א לייכטע און געשמאקע שיעור אין ליקוטי אמרים תניא

שיעורים וחבורות ללמוד וללמד

די אחראים: אחראי,גבאי ביהמד

אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

א לייכטע און געשמאקע שיעור אין ליקוטי אמרים תניא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

בס"ד
מיט א גרויס פרייד זענען מיר מייסד דעם נייעם שיעור תניא אינם ביהמ"ד דקהילתינו בית יאנאש.

די סדר פונם שיעור וועט זיין בעז"ה, קודם וועט מען פארלערנען דעם פרק אויף א לייכטע אופן, אז אפילו די וואס האבן נישט קיין צייט צו לערנען אינעווייניג זאלען אויך קענען מיטהאלטען. און נאכדעם וועט מען בעז"ה שרייבן הערות והארות פאר די מעיינים פון צווישען אונז, סיי מער טיפערע זאכן, און סיי אזעלכע זאכן וואס שטייען אינעווייניג אין תניא, אבער ס'פעלט נישט אויס צו פאר די לייכטערע שיעור.

דער עולם ווערט געבעטען צו מגיב זיין, סיי אויף די געשריבענע, און סיי אויף דאס וואס שטייט אין תניא און מיר האבן פארזעהן צו שרייבן וועגן דעם.

איך וואלט געוואלט מגלה זיין פאר דעם חשוב'ן עולם, היות ווי געשריבן אין א פריערדיגע אשכול בין איך א פשוטע עמך יוד, און איך בין נישט געלערנט אויפצוטרעטן, און כ'ווייס נישט פונקטליך וויאזוי צו רעדן פאר אן עולם... וועגן דעם וועל איך בשמחה רבה זיין גרייט צו הערן וועלכע הערה אימער, ברבים אדער אין אישי כדי זיך צו קענען פארבעסערן.. און השי"ת זאל העלפען אז צוזאמען זאל נתברר ווערן די סוגיות און חפץ ה' בידינו יצליח אמן.

מבוא:


דער ספר הקדוש ליקוטי אמרים תניא איז נישט קיין ספר התעוררות, נאר א ספר אויף עצות אין עבודת השי"ת ווי מיר וועלן שפעטער לערנען אין די הקדמה. אבער ס'איז כדאי אנצומעקן א קליינע נקודה. אנשטאט אנצופאנגען גראד מיט די פראבלעמען און זאגן עצות דערויף, פאנגט ער קודם אן צו מסביר זיין די מהות פון א נפש ישראלי, און הערשט אין פרק ט"ז פאנגט ער אן צו רעדן תכלית'דיגע עצות אין עבודת השי"ת.

עס איז וויכטיג צו פארשטיין פארוואס טאקע איז עס אזוי, און באמת נישט נאר דער תניא פירט זיך אזוי נאר כמעט אלע חסידישע ספרים פירען זיך אזוי.
די הסבר פאר דעם איז. איינס פון די הויפט יסודות איז, אז מ'זאל קודם וויסן ווי מ'שטייט. דהיינו ווען איינער איז פארלוירן און ער טרעפט א מאפע, דארף ער קודם טרעפן אין די מאפע די פלאץ ווי ער געפינט זיך יעצט, און נאר נאכדעם קען ער אנפאנגען צו זוכען פון דארט די וועג ארויס. אסאך פראבלעמען קומען פון דעם וואס א מענטש קען זיך נישט און ער האט זיך נישט פונקטלעך ארויס, ממילא ווייסט ער נישט זיין פלאץ אין עבודת השי"ת. ווען מ'איז יונגער האט מען רצונות, און ווען מ'זעהט אז ס'ארבעט זיך נישט אויס פונקטלעך ווי מ'האט געוואלט, מאכט מען אפ אקעי כ'זעה שוין ס'איז נישט פאר מיר, איך בין שוין אזוי ווי איך בין... אבער אי"ה מיינע קינדער וועלן שוין אויסזעהן בעסער פון מיר, זיי וועלן זיך שוין קענען לערנען אויף מיין בארד... וועגן דעם קומט דער תניא קודם מגלה זיין פאר א מענטש פונקטליך ווער ער איז, אלע זיינע שוואכקייטען, אבער אויך די כוח הקדושה וואס איז דא אין אים.
ס'דא א ווארט פונם הייליגען קאברינער ז"ל, 'גבוהים ורמים' איינער וואס גייט צו הויך איז 'תנין ואדם' איין טאג א גלח און איין טאג א מלאך! נאך א ווארט, פון די ערד קען מען נישט פאלען! דאס איז איינס פון די הויפט יסודות פון תניא. ווייס פונקטלעך דיין פלאץ מיט אלע דיינע שוואכקייטען, און פון דארט טרעף דיין מקום עבודה, צו טוהן וואס דער אייבערשטער ווארט פון דיר, טאקע דארט ווי דו שטייסט.

כ'וועל אראפ ברענגען עטליכע כלליתדיגע מושגים פון די ערשטע פאר פרקים, אז ס'זאל זיין לייכטער צו כאפן דעם המשך ווען מ'וועט שוין לערנען על הסדר.

א. מיר זענען צוגעוואוינט צו קוקן אויף אונזער רוחניות'דיגע לעבן מיט א יחיד'ישער בליק, דאס מיינט ווי מיר שטייען אין עבודת השי"ת, צו מיר טוהן מצוות אדער עבירות וכדומה. אבער ווען מ'וויל פארשטיין מושגים כלליים אינם געבוי פון א יודישע נשמה מוז מען קוקן כללית'דיג.
דאס מיינט אז למשל אויב ווערט קלאר אין תניא אז ס'איז דא נשמות וואס זיי קענען נישט אנקומען צו געוויסע דרגות אפילו זיי וועלן ארבעטען זייער שווער. (דאס ווארט: וויל נאר וועסטו זיין א גאון, האט לימיטעישאנס...) קען ווערן שווער צו פארשטיין, וואס הייסט וויאזוי קען זיין אזא זאך? יעדער דארף דאך שטרעבן צו שלימות! און נאך אזעלכע קשיות. נאר די תירוץ איז אז ס'נישט דא קיין שלימות פרטי נאר א שלימות כללי. למשל ווען עסקנים גרייטען אן א מסיבה. אויב יעדער וועט טראכטען נאר פון זיך א גאנצן צייט, און וועלן טוהן 'זיין' שלימות, וועט יעדער זוכן די חשובע דזשאב, און די פשוטע זאכן וועלן נישט געטאן ווערן. אבער אויב מ'וועט טראכטען כללית'דיג וואס קען איך טאן אז 'ס'זאל זיין א שיינע מסיבה' און אלעס זאל קלאפן, דעמאלס וועט ער קוקן וועלכע זאכן דארפן געטאן ווערן, און ער וועט טאן וואס ער קען, און פון יעדעם צוזאמען וועט ארויסקומען א סוקסעספולער מסיבה. די זעלבע זאך, ווען א יוד וועט קוקן נאר אויף 'זיין' שלימות וועט ער לפעמים קענען ליב האבן צו טאן זאכן וואס ס'איז נישט זיין תפקיד, און דאס איז די יסוד פון אלע פראבלעמען אין רוחניות, ווי דער באקאנטער בריוו פון פרי הארץ מכתב כ"ב אז דאגות און אומצופרידענהייט אפילו אין רוחניות ברענגט תאוות און מחשבות זרות ר"ל, און דער עיקר איז זיין א חכם המכיר את מקומו און טוהן זיין תפקיד בשמחה. און כדי צו קענען זיין א מכיר את מקומו דארף מען האבן די מעגליכקייט צו קענען זעהן פונדרויסען די גאנצע פיקטשער און נאר נאכדעם זעהן וואס ער דארף טוהן צו דעם.
וואס איז די גאנצע פיקטשער?
באריכות איז עס מבואר שפעטער אין תניא פון פרק לו און ווייטער, אבער די גאנצע ספר איז געבויעט אויף דעם יסוד. די תכלית פארוואס דער באשעפער האט באשאפן די וועלט איז, וועגן ער האט געוואלט האבן א דירה בתחתונים. דאס מיינט אז כלל ישראל זאל ממשיך זיין קדושה אויף די וועלט דורך די מצות עשה, און מבער זיין די טומאה דורך די מצות ל"ת. (מיט יעדע מצוה איז מען ממשיך קדושה אויף די וועלט, נאר מיר זעהן עס נישט כדי ס'זאל בלייבן א בחירה.) און ווען אלעס וועט שוין זיין מתוקן, וועט מקויים ווערן פתאום יבא האדון אל היכלו, און עס וועט נתגלה ווערן כבוד שמים. און אלע יודען וועלן זוכה זיין צו שכר נצחי נהנה צו זיין מזיוו השכינה, דורך די מצוות וואס זיי האבן געטוען. ס'דא א טייטש אין די קדמונים שכר מצוה מצוה, די מצוה אליינס איז די שכר. נאר אויף די וועלט קען מען עס נישט פילען אבער (אויף יענע וועלט נאר אביסל און בעיקר) ווען משיח וועט קומען וועט מען קענען זוכה זיין צו קרבת ה' אלס שכר פון די מצוות וואס מ'האט געטאן, וואס דאס איז די גרעסטע תענוג וואס איז שייך.
וויאזוי פונקטליך ווערט די התגלות השכינה ווייסן מיר נישט, מיר קענען נאר מקיים זיין די מצוות און דער אייבערשטער טוט שוין מיט דעם אלע תיקונים וואס פעלט זיך אויס. אבער אזויפיל האבן צדיקים מגלה געווען אז פונקטליך ווי אזוי די תיקונים זאלן ארבעטען, ווענדט זיך אין יעדע נפש, און לויט יעדע מצב וואס ער געפינט זיך לויט דעם טוט זיך די תיקונים. אסאך מאל פעלט זיך אויס פאר די תיקוני הנפש והעולם דוקא שוואכע זמנים, אז דער מענטש זאל זיך אביסל אנשטרענגען זיך צו געבן אביסל א בייג פארן אייבערשטנס כבוד וועגן, און מער דארף מען נישט פון אים פאר די יעצטיגע תיקון. אין אזא פאל האט דער מענטש בכלל נישט קיין בחירה צו קענען זיין דערהויבן! נאר ער דארף דעמאלס טוהן וואס ער דארף טוהן בקטנות המוחין מיט אמונה, און מיט דעם טוט ער אויף וואס ער דארף. (עס ווערט געברענגט אז ס'איז דא גאנצעטע דרושים אויף די נושא אין כתבי האריה"ק וויאזוי דאס ארבעט, אויך אי זידוע מעשיות אויף דעם מתמידי בעש"ט הקדוש). כ'האב אמאל געהערט בשם רי"מ שעכטער שליט"א אז א מענטש האט נישט קיין בחירה אין וועלכע מצב צו זיין, ער האט נאר א בחירה וויאזוי אנצונעמען זיין מצב!
וועגן דעם כדי א מענטש זאל קענען אנהייבן צו פארשטיין די מושגים וואס דער תניא רעדט, דארף ער אנפאנגען צוביסלעך צו טוישן זיין בליק צו קוקן כלליתדיג, סיי אויף כלל ישראל בדורינו, ווי אויך אויף אלע דורות וואס זענען דא פון בריאת העולם ביז משיח'ס טאג. און נאר נאכדעם קען ער קוקן אויף זיין פרטית'דיגע לעבן, און זעהן וואס איז זיין תפקיד בעולם. אזוי ווי די פריערדיגע משל פון עסקנים ביי א מסיבה.
עד כאן פאר יעצט כ'האף צוריק צו קומען צו גיין ווייטער מיט די מבוא אויסצושמועסן נאך אפאר מושגים פון תניא כדי ס'זאל זיין שפעטער גרינגער צו לערנען על הסדר.
אוועטאר
שמאטע
שר שלשת אלפים
תגובות: 3485
זיך איינגעשריבן אום: דאנערשטאג מארטש 26, 2009 3:40 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך שמאטע »

