם booze, געשאשקעט מער ווי איין גלאז, היפלש איבער די מאס, כ'ווייס נישט פארוואס, אבער כ'טאר שוין נישט דרייוון א קאר אדער אויטאבוס.
יעצט קען איך נישט מאכן קיין גראם א נארמאלן, אן פארפארן מיילן, און זיך אויסהאקן די ציין און צוביילן, ממש אז מען זאל דארפן הצלה צואיילן, מיט שרייעדיגע סירענעס שאלן.
יא, דאס זענען די פירות פון קנאה. ס'איז אריין אין מיר די מדה מגונה, און איך האב געוואלט ווייזן אז צו גראמען האבעך אויך אביסל בינה, דערווייל האב איך געמאכט א גאנצע סצענע, זיך צונאר געלייגט אויף דער ארענע, און דעמאנסטרירט אז מיינע גראמען טאלאנטן זענען דינע. אלזא האט נישט אויף מיר אזויפיל שנאה, איך זאג אייך צו אז מיט אביסל אמונה, וועט זיין וילמדו תועים בינה
כ'וועל שוין סטאפן, דעם אטעם זיך כאפן, אשמנו זיך קלאפן, און מיין שמוציג מויל מיט בליטש אויסמאפן, איר קענט מיין חרטה אין די לופט טאפן.