ביטע שרייבען הערות אין דעם אשכול
עדיטערס נאוט: שמאטע איז דער האוסט פונעם בצל כוואפאפעיכו שאו. די אויסגעקוועטשטע אפיניען איז זיין אייגענע.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך המבוא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ב. דער מענטש האט תמיד אין זיך אסאך מצבי רוח, אסאך מאל קען זיך א מענטש פרעגן למעשה וואס בין איך גוט אדער שלעכט? ווי אזוי קען זיין אז ווען ס'קומט צו געוויסע מצוות גיי איך ארויס פון די גלייזן און צו אנדערע מצוות האב איך נישט קיין נערוון. אדער אמאל קען איינער האבן א אנדערע פראבלעם ווי אזוי קען זיין אז כ'האב שוין אזויפיל געארבעט אויף מיר און מיין יצה"ר איז נאך אזוי פעסט ווי קיינמאל גארנישט. אדער פארוואס ווען ס'קומט די מורא'דיגע זמן למשל פסח ביים סדר און מיין הארץ איז פארשטאפט אזוי ווי יעצט וואלט געווען א געהעריגע נאכט אן גארנישט קיין התעוררות? (און אפילו נאך ווייניגער ווייל כ'בין נאך אויסגעמוטשעט פון די הארעוואניע פון פאר פסח..) און נאך אזעלכע קשיות.
אויף דעם זאגט דער תניא דארפסט וויסן וויאזוי דער סיסטעם ארבעט, 'דו ביסט' נישט שלעכט און נישט גוט! דו 'האסט אין דיר' גוטע כחות און נישט גוטע כחות. און דיין דזשאב איז צו זיין א שופט צו פסקענען וועלכע כח האט רעכט צו נוצן דיין גוף.
די הסבר איז אזוי, אנדערש ווי מ'לערנט פשוט אז דער מענטש איז די זעלבע אגאנצען צייט און ער האט אין זיך א יצר טוב און א יצר הרע, און זיי רעדן אים צו וואס צו טאן. זאגט דער תניא אז ס'גייט נישט אזוי, נאר דער מענטש האט צוויי נפשות! א נפש אלוקית און א נפש בהמי. און ביידע ווילען האבן דעם גוף פאר זיך און דער מענטש האט דער כח הבחירה וואס איז העכער פון ביידע נפשות און ער גיבט רשות פאר וועלכע נפש ער וויל צו נוצן דעם גוף.
דער נפש אלוקי בעצם (וואס דאס איז זיין טיפערע חלק פון זיין נשמה) פעלט גארנישט ער איז מסודר ער איז נאר אראפגעקומען אויף די וועלט צו מזכך זיין דעם גוף (מיט דעם נה"ב) דורך דעם וואס ער וועט נוצן דעם גוף פאר מצוות ומעש"ט.
דער נפש הבהמי איז בעצם די פשוטע בעטערי פון די גוף ער איז דא צו זעהן אז דער גוף זאל האבן כח וועגן דעם האט ער ליב צו עסן און שלאפן און אלע אנדערע זאכן וואס פעלט זיך אויס אז דער גוף און זיינע קינדער זאלן האבן א קיום אויף די וועלט. ווי די גמרא איז מסביר פארוואס די אנשי כנה"ג האבן נישט געהרגט די יצרא דעריות. דער נפש הבהמי ווערט אויך אנגערופן אין די ספרים נפש החיוני ווייל דאס איז פשוט די בעטערי פון די גוף. (און דאס וואס ס'באקאנט אז מ'האט א יצה"ר און א יצ"ט דאס מיינט מען צוזאגן אז אין די נפש הבהמי איז דא צוויי חלקים א יצ"ט און א יצה"ר ואכהמ"ל)
די תפקיד פון די מענטש איז צו זיין דער שופט פון די צוויי און זעהן אז דער נה"ב זאל בלייבן אין די ריכטיגע שעיפ און נישט ווערן דער בעה"ב אויפן מענטש.
יעצט די אלע שוואכקייטן וואס א מענטש האט, איז פשוט די נפש הבהמי וואס איז א בהמה כפשוטו אויסגעלאשן און שוואכליך, נישט צופרידן פיל מיט תאוות. און דער מענטש 'קען עס נישט טוישן' נאר ער דארף זעהן צו אויפוועקן זיין נפש אלוקות דורך זיך קאכן אין אמונה וכדומה. אבער זיין נפש הבהמי ווערט נישט וועגן דעם אנדערש נאר ווי מער דער מענטש לעבט זיין נפש אלוקות איז ער פשוט נישט אין די מצב פון זיין נפש הבהמי און דאס איז די עבודה נישט זיך צו טוישן נאר צו עוסק זיין אין די ריכטיגע זאכן.
כ'האב אמאל נאך געהערט פון רי"מ שעכטער שליט"א זייער גוט ארויס געברענגט די נקודה ער האט געזאגט אין וועלכע מצב א מענטש זאל זיין האט ער נישט קיין בחירה ער האט א בחירה וויאזוי אנצונעמען זיין מצב!.
כדאי אנצומערקען אז אין ספר פלא יועץ (פון ר"א פאפו ז"ל) ברענגט ער דאס אויך און ער שרייבט אז אפילו מ'קען נישט אינגאנצן טוישן דעם נה"ב אבער דאך ווערט ער אויסגעאיידלט. אויך איז כדאי מציין צו זיין די ירושלמי ריש פאה אז אויב א מענטש שטארקט זיך אויף א יצה"ר 3 מאל גייט עס אוועק דהיינו עס ווערט שוואכער.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום מוצ"ש מארטש 28, 2015 10:50 pm, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ג. דאס וואס כ'האב געשריבן פריער אז מ'קען נישט און מ'דארף נישט טוישן די מצב נאר עס לעבן ריכטיג, דאס איז נאר ביי פשוטע מענטשן וואס ווערן אנגערופן בינונים וואס ביי זיי איז יצר הרע ויצר טוב שופטן, און ער האט די בחירה וועם צו לאזן נוצן זיין גוף. אבער עס איז דא אויך צדיקים וואס ביי זיי איז דער נה"ב בטל צום נפש אלוקות און זיי ציט שוין נישט בכלל צו שלעכטס, דאס מיינט סיי זענען מבטן ומלידה א אנדערע מציאות בכלל, זייער תפקיד איז אויפצוהייבן דעם דור. אויך איז דא רשעים וואס זיי האבן זיך שוין געפראגרעמט אטאמאטיש צו פאלגען זייער נה"ב און דער נה"א שלאפט שוין ביי זיי ר"ל.
מער באריכות אין תניא על הסדר בעז"ה.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום מוצ"ש מארטש 28, 2015 10:53 pm, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

כוחות האדם.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ד. יעדער מענטש האט אין זיך 3 מיני כחות. איינס איז די כח פון מחשבה צו טראכטן. די צווייטע איז די כח פון געפילען דאס ווערט אנגערופן מידות (אין רמב"ם דיעות). די דריטע איז די כח ארויס צו ברענגען מכח אל הפועל דורך דיבור אדער מעשה.

יעצט רעדט מען נישט פון די עצם מחשבה, געפיל, דיבור, ומעשה פון א מענטש. נאר די כח צו קענען טאן די זאכן.
דאס מיינט אזוי. אזוי ווי ווען איינער אינסטאלד א פראגרעם. קומט קודם אריין אין דעם קאמפיוטער אן אינסטאלער, און הערשט נאכדעם די פראגרעם אליינס. די זעלבע אין נפש איז דא די כחות וואס זיי האבן דעם כח צו פרודיצירען מחשבות און דיבור און מעשה. און פון דעם רעדן מיר דא. שפעטער וועלן מיר רעדן פון די פאקטישע מחשבה דיבור ומעשה.

יעדע איינס פון די כחות סיי פון מחשבה, סיי פון די געפילען און סיי פון מוציא זיין מכח אל הפועל (דיבור ומעשה) ווערן צוטיילט און דריי. דאס מיינט אז אלע מיני מחשבות וואס זענען דא אין די וועלט גייען אריין אין די כלל פון די דריי מיני מחשבות. און במציאות איז היינט באוויסט אין די דאקטערישע וועלט אז דער מוח איז טאקע צוטיילט אין 3 רעכטס לינקס און פון הינטען. און די זעלבע ביי די אנדער כוחות פון מענטש ווי מיר וועלן שרייבן ווייטער.

די דריי יסודות זענען פאזיטיוו, נעגעטיוו, און א פשרה.
פאזיטיוו. די ערשטע זאך ווען א מענטש פאנגט אן צו ארעכטען איז דער פאזיטיוו למשל לאמיר קויפען א הויז.
נאכדעם קומט נעגעטיוו. נע וואס הייסט קויפען א הויז ווי גיי איך האבן געלט, אא"ו.
נאכדעם קומט א פשרה. אקעי איך וועל צוזאם קראצען א דאון פעימענט און נאכדעם וועל איך זעהן וועגן א מארגעדזש.

די פאזיטיוו ווערט אנגערופען חכמה. די נעגעטיוו בינה און די פשרה דעת. און קורצען חב"ד.
(דא רעדט מען נישט פון די ספירות דא רעדט מען פון כוחות הנפש פונם מענטש)
דאס איז נאר איין משל פארשטייט זיך אז ס'קען זיין גאנצעטע שיטות זענען דא וואס גייען אריין נאר אונטער איין גדר פון די דריי, אבער עכ"פ ס'נישט דא נאך א מין מחשבה נאר איינס פון די דריי.

די זעלבע זאך אין געפיל פון א מענטש איז דא דריי כחות פאזיטיוו נעגעטיו און א פשרה.
עס איז דא די געפילן פון אהבה און חסד וכדומה די פאזיטיוו געפילען וואס גייען אריין אין די שם הכולל חסד.
עס זענען דא די נעגעטיוו געפילן פון שנאה און יראה כעס וכדומה וואס גייען אריין אין די שם הכולל גבורה.
און עס איז דא די פשרה געפילן. אין די כלל גייען אריין רחמנות געפילען, אין זיך שיין מאכן פאר יענעם דיפלאמאטיע וכו'. אלע געפילען וואס זענען נישט ריין ליבשאפט אדער ריין נעגעטיוו נאר אזעלכע פשרות זיי גייען אריין אין דעם שם הכולל תפארת.
אין קורצן חג"ת.
נאך א זאך דארף מען אויסשמועסן, אז דאס וואס מיר האבן פריער מסביר געווען די געפילען דאס זענען ריין געפילען. אבער בעצם האט דער אייבערשטער געמאכט אז די אלע כוחות פון מענטש האבן א סיסטעם און אין יעדע פעולה פון די מענטש נעמען אלע א חלק. דאס מיינט אז למשל ווען א מענטש מאכט אפ די וועג וויאזוי צו קויפן א הויז. באקומט ער א מוראדיגע ברען צו די זאך ער וויל 'שוין' קויפן די הויז (חסד-אהבה) ער פאנגט אן צו באקומען פרעשור אז מ'זאל עס אים נישט אויסכאפן (יראה-גבורה) און וועגן דעם מאכט ער א שנעלע סעטעלמענט וואס קען מען טאן שוין צו באקומען דעם הויז (פון די תפארת משפחה..).

יעצט לאמיר רעדן םון די מכח אל הפועל וואס קומט דערנאך ווייל נאכדעם וואס א מענטש ברענט ריכטיג פאר א זאך פאנגט ער אן צו טאן.

פאזיטיוו. איז בפועל זיך אויפהייבן צו טאן וואס מ'דארף די כח פון ענערגיע וואס א מענטש האט. דאס ווערט אנגערופן נצח.
נעגעטיוו איז די פוילקייט משפחה, אין דעם גייט אריין אלע וויכטיגע זאכן וואס מ'דערמאנט זיך פלוצלונג צו טאן. (ווי די קינדער ווערן הונגעריג ווען מ'דארף זיין אין בעט..). און די כח איז הוד וואס איז אז די אלע וויכטיגע זאכן זאלן איינזעהן און מודה זיין אז זיי דארפן ווארטען ווייל ס'דא וויכטיגער צו טאן.
און דעמאלס איז די כח היסוד וואס ווערט אנגערופן התקשרות דאס מיינט למעשה זיך קאנעקטען צו וואס מ'דארף און טאן בפועל. די פשרה משפחה- טאן וואס מ'דארף.
ווען ער טוט עס שוין בפועל דאס הייסט מלכות.

די פאזיטיוו ווערן אנגערופן ימין רעכטס וואס ווייזט אויפן כח צו טאן.
נעגעטיוו ווערט אנגערופען שמאל לינקס וואס ווייזט אויף שוואכקייט
און פשרה איז אינמיטען אמצע.

קומט אויס אז די דריי כחות פון פאזיטיוו זענען בעצם די זעלבע זאך נאר אין א אנדערע לעוועל. ווען מ'וויל רעדן פון אלע כח הפאזעטיוו פון מענטש רופט מען עס אן קו הימין.
ווען מ'וויל רעדן פון אלע כחות נעגעטיוו פון מענטש זאגט מען קו השמאל
ווען מ'וויל רעדן פון אלע כח הפשרה פון מענטש זאגט מען קו האמצע.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום מוצ"ש מארטש 28, 2015 11:55 pm, פארראכטן געווארן 2 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

לבושי הנפש.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ה. די פאקטישע מחשבה געפיל דיבור און מעשה פון אמענטש ווערן אנגערופן לבושי הנפש.

זיי ווערן אנגערופן לבושים ווייל די כוחות הנפש זענען רוחניותדיג אסאך מער פון זיינע גשמיותדיגע הרגשים נאר זיי זענען זיך מגלה פאר די מענטש אליינס דורך זיינע מחשבה און געפילען און זיי זענען זיך מתגלה פאר א צוויטען מענטש דורך זיינע דיבור און מעשה. אבער די עצם כחות הנפש ליגען אין די סאב קאונטשעס פון די מענטש און זיי זענען העכער ווי די מענטש.

די סיבה פארוואס ס'הייסט לבוש איז ווייל פונקט ווי א לבוש מאכט אז מ'זאל קענען זעהן דעם מענטש דורך דעם וואס דער מענטש איז זיך מתלבש אין די לבוש און מ'זעהט די לבוש אבער ס'מאכט אז מ'זאל קענען אנקוקן דעם מענטש וואס איז אין די לבוש.
די זעלבע זאך אויך אין אן אנדער משל ס'דא א כח פון עלעקטעריסיטי אין די וואנט אבער דאס איז א נאר א כח אבער אויב מ'וויל ס'זאל זיין ליפטיג אינדערהיים דארף מען קויפן א עיר קאנדישאן וואס איז א כלי און די לעקטער איז זיך מלבש אין די מאשין און מאכט עס ארבעטען.
די זעלבע זאך איז די כח הנפש זיך מתלבש אין די מחשבה דיבור ומעשה פון א מענטש און מאכט עס ארבעטען.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום זונטאג מארטש 29, 2015 12:09 am, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

תורה ומצוות

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ביז דא האבן מיר גערעדט וועגן די כחות הנפש. יעצט וועלן מיר בעז"ה גיין א טרעפל ווייטער.
די כחות הנפש זענען אויך נישט מער ווי א ווייער צו ברענגען כחת פון העכער פון זיי.
דאס הייסט אז דער אייבערשטער האט געמאכט אז דער מענטש זאל א גאנצען צייט זיין קאנעקטעד צו מעין סיסטעםס וואס געבן כח אגאנצען צייט פאר די מענטש און יעדע זאך וואס דער מענטש טוט זאל ער ברענגען זייער כח אראפ אויף די וועלט.
דהיינו תורה ומצוות זענען בעצם מעכטיגע כחות וואס ווען אמענטש טוט א מצוה מיט זיין מחשבה אדער געפיל דיבור ומעשה באקומט ער חיות פון מעכטיגע כחת הקדושה און ער איז מכריע לכף זכות כל העולם כולו מיט זיינע מעשים ווייל ער ברענגט אראפ מעכטיגע כוחות הקדושה אין די וועלט און ער גרייט אן א דירה בתחתונים.
ווען ח"ו א מענטש זינדיגט קאנעקט ער זיך מיט די כחות הטומאה און ער איז בשעת די עבירה א רעסיווער (מרכבה בלשה"ק) פאר די כחות הטומאה זיי נוצן אים אים צו אריין קומען אין די וועלט ר"ל.
און ווען א מענטש טוט סתם גשמיותדיגע ענינים און הנאות גשמיות בהיתר. דאן איז ער קאנעקטעד צו אן אנערגיע סיסטעם וואס ווערט אנגערופן נוגה וואס מיינט א כח פון לעכטיקייט אבער מ'דארף עס נאך מאכן לייכטן. די סיסטעם האט אין זיך צוויי כחות קדושה און טומאה. סיי די טומאה איז נישט אזוי געפערליך ווי ביי אן עבירה און סיי די קדושה איז נישט אזוי שטארק ווי א מצוה.
ווען ער טוט שלא לשם שמים איז ער ממשיך די כח פון טומאה פון נוגה. און מ'דארף עס נאכדעם מתקן זיין.
אבער ווען ער טוט זיינע גשמיותדיגע צרכים לשם שמים איז ער ממשיך א אנערגיע פון קדושה און אין אזא פאל באקומט ער גן עדן אויך אויף זיינע גשמיותדיגע ענינים.

די אלע זאכן זענען אביסעלע טיף אויב ס'פעלט נאך הסבר ביטע מגיב זיין און כ'וועל פרובירען צו מסביר זיין בעסער בעז"ה.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

תניא פרק א'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

בעז"ה טרעטן מיר צו צו לערנען די הייליגע ספר ליקוטי אמרים על הסדר. מיר ווילען זיך באדאנקען אויף די אלע חיזוק תגובות פונם עולם ס'האט באמת געגעבן א שטופ צו שרייבן. דער אייבערשטער זאל העלפן מיר זאלען זיך אלע אינאיינעם מחזק זיין און זוכה זיין צו לעבן מיט א שטיקעלע לעכטיקייט.

בס"ד
די גמרא אין מסכת נדה זאגט אז מען באשווערט יעדע נשמה פאר ער ווערט געבוירען, אז ער זאל זיין א צדיק נישט א רשע, און נאך א זאך, אז אפילו די גאנצע וועלט וועט זאגען אויף דיר אז דו ביסט א צדיק, זאלסטו זיין אין דיינע אויגען ווי א רשע!
אויף דעם פרעגט דער תניא. ערשטענס, די משנה זאגט דאך אין אבות פ"ב אל תהי רשע בפני עצמך, און ווי דער ברטנורא איז מפרש בשם דעם רמב"ם, דער מענטש זאל זיך קיינמאל נישט האלטן אז ער איז א רשע, ווייל אויב יא, קען דער מענטש אינגאנצן אויפגעבן און ארויס גיין לתרבות רע ח"ו. און נאכמער אפילו אויב ער וועט נישט ארויסגיין אינגאנצען לתרבות רע, אבער ער וועט זיין אנגעזעצט און נישט קענען דינען דעם אייבערשטן מתוך שמחה וטוב לבב. – און ווי ס'באקאנט דער ווארט פון ר"ר אהרן קארלינער זי"ע "עצבות איז נישט קיין עבירה מפורשת, און שמחה איז נישט קיין מצוה מפורשת, אבער צו די עבירות וואס עצבות קען צוברענגען קען קיין שום עבירה נישט צוברענגען!. און פארקערט צו די מצוות וואס שמחה קען צוברענגען קען די גרעסטע מצוה נישט צוברענגען" –
און ווייטער -פרעגט דער תניא-, אויב וועט ער זיך אויסלאכן און ער וועט זיך נישט צוטאן מאכן פון דעם אז ער איז א רשע דעמאלס קען ער צוקומען צו קלות ראש ח"ו.
אויב אזוי פארוואס זאל זיך דער מענטש האלטען פאר א רשע?

.


א מענטש מיינט אמאל אז ענוה מיינט זעהן די אייגענע חסרונות א גאנצן טאג. און אפילו אויב זיין מעלת עצמו וואס דער אייבערשטער האט אים באשאנקען, שיינט ארויס מורא'דיג שטארק, אז מ'קען עס נישט באהאלטען, און די גאנצע וועלט זעהט עס איין, עכ"ז וועט ער אוועק לויפען פון צו איינזעהן זיין מעלת עצמו, נאר ער וועט ארויסקראצען זיינע חסרונות, און לעבן מיט דעם... און ער האט נאך א ראי' פון די גמרא אז אפילו כל העולם אומרים עליך צדיק אתה הי' בעיניך כרשע.
אבער דער תניא פארשטייט מיט א פשטות אז 'דאס' קען נישט זיין דער פשט אין די גמרא. ווייל אזא בליק ברענגט צו מרה שחורה ח"ו!
און נאך דעם גייט דער תניא אריין אין א צווייטע מורא'דיגע יסודות'דיגע שאלה וואס אסאך שטאלפערן זיך אן מיט דעם. וויאזוי צו לעבן מיט די חסרונות און עבירות, דאס הייסט אין אנדערע ווערטער, וויאזוי צו לעבן מיט חיזוק?
ס'איז באקאנט אז אלע חסידישע ספרים זענען פול מיט חיזוק פאר א יודישע נשמה, און ברענגען ארויס די מעלה פון דינען דעם באשעפער מיט שמחה אין יעדע מצב. שטעלט זיך די קשיא וואס הייסט דאס חיזוק? למעשה האט ער א פעקל וואס קוועטשט?! זאל ער זיך אויסלאכן און ס'זאל אים נישט אנגיין דאס קען דאך ברענגען צו קלות ראש?!
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

די אויבן דערמאנטע קשיות נוצט דער תניא אלס הקדמה צו צוקומען צו די יסודות פון זיין ספר און למעשה די תירוץ אויף דעם ענטפערט ער אסאך שפעטער און נאר בדרך אגב. וועגן דעם קלער איך אז אפשר איז ראטזאם 'שוין אויסצוזאגען' פארן עולם די תירוץ אויף די קשיות.

אויף די ערשטע קשיא אז ווי אזוי קען די גמרא זאגן אז מ'זאל זיך האלטען פאר א רשע דאס ברענגט דאך עצבות ויאוש? ענטפערט דער תניא אין פי"ג אז דאס מיינט נישט זוכן די חסרונות אדער טראכטען פון די עבירות וכדומה. נאר דאס מיינט גאר עפעס אנדערש.

מיר האבן שוין געברענגט אין די מבוא אז ס'דא א מושג בינוני דאס מיינט א 'נארמאלע יוד' וואס זיין נפש הבהמי ארבעט פול פארס! און ער האט תאוות וכדומה. און אויך האט ער א נפש אלוקות און ווי מער ער קאכט זיך אין אמונה אלס מער וועקט ער אויף זיין נשמה און ער איז מגביר זיין כח הטוב.
זאגט דער תניא אז אפילו אויב א יוד קומט שוין אן אין אזא מצב, אז ער דינט דעם אייבערשטן יום ולילה לא ישבותו, אז ממש ער האט נישט קיין צייט צו זינדיגען. -ווי דער יסוד העבודה האט געזאגט ווען איך בין געווען א יונגערמאן האב איך נישט געארבעט אויף מיין יצה"ר נאר איך פלעג לערנען אזוי פלייסיג אז ווען איך בין אהיים געקומען בין איך פשוט שוין געווען פיניש מאכטלאז.. -
אפילו פאר אזא יוד -זאגט דער תניא- איז געזאגט געווארען אז ער זאל זיך נאך האלטען 'כרשע' נישט לרשע אז ער זאל האלטען אז ער איז באמת א רשע, נאר 'כ'רשע מיט א כף הדמיון, ער זאל האלטען אויף זיך אז בעצם האט ער נאך א יצה"ר אוי ווי יעדער איינער. איי ער פילט אים נישט? דאס איז ווייל ער איז עוסק תמיד אין עבודת השי"ת, ממילא שלאפט דער יצר. אבער ער זאל זיך נישט האלטען פאר א צדיק וואס האט באמת שוין נישט קיין יצה"ר.
אבער אוודאי טראכטען פון די חסרונות אדער פון עונות ופשעים ח"ו אוודאי דאס טאר מען נישט (חוץ אין געוויסע זמנים ווי ס'וועט שפעטער ערקלערט ווערן בס"ד) ווייל ס'קען מער טאן שאדן ווי אויפטאן ווייל ס'קען ברענגען צו עצבות ומר"ש ר"ל.
פארוואס טאקע פעלט אויס אז אפילו אזא יוד זאל זיך האלטען כרשע ווי א בינוני?. דאס זאגט נישט דער תניא דארט, אבער לכאורה די הסבר דארף זיין.
ווי מיר וועלן שפעטער זעהן חזר'ט דער תניא כסדר איבער א וויכטיגע יסוד. אז א גרויסע חלק פון די כוונה עליונה פאר די עבודה פון כלל ישראל איז געווען די צמאון און רצונות וואס א יוד האט צום אייבערשטן. און לאו דוקא די עבודה נאר בעיקר די רצון צו זיין גוט. און דאס איז די דירה בתחתונים אז דער תחתון וויל און גליסט צום אייבערשטן.
און דאס איז א גרויסער תיקון פארן יוד. און אפילו נאכמער "ווי מער נידריג דער יוד איז פארזונקען אלס א גרעסער תיקון מאכט ער מיט זיינע כיסופין צום אייבערשטן", ווייל עס ווערט א דירה בתחתונים אפילו אין די 'נידריגע ארט' ווי ער געפונט זיך. אפילו דארט פילט דער יודישע נשמה אז ער מוז צוקומען צום אייבערשטן.
די גאנצע עבודה פון משיח -שטייט אין זוהר הקדוש- איז, צו מחזיר זיין בתשובה גאנץ כלל ישראל, און אפילו די צדיקים. ווייל תשובה איז שייך אפילו פאר צדיק. ווייל די שורש פון תשובה איז השבה זיף דערנענטערן צום אייבערשטן פון די ווייטקייט ווי ער איז.
און השבה איז אויך פאר א צדיק און אפילו א צדיק האט די כיסופין אז ער וויל זיך צוריק קערן צום אייבערשטן. ווייל למעשה אז א נשמה קומט אראפ אויף די וועלט איז ער שוין ווייט פון אייבערשטן כלפי פון וואו ער קומט, און ער גליסט אויך האבן צוריק צו קומען צו זיין פריערדיגע מצב תחת כסא הכבוד.
ממילא האט דער צדיק אויך א חלק אין די תיקונים וואס קומען ארויס פון יודישע רצונות. אבער אויף דיעם גייט ארויף אז במקום שבעלי תשובה עומדין אין צדיקים גמורין יכולין לעמוד. ווייל אזעלכע געגועים פון א צובראכן הארץ פון א בעל תשובה דאס קען דער צדיק נישט צושטעלן!
און דאס איז אונזער שטארקייט וואס אונז קענען צושטעלן מער ווי די פריערדיגע דורות א טיפער קרעכץ...
וויאזוי וועקט מען אויף די הארץ אז מ'זאל האבן כיסופין וגעגועין?
אויף דעם איז דער תניא מסביר. אז די כיסופין קומט פון דעם וואס א יוד ווייסט און פארשטייט פון וואו זיין נשמה קומט. און ווי חשוב ער איז באמת. און נאכדעם טראכט ער וואו האלט ער למעשה, אין וועלכע וועלט לעבט ער דא?! פון דעם באקומט דער מענטש א מורדיגע געגועין צום אייבערשטן.

ממילא קען זיין אז וועגן דעם דארף אפילו אזא יוד טראכטן אז ער איז א בינוני. ווייל ווען ער וועט וויסען אז ער איז א בינוני, וועט ער האבן מער א צובראכן הארץ צום אייבערשטן, ווי ווען ער וועט זיך האלטען פאר א צדיק.

נאך א סיבה קען אפשר זיין פארוואס ער זאל זיך האלטען פאר א בינוני.
דער נועם אלימלך טייטשט להזהיר גדולים על הקטנים אז אין די גרויסע זמנים זאל מען זיך באווארענען פאר די קליינע זמנים. זענען די צדיקים מסביר , אז דאס מיינט אז דער מענטש זאל מתפלל זיין ווען ער האט א גוטע מינוט, אויף די זמנים נמוכים, אז ער זאל ביישטיין די נסיונות. און אויך אז ער זאל נישט פארלוירען ווערן ווען ער וועט האבן א נסיון, נאר ער זאל וויסן אז 'אזוי קומט עס' און ער זאל זיך מחזק זיין אז ער טוט זיין תפקיד אויף די וועלט מיט דעם וואס ער שטארקט זיך, און נישט אז ער זאל ווערן צובראכן אז 'איך אזא זיידענער יונגערמאן ווי מיר' דארף זיך מוטשענען מיט אזעלכע גראבע זאכן?!
דאס קען אפשר אויך זיין די כונה פונם תניא, ווען ער איז מסביר דעם חיוב פון זיך האלטען פאר א בינוני, וואס האט נאך אין זיך אלע שלעכטע מידות, אפילו ער שפירט עס נישט.
ווייל די שלעכטע מידות קענען נאך אמאל ארויס קומען! ווי מענטשן זאגן, אז אין די עלטערע יארען דעמאלס דערקענט מען באמת א מענטש, ווייל ער האט שוין נישט קיין כח צו פאפען, נישט יענעם און נישט זיך אליינס..
וועגן דעם זאגט דער תניא ווייס דיין מצב. און זיי מתפלל אויף די קטנות'דיגע מצבים און ווען ס'געשעט עפעס ווער נישט צובראכן, ווייל ס'איז נארמאל אזוי קומט עס! זיי זיך מחזק און טו וואס דו דארפסט טוהן אן קיין התפעלות!
וועגן די חיזוק נושא אין די נעקסטע תגובה בעז"ה ובל"נ.
לעצט פארראכטן דורך האנטעך אום מיטוואך אפריל 01, 2015 1:28 am, פארראכטן געווארן 1 מאל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

די צווייטע קשיא וואס דער תניא פרעגט איז, אויב א מענטש וועט זיך האלטען פאר א רשע, איז ממה נפשך, אדער וועט ער ווערן בעצבות, און ער וועט נישט קענען דינען דעם אייבערשטן מיט שמחה, אדער אויב ער וועט זיך נישט צוטוהן מאכן פון זיין מצב, קען ער צוקומען צו קלות? האמיר שוין אויסגעשמועסט, אז אין די קשיא איז נכלל א מורדיגע שוועריקייט, וואס אסאך מוטשענען זיך מיט דעם. וויאזוי אנצונעמען די חיזוק רייד פון די חסידישע ספרים, און וויאזוי צו דינען דעם באשעפער מיט שמחה, און נישט צוקומען צו קלות, אין דער צייט וואס לב יודע מרת נפשו, וויאזוי ער קוקט אויס.
אויף דעם האט דער תניא אן אריכות אין פרק ל"א און אין פל"ב איך וועל נאר דערמאנען די עיקר נקודה. און די גאנצע אריכות איבער לאזען פאר ווען מ'וועט האלטען דארטן בעז"ה.
דער תניא איז מבאר דארטן, אז הגם אין געוויסע זמנים דארף מען מאכן א חשבון הנפש, און זיך צוברעכן די הארץ, און טראכטן ווי מהאלט ערגעץ אויף די וועלט, און תשובה טאן. אבער נאכדעם דארף מען אבער פארשטיין, אז מיר האבן אין זיך א נשמה הקדושה, און די נשמה בלייבט אייביג הייליג און טייער, ווי מ'זאגט יעדן טאג נשמה שנתת בי טהורה היא, ווייל קיין פגם קען נישט צוקומען צו איר, זי בלייבט הייליג אויף שטענדיג.
און מיר דארפן פארשטיין אז אונזער ארבעט אויף די וועלט איז יציאת מצרים, אז מיר זאלען ארויס גיין פון די גלות פון די סטרא אחרא, און אויסלייטערן דעם גוף צוביסלעך. ווי אזוי? מיט יעדע מצוה וואס מיר טוען, יעדע אמן יהא שמי' רבה, און יעדע ברכה וואס מיר מאכן, מיט דעם גייען מיר ארויס פון גלות, ממילא דארף מען זיך פרייען אז מיר האבן א זכי' יעדע רגע ארויס צו גיין נאך אביסעלע פון גלות.
און נאכמער זאגט דער תניא. מיר דארפן דאך פארשטיין אז מיר האבן זיך נישט אליינס באשאפן! אויב דער אייבערשטער האט אונז באשאפן, אזוי ווי מיר זענען, אין די נסיונות הדור וואס מיר לעבן. מוז זיין אז דער אייבערשטער האט א נחת רוח פון אונז אזוי ווי מיר זענען, און עפעס פארדינט ער פון די געשעפט! לאמיר זיך נישט לאזען פאפען, דער אינטערנעט מיט די היינטיגע גאס איז נישט געווארען פון זיך אליינס, דאס האט דער אייבערשטער באשאפען. און אויב האט ער עס באשאפען מן הסתם לוינט זיך אים די געשעפט, מיר פארשטייען נישט וויפיל איז ווערט די קליין ביסל שמירת עינים וואס מיר פלאגען זיך צוצושטעלן! אבער אויב דער אייבערשטער האט אונז אריין געלייגט אין די מצב מוז זיין אז ער האט א נחת רוח פון די ביסל אויכעט! אויב אזוי דארפן מיר זיך טאקע מחזק זיין, און טוען וואס מיר קענען מיט א שמחה אז מיר קענען ארויס גיין אביסל פון גלות, און טאקע מאכן א נחת רוח פארן אייבערשטען, טאקע פון די מצב וואו אונז זענען. און מיר גלייבן אז לעתיד וועלן מיר פארשטיין דעם תענוג ונחת רוח וואס דער אייבערשטער האט געהאט פון אונז דא אין גלות.
אוועטאר
קנאפער ידען
שר החסד
תגובות: 30732
זיך איינגעשריבן אום: זונטאג יאנואר 06, 2013 10:06 pm
לאקאציע: וואו ג-ט ב"ה וויל

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך קנאפער ידען »

האנטעך האט געשריבן:
די אלע ואס זענען געווען טרוד מיט די הכנות צו פסח און נישט געהאט קיין צייט מיטצוהאלטען דעם שיעור האבן יעצט א געלעגענהייט זיך מיטצוכאפען במשך די לאנגע ימי חוה"מ.

א PDF פון ביז אהער:
אטעטשמענטס
שיעור בתניא.compressed.pdf
(217.37 KiB) געווארן דאונלאודעד 375 מאל
"אייער צופרידנהייט, מיין הנאה." -מיך אליינס...

נישט אייביג קום איך אן צו אלעס, אויב איינער האלט איך קען בייהילפיג זיין פאר עפעס דא קען מען מיר צושיקן א לינק דערצו אין אימעיל [email protected]
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פרק א'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

בעז"ה וועלן מיר זיך זעצן לערנען אביסעלע ווייטער, מיט א פרישע התחלה צום נייעם זומער זמן...

אין די גמרא ברכות ווערט דערמאנט אז ס'דא 5 מדריגות ביי כלל ישראל. די ערשטע דריי איז באקאנט צדיקים בינונים און רשעים, און נאך צוויי מדריגות, ווייל די מדריגת צדיק וערט צוטיילט אין צוויי, צדיק גמור און צדיק שאינו גמור און די מדריגת רשע ווערט צוטיילט און צוויי רשע גמור און רשע שאינו גמור.

וואס מיינט צדיק גמור און שאינו גמור?
אין זוהר הקדוש (רעיא מהימנא) פרשת משפטים שטייט אז א צדיק ורע לו מיינט אז ער האט נאך אין זיך א יצר הרע נאר ס'איז כפוף לטוב אז ער האט נישט קיין שליטה איבער צו רעדן דעם מענטש. און א צדיק וטוב לטוב האט שוין איבער געדרייט דעם יצר הרע פאר א יצר טוב בבחינת וליבי חלל בקרבי וואס דוד המלך האט געזאגט.

- אין די גמרא מסכת ברכות ז' ע"א שטייט אז א צדיק וטוב לו איז א צדיק גמור און א צדיק ורע לו איז שאינו גמור און די זעלבע א רשע ורע לו איז א רשע גמור און א רשע וטוב לו איז שאינו גמור. פשוט פשט אין די גמרא איז די גמרא נישט מסביר וואס מיינט גמור ושאינו גמור נאר די גמרא זאגט אז צדיקים וואס ס'גייט זיי גוט אויף די וועלט זענען צדיקים גמורים וואס דארפן גארנישט אפקומען אויף די וועלט און פארקערט רשעים וואס זענען פון די וואס ומשלם לשונאו על פניו להאבידו ר"ל איז א רשע גמור. אבער דער תניא ברענגט עס דא אראפ, ווייל לויט די פריער דערמאנטע זוהר הקדוש איז עס יא איין זאך ווי עס ווערט שפעטער ערקלערט אין פרק י' אז צדיק וטוב לו מיינט אז ער האט נאר אין זיך טוב און צדיק ורע לו מיינט אז זיין רע איז בטל צום טוב און ער האט נישט קיין שליטה אים איבער צורעדן צו זינדיגען אבער ער איז נאך דא אין אים. –

אויך דארף מען פארשטיין וואס איז דאס א בינוני. פשוט ווייסט דאך יעדער איינער אז ביים משפט ר"ה ווער ס'האט רוב זכויות איז א צדיק ונכתב בספרן של צדיקים ווער ס'האט רוב עבירות איז נכתב בספרן של רשעים און ווער ס'האט האלב און האלב איז א בינוני. אבער זאגט דער תניא אז דאס איז נאר א שם המושאל צו זאגן אויפן פסק אז לגבי דעם יום הדין איז ער א צדיק בדינו ונכתב לאלתר לחיים אבער לגבי דעם אמת'ן תואר איז עס נישט ריכטיג צו זאגן אז ער איז א צדיק און ער ברענגט אויף דעם א ראי' פון די גמרא אין מסכת ברכות.

די גמרא אין מסכת ברכות דף סא ע"ב זאגט אז צדיקים יצר טוב שופטן שנאמר ולבי חלל בקרבי. רשעים יצר הרע שופטן און בינונים זה וזה שופטן. דאס מיינט אז ביי צדיקים האט זייער יצר הרע בכלל נישט קיין שליטה אויף זיי. און אויף דעם זאגט די גמרא אז דער אייבערשטער האט געזעהן אז צדיקים זענען ווייניג האט ער זיי צוטיילט פאר אלע דורות שנאמר וצדיק יסוד עולם. אויב אזוי ווער עס האט מחצה עונות קען זיכער נישט ווערן אנגערופן מיטן נאמען צדיק. נאך שטייט אין די גמרא דארט אז רבה האט געזאגט כגון אנא בינוני אז ער איז א בינוני האט אביי זיך אנגערופען אויב אזוי לא שבק מר חיי לכל ברי', ווייל אויב דו ביסט נישט קיין צדיק דעמאלס ווער איז יא א צדיק?! זעהט מען אז אפילו רבה וואס לא פסיק פומי' מגירסא אז די מלאך המות האט נישט געהאט קיין שליטה אויף אים האט געהאלטען אויף זיך אז ער איז נישט קיין צדיק נאר א בינוני און רבה האט אוודאי נישט געהאלטען אויף זיך אז ער האט ח"ו מחצה עונות.

נאך א סיבה פארוואס עס קען נישט זיין אז איינער מיט מחצה עונות ווערט אנגערופן בינוני, ווייל די גמרא רופט אן איינער וואס טוט אן עבירה מטן נאמען רשע! איז ממ"נ בשעת די עבירה איז ער א רשע גמור, און ווען ער טוט תשובה איז ער צוריק א צדיק גמור. אפילו אויב ער טוט נאר א איסור קל מדברי סופרים רופט די גמרא -אין מס' יבמות און אין נדה- אים אן א רשע! און אפילו נאר אויב ער האט נישט מוחה געווען ווען ער האט געקענט מוחה זיין הייסט ער א רשע ווי די גמרא אין מסכת שבועות זאגט. און כ"ש ווען ער איז עובר אויף ע עשה וויל ביטול תורה ווען ער קען לערנען זאגט חז"ל אויף אים כי דבר ה' בזה הכרת תכרת ר"ל אויב אזוי איז פשוט אז ער איז א גרעסערע רשע ווי איינער וואס איז עובר אויף א איסור דרבנן. אויב אזוי דער בינוני האט אפילו נישט אויף זיך קיין עון פון ביטול תורה אזוי ווי רבה וואס לא פסיק פומי' מגירסי' און עכ"ז האט ער געהאלטען אויף זיך אז ער איז א בינוני.

אויב אזוי וואס מיינט יא א בינוני?.

נאך דארף מען פארשטיין די גמרא זאגט אין מסכת ב"ב ט"ז ע"א, אז איוב האט געטענה'ט צום אייבערשטן בראת צדיקים ובראת רשעים, אויב אזוי איז עס דיין שולד ווייל ד האסט באשאפן די גיהנום פאר די רשעים און גן עדן פאר די צדיקים. לכאורה די גמרא זאגט דאך אין נדה, אז דער אייבערשטער איז גוזר אויף יעדע מענטש וואס ער זאל זיין, עני או עשיר חכם או טפש, אבער צדיק ורשע לא קאמר, צו ער זאל זיין א צדיק אדער א רשע זאגט מען נישט פארדעם נאר דער מענטש האט א בחירה אויב אזוי וויאזוי האט איוב געזאגט אז דער אייבערשטער האט אזוי באשאפן דעם מענטש ער זאל זיין א צדיק דאס האט דאך דער איבערשטער נישט געמאכט נאר געלאזט פארן בחירה פונם מענטש?
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

ביז דא איז געווען די הקדמה צו די סוגיא. די פריערדיגע קשיות וועלן שפעטער פארענטפערט ווערן. (די מושג צדיק ווערט ערקלערט אין פ"י. די מושג רשע אין פי"א. און די מושג בינוני אין פי"ב. און די קשיא וועגן איוב אין פי"ד). יעצט פאנגט דער הייליגער תניא אן, צו מסביר זיין וואס איז דאס א יוד בפנימיות.

דער הייליגער ר"ח ויטאל זי"ע שרייבט אין שער הקדושה אז יעדער יוד אין כלל ישראל סיי א צדיק און סיי א רשע, האט אין זיך צוויי נשמות – נפשות, אזוי ווי ס'שטייט ונשמות אני עשיתי בלשון רבים. איינס א נפש הבהמי וואס קומט פון די סט"א, און דאס איז שוכן אין די בלוט פון מענטש, אזוי ווי ס'שטייט כי נפש הבשר בדם היא. און פון איר קומען אלע מידות רעות וואס א מענטש האט.

בעיקר ווערן די מידות רעות איינגעטיילט אין פיר, אקעגן די פיר יסודות פון וואס א מענטש איז באשאפן געווארן. כעס און גאוה פון מידת 'האש', וואס די טבע פון אש איז, צו זיין הייס און זיך צו הייבן הויך. תאות התענוגים פון יסוד 'המים' וואס מאכן וואקסן אלע תענוגים. הללות ליצנות התפארות דברים בטלים פון יסוד 'הרוח'. עצלות און עצבות מיסוד 'העפר'. (די חילוק פון גאוה און התפארות: גאוה איז בלב און התפארות איז בדיבור). און דאס איז די כח הרע וואס ליגט אין מענטש וואס מאכט אים זיין מחובר צו עולם הזה און נאכדעם צו עבירות ר"ל.

אויך איז דא אין די נפש הבהמי פון א יוד א חלק הטוב, וואס קומט בתולדה. און אפילו מצד דעם גוף איז איינגעווארצלט ביי א יוד מידות טובות, ווי למשל רחמנות און גמילות חסדים. און דאס איז די חילוק פון א יוד און א גוי אפילו מצד דעם גוף, אפגערעדט פון די נשמה וואס א יוד האט.

די גוף און נפש הבהמי פון א גוי איז כולו רע, אזוי ווי די גמרא און די זוהר הקדוש זאגן אז חסד לאומים חטאת, אז אפילו די גמילות חסד וואס גוים מאכן איז זינד, ווייל זיי מיינען זיך אייביג! למשל זיי טוען א טובה אדער פאר גאוה, אדער פאר רחמנות וכדומה, עס זאל זיי נישט שטערן יענעמס ווייטאג, און זיי זאלן קענע אנגיין מיטן לעבן. משא"כ דער יוד האט אין זיך א חלק הטוב וואס מיינט באמת צו העלפן דעם צווייטן יוד.

די הסבר פון דעם איז. דער אייבערשטער האט באשאפן אין די סט"א, צוויי מדרגות, איין מדריגה האט אין זיך 3 מיני קליפות, וואס ווערן אנגערופן אין נביא יחזקאל רוח סערה, ענן גדול, אש מתלקחת, וואס פון דארט קומען אלע יצר הרע'ס צו טאן עבירות בפועל אקעגן דעם רצון השי"ת. און דאס איז בעצם רע גמור וואס האט נישט קיין עירוב פון טוב אין זיך, נאר לעתיד וועט עס דער אייבערשטער מבער זיין, ווי עס שטייט ואבעיר רוח טומאה מן הארץ. און די נפשות פון די גוים קומען פון דארט.

און עס איז דא נאך א קליפה וואס דאס איז שוואכער, וואס פון דארט קומט די תאוות עולם הזה בהיתר, דאס ווערט אנגערופן קליפת נוגה, מלשון ליכטיקייט, ווייל מ'קען עס ליכטיג מאכן דורך אינזין האבן ביים טוען די צרכי הגוף לש"ש. און פון דעם קומט די נפש הבהמי פון א יוד. און דאס האט יא טוב ממש אין זיך, וועגן דעם האט דער יוד בטבע אין זיך גוטע מידות אפילו מצד זיין גוף.


ב"ה סימנו פ"א. בפ"ב הנפש האלוקי שיש בכל איש מישראל.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק ב'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

אין די ערשטע העלפט פון די פרק איז דער תניא מסביר אביסעלע די גרויסקייט פון א יודישע נשמה. און אין די צווייטע חלק איז ער מסביר די חילוק פון צדיקים און פשוטע יודען.

והנפש השנית בישראל היא חלק אלוק ממעל ממש.

חוץ פון דעם וואס די נפש בהמי פון א יוד איז אסאך העכער פון די נפה"ב פון א גוי, ווי ערקלערט אין די ערשטע פרק, האט נאך א יוד א נשמה, וואס איז א חלק אלוק ממעל ממש.

אין די תורה געפונען מיר צוויי לשונות אויף נשמת ישראל, וואס מיר קענען זיך ארויס לערנען דערפון, אביסל די מעלה פון א יודישע נשמה. ביי די פרשה ווען דער אייבערשטער האט באשאפן אדם הראשון שטייט ויפח באפיו נשמת חיים, אויך זאגן מיר די לשון יעדן אינדערפרי 'ואתה נפחתה בי'. לכאורה דארף מען פארשטיין פארוואס שטייט אזא אויסדרוק "אריין געבלאזן", דער אייבערשטער איז דאך אינו גוף ולא ישיגוהו משיגי הגוף, איז דאך נישט שייך אזא זאך ווי אריין בלאזען ביים אייבערשטן?

ענטפערט דער זוהר הקדוש, אז דא וויל די תורה לאזען הערן די מעלה פון א יודישע נשמה. עס איז דא א חילוק ווען א מענטש אטעמט ארויס לופט, אדער ער בלאזט ארויס לופט. ווען ער אטעמט ארויס קומט נאר ארויס א קליין חלק פון די לופט וואס ס'דא אינעווייניג. אבער ווען ער בלאזט ארויס מיט כח קומט ארויס פון די טיפסטע פלאץ פון גוף די הבל הלב. 'מאן דנפח' ווער עס בלאזט 'מתוכיה נפח' פון זיין פנימות בלאזט ער ארויס. דאס וויל די תורה דא זאגן אז דער אייבערשטער האט אריין געבלאזן אין אדם הראשון א נשמה, וואס קומט פון די פארבארגענסטע און טיפסטע פלאץ אין די בריאה.

נאך א לשון געפונען מיר אין די תורה. כה אמר ה' בני בכורי ישראל, בנים אתם לה' אלוקיכם. דארף מען פארשטיין ווי איז שייך צו זאגן אויפן אייבערשטן כביכול די אויסדרוק קינדער? נאר פונקט ווי ביי א מענטש קומט די כח הבן ממוח האב. די זעלבע נשמת ישראל קומט פון די העכסטע מקום אין די בריאה וואס איז קדמה לעולם, ממחשבתו יתברך שאין לו חקר כלל. און פון אזא הויכע מקור האט דער אייבערשטער אריין געלייגט א נשמה אין א יעדע יודיש קינד.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

חכמתו ותואריו יתברך ויתעלה.

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

די תגובה איז אביסל א טיפע און זייטיגע ענין. געווידמעט בעיקר פאר די וואס לערנען גרונטלעך די שיעור תניא אינעווייניג.
אפילו די וואס וועלן נישט לערנען די תגובה וועלן קענען געהעריג מיטהאלטען די נעקסטע תגובה בעז"ה.


די תגובה איז גענומען פון ספר דרך מצוותיך דף מו ע"ב ואילך


בעצם ווערט דאס נאר דא דערמאנט ברמז אבער היות די ענין ווערט כמה פעמים ארום גערעדט אין תניא טראכט איך עס צו מסביר זיין דא באריכות און אין די קומענדיגע מאל נאר צוצייכענען אויף אהער בעז"ה.

קודם וועל איך אראפ ברענגען די סוגיא באריכות, און נאכדעם וועל איך מסביר זיין די ווערטער אין תניא אינעווייניג.

קושית הראשונים על תוארים על הבורא יתברך

די ראשונים שטעלן זיך וויאזוי פאסט זיך צו זאגן אויפן אייבערשטן מענטשליכע מושגים ווי חכם גבור ועוד. לכאורה זענען דאך די אלע זאכן, מענטשליכע מושגים, ולא ישיגוהו משיגי הגוף?

דהיינו אונז זאגן ביי אני מאמין, הוא יחיד, ואין יחידות כמוהו בשום פנים. דאס מיינט אזוי. יעדע מציאות אין וועלט איז מורכב פון אפאר זאכן, דהיינו יעדע זאך איז מורכב פון די ד' יסודות, אש מים רוח עפר. און אפילו די ד' יסודות אליינס, וואס זיי זענען פשוט כלפי די אנדערע זאכן זענען אבער נישט בתכלית הפשיטות, ווייל זיי זענען למעשה אויך מורכב. און וועגן דעם קען מען מאכן פון וואסער אייז וכדומה. אויך האט יעדע זאך א טעם וואס דאס ווייזט אויך אויף הרכבה, אז ס'איז דא עפעס א אינגרידענ"ס אין די זאך.

אפילו רוחניות'דיגע זאכן זענען אויך מורכב. למשל מחשבה. יעדע מחשבה מוז זיין צוטיילט פון דריי זאכן, 'יודע' איז דער מענטש וואס ווייסט. 'מדע' איז די שכל מיט וואס ער ווייסט. דהיינו דער מענטש האט אין זיך אסאך כחות, נישט ער 'איז' די שכל, נאר ער 'האט אין זיך' שכל . און 'ידוע' איז די זאך וואס ער ווייסט. למשל ער קען די גמרא די גמרא איז א דבר חיצוני פונם מענטש. אן די דריי זאכן, קען נישט זיין א מושג פון וויסן.

אבער ביים אייבערשטן איז נישט שייך צו זאגן אז ער איז מורכב ח"ו. נאר הוא 'יחיד' ואין יחידות כמוהו בשום פנים. (עס איז דא אויף דעם א הסבר אויכעט, אבער מיר וועלן זיך באגענוגענען אין דעם מיט די אמונה פשוטה). אויב אזוי ווי אזוי פאסט צו נוצן לשונות פון הרכבה ביים אייבערשטן, ווי חכמה גבורה רחמים ועוד.

איז דא אויף דעם 3 מהלכים איינס איז דער רמב"ם אין הלכות יסוה"ת פ"א ופ"ב. די צווייטע איז דער מהר"ל אין הקדמה לגבורות ה'. מובא בתוי"ט פ"ה מ"ו ממס' אבות. און די דריטע איז דער חסידישער מהלך געבויעט אויף די מקובלים וואס דער בעל התניא ברענגט עס אסאך מאל אראפ.

מהלך של הרמב"ם

דער רמב"ם זאגט אז צו מסביר זיין די מידות פון אייבערשטן ווי חסד רחמים וכו', וואס דאס זענען נאר הנהגות פון אייבערשטן מיט בריאותיו, אויף דעם קען מען זאגן, אז באמת איז טאקע נישט שייך צו זאגען אויפן אייבערשטן אז ער האט די מידות. איי ס'שטייט דאך וחרה אף ה', אהבתי אתכם אמר ה' וכדומה, אויף דעם ענטפערט דער רמב"ם ,אז ס'נאר א משל, דהיינו היות ווען מיר טוען מצוות קומט גוטס, פאסט זיך צו נוצן די אויסדרוק, אז דער אייבערשטער האט הנאה פון אונזערע מצוות, און היות ווען מיר טוען עבירות, קומט ח"ו אן עונש, פאסט זיך צו נוצן די אויסדרוק אז ס'דא א חרון אף ר"ל, אבער באמת איז נישט דא, נאר ס'איז א משל כלפי וואס מיר באקומען אויף דעם.

אבער דאס איז נאר כלפי מידותיו יתברך, וואס זענען נאר הנהגות כלפי בריאותיו. אבער לגבי חכמתו יתברך, וואס דאס איז שוין יא עצמי, דהיינו די חכמה וואס ליגט אין די וועלט, די זעלבע ידיעותיו פון וואס ס'טוט זיך אין וועלט, דאס קען מען שוין נישט זאגען אז ס'איז א משל, ווייל מ'גייט דאך נישט זאגען, אז בעצם ווייסט נישט דער אייבערשטער וואס טוט זיך, נאר ס'איז א משל וכדומה. אויף דעם -זאגט דער רמב"ם- דארף מען שוין יא צוקומען צו זאגען אז ס'איז דא ביים אייבערשטן חכמה. איי חכמה איז דאך מורכב פון די דריי זאכן, יודע מדע און ידוע, ווי אויבן ערקלערט? אויף דעם זאגט דער רמב"ם אזוי.

למעשה קען מען נישט פארשטיין וואס הייסט חכמתו יתברך, אזוי ווי ס'שטייט החקר אלוק תמצא, כי לא מחשבותי מחשבותיכם וגו, נאר וואס מיר קענען יא פארשטיין איז, ווי אזוי אונזער שכל ארבעט, דהיינו אז ס'איז א מורכב. און אויך קענען מיר פארשטיין די סיבה פארוואס ס'ארבעט אזוי בהרכבה, און אויך קענען מיר פארשטיין אז ביים אייבערשטן איז נישט שייך די סיבה אז ס'זאל זיין מורכב, און ממילא גייט אויסקומען אז דעם אייבערשטנס שכל קען און מוז זיין באופן הפשוט בתכלית הפשיטות, אבער די זאך ווי אזוי שכל זאל קענען זיין פשוט בתכלית, דאס קען מען נישט פארשטיין. און אויף דעם שטייט החקר אלוק תמצא, כי לא מחשבותי כמחשבותיכם. אדער ווי דער לשון אין זוהר 'איהו חכים' דער אייבערשטער איז קלוג, 'אבל לא בחכמה ידיעא' נישט מיט די באוואוסטע חכמה וואס מיר פארשטייען, נאר מיט אן אנדערע סארט חכמה וואס איז פשוט וואס מיר קענען עס נישט משיג זיין.

א מענטשליכער שכל איז מורכב, ווייל מיר ווייסן פון אזאך נאר פון דרויסן. דהיינו עס איז דא א זאך וואס האט נישט קיין שייכות מיט אונז, למשל א שטיקל גמרא, וואס אפילו מיר לערנען עס נישט איז עס דא, און מיר נוצן אונזער שכל, וואס איז א דרויסנדיגע זאך כלפי די גמרא, ווייל די גמרא איז גמרא, אויך אן דעם וואס מיר פארשטייען עס, און ווען מיר שטעלן צוזאם די צוויי זאכן וואס האבן נישט קיין שייכות, אונזער שכל מיט די גמרא, דאן פארשטייען מיר און מיר קענען די גמרא. וואס מיר זענען נישט די שכל נאר מיר האבן שכל ווי אויבן ערקלערט. און אזוי ווערט אן הרכבה, אז 'מיר' זאלען דורך דעם וואס מיר נוצן די 'שכל' פארשטיין די 'גמרא'.

אבער ביים אייבערשטן איז דאך די זאך וואס ער ווייסט נישט קיין דבר חיצוני ווייל ער האט דאך עס באשאפן, און ער געט דאך חיות יעדע רגע אז ס'זאל זיין קיים, ווייסט ער עס דאך פון אינעווייניג, ווייל ער מאכט עס דאך, אזוי ווי ווען א מענטש רעדט ווייסט ער וואס ער זאגט פון אינעווייניג אפילו פארן זאגן, משא"כ דער חבר ווייסט עס נאר פון דרויסן נאכן זאגן. אויב אזוי ווען דער אייבערשטער ווייסט א זאך איז נישט אז דער אייבערשטער ווייסט א צווייטע זאך ממילא איז עס אן הרכבה. נאר דער אייבערשטער ווייסט די זאך פון אינעווייניג אויב אזוי פעלט זיך נישט אויס קיין הרכבה.

אבער ווי אזוי איז למעשה שייך אזא סתירא'דיגע מושג, ווי וויסן א זאך, און עכ"ז זאל עס נישט זיין קיין הרכבה, דאס קען א נברא נישט פארשטיין, ווייל ס'נישט שייך אזא זאך פאר אים.

אין אנדערע ווערטער: ס'איז שייך צו וויסן אז ס'איז דא אזא זאך, אבער ס'איז נישט שייך צו פארשטיין וויאזוי דאס ארבעט.

קושיתו של מהר"ל

אבער דער מהר"ל אין די הקדמה צו גבורות, דינגט זיך זייער שארף מיטן רמב"ם, ווייל לויט דעם רמב"ם קומט אויס אז דער אייבערשטער איז א מושג פון שכל, טאקע שכל הפשוט אבער פארט א צורה פון שכל, ווייל עס איז דאך דא דריי זאכן אין די הרכבה פון שכל, יודע מדע און ידוע, יעצט אפילו די ידוע דהיינו די זאך דאס איז איינס מיטן מדע דאס איז די שכל, אבער מ'קען דאך נישט זאגען אז דער אייבערשטער האט אין זיך אן הרכבה ווי שכל, ווייל אויב אזוי איז עס ווייטער הרכבה, אלא מאי וועט מען זאגען אז דער אייבערשטער איז א שכל הפשוט. אויב אזוי האסטו ווייטער מגביל געווען דעם אייבערשטן. און ער זאגט ווי אזוי קענסטו שרייבן אן הגדרה אויפן אייבערשטן?

אז מיר קענען נישט פארשטיין אונזער נשמה, ווי אזוי דאס ארבעט, און מ'קען עס נישט אריין לייגען אונטער קיין שום מושג, קיינער וועט נישט זאגן אז זיין נשמה איז שכל, עס איז דאך למעלה מהשגתינו, די גאנצע וואס מיר פארשטייען איז ס'מוז זיין אז מיר האבן א נשמה, ווייל אויב נישט וואלטן מיר געווען טויט. אבער וואס איז א נשמה, און ווי אזוי ס'ארבעט דאס ווייסען מיר נישט. איז דאך כל שכן וכ"ש אז מיר קענען נישט אנפאנגען צו באגרייפען די גרויסקייט פון הייליגען באשעפער, און זיכער נישט זאגן אויף אים אז ער איז א שכל הפשוט. און וועגן דעם רופן אן חז"ל דעם אייבערשטן הקדוש ב"ה, קדוש מיינט אפגעשיידט דאס מיינט אפגעשיידט פון אונזער פארשטאנד אינגאנצען, מיר קענען אים בכלל נישט פארשטיין, און זיכער קענען מיר אים נישט מגדיר זיין.

איי אויב אזוי ווי אזוי געט מען זיך אן עצה מיט די קשיא וואס דער רמב"ם פרעגט, ווי אזוי פאסט צו זאגן אויפן אייבערשטן חכמה ומידות, וואס דאס איז דאך אן הרכבה, און דער אייבערשטער איז דאך פשוט בתכלית הפשיטות?

מהלך של המהר"ל והתוי"ט

אויף דעם ענטפערט ער דארט, און זיין תלמיד דער תוי"ט, ברענגט עס אראפ בקיצור אין אבות פ"ה מ"ח אזוי.

די מושג חכמה און אויך אלע אנדערע תוארים וואס מיר זאגען אויפן אייבערשטן, איז נישט קיין הגדרה אויפן אייבערשטן, נאר עס איז א בריאה פון אייבערשטן. דהיינו אזוי. אזוי ווי מיר פארשטייען אז ס'איז דא א בריאה וואס דער אייבערשטער האט באשאפן און מיר גייען נישט האבן קיין קשיות וועגן דעם אויפן אייבערשטן, ווייל דער אייבערשטער איז א כל יכול און אפילו ער איז רוחני בתכלית הרוחני, עכ"ז קען ער באשאפן א גשמיות'דיגע (און רוחניות'דיגע) בריאה.

די זעלבע זאך קענען מיר פארשטיין אז דער אייבערשטער האט באשאפן דרכי הנהגה צו די בריאה אויך. דהיינו דער אייבערשטער וואלט געקענט זיך פירען מיט מענטשן, אין א אופן וואס מיר זאלן נישט פארשטיין זיין דרך ההנהגה בכלל, נאר ער האט געוואלט זיך פירען אין א אופן וואס מיר זאלן פארשטיין זיין דרך ההנהגה, וועגן דעם האט ער באשאפן דרכי הנהגה און ער פירט זיך מיט זיי.

למשל ווען דער איבערשטער וואלט נישט באשאפן און זיך נישט געפירט מיט אזא מושג ווי רצון, וואלט נישט געווען שייך צו זאגן אז דער אייבערשטער וויל מ'זאל זיין ערליך, און ער וויל נישט מיר זאלן זינדיגען, און אויב אזוי וואלטן מיר נישט געוואוסט וואס צו טאן וכו' און עס וואלט געווען א צווייטע דרך הנהגה אינגאנצן. אבער אזוי ווי דער אייבערשטער האט יא געוואלט די דרך הנהגה, האט ער קודם פאר ער האט באשאפן די וועלט באשאפן דרכי הנהגה וואס מיט זיי פירט ער די וועלט. און די מושגים קענען מיר יא פארשטיין אז דער אייבערשטער פירט זיך מיט אזא הנהגה.

ממילא איז נישט קיין קשיא אז מיר זאגן אויפן אייבערשטן אז ער פארשטייט, ער וויל וכדומה. ווייל ס'נישט אז ער איז א פארשטייער, אז מיר זאלן פרעגן אז ס'איז הרכבה, נאר ער האט באשאפן אזא מושג ווי פארשטאנד און רצון, און ער פירט זיך מיט זיי.

די לשון התוי"ט שם איז:
ורבינו בד"ח הפליא עצה, הגדיל תושי', אמר כי הידיעה ויכולת הכל מפעלותיו כמ"ש וידע אלוקים הוא לשון פעולה וכמו ששאר הפעולות אין מחייבין בו שינוי ולא רבוי, כך גם אלו, ונסמך בזה בחכמת הקבלה ע"ש.


אין די לשון המקובלים ווערן די דרכי הנהגה פון אייבערשטן אנגערופן ספירות. און וויבאלד די דרכי הנהגה זענען נבראים פון אייבערשטן, אזוי ווי ערקלערט בשיטת המהר"ל, וועגן דעם רופן זיי אן די דרכי הנהגה "עולם" האצילות.

אבער די מהלך פון דעם מהר"ל איז אביסל שווער, ווייל פשוט פשט אין די פסוקים איז, אז דער אייבערשטער איז קלוג וכדומה, נישט אז דער אייבערשטער פירט זיך מיט אן הנהגה פון קלוגשאפט.

מהלך של הבעל התניא

אויף דעם מאכט דער בעל התניא א פשרה. ער איז מסביר אז ביידע זענען גערעכט סיי דער רמב"ם און סיי דער מהר"ל, דהיינו אזוי:

יעדער ווייסט די רמ"א אין או"ח סימן ו' אויף די ברכה ומפליא לעשות, אז דער אייבערשטער איז מקשר די נשמה וואס איז א רוחני צו א גוף וואס איז א גשמי. דאס מיינט אז אפילו בעצם די נשמה איז נישט שייך צו די חושי האדם, עכ"ז למעשה ווען די נשמה איז אין די גוף איז עס מוגבל צו די חושי האדם, נישט נאר אז עס פירט זיך אזוי, כבחינת המלאכים וואס האבן זיך געמאכט עסן ביי אברהם אבינו, נאר די נשמה איז א חלק פון די מענטש, מוגבל ומצומצם צו די כחות וחושי האדם.

די זעלבע זאך כביכול ביי די דרכי הנהגה פונם אייבערשטן.

אה"נ כלפי דעם אייבערשטן אליינס איז דער מהר"ל גערעכט, אז ס'איז נישט שייך צו זאגן הגדרות ותוארים, נאר אלע תוארים זענען א בריאה וואס דער אייבערשטער האט זיי באשאפן, כדי צו פירען מיט זיי די וועלט, ווי ערקלערט אויבן.

אבער די וועג וויאזוי דער אייבערשטער פירט זיך מיט זיי, איז כביכול אזוי ווי דער אייבערשטער האט געמאכט די נשמה זאל זיך פירען מיט די גוף דהיינו עס ווערט איין מציאות, די זעלבע זאך די מידות און דרכי הנהגה וואס דער אייבערשטער האט געמאכט איז געטליכע כוחות וואס איז למעלה פון די פארשטאנד פון א נברא, און דער אייבערשטער כביכול באנוצט זיך מיט זיי כביכול אזוי ווי די נשמה איז זיך מתלבש מיט די גוף איז גער אייבערשטער כביכול זיך מתלבש אין די כלים די מידות ודרכי ההנהגה, אזוי אז ס'איז שייך באמת די לשון אז דער אייבערשטער וויל, נישט נאר אז ער פירט זיך מיט אן הנהגה פון רצון.

א גשמיות'דיגע משל אויף דעם, ווערט כסדר אראפגעברענגט אין די חסידישע ספרים. פון זוהר הקדוש כהדין קמצא דלבושי מני' ובי' אזוי ווי דער שנעק וואס זיין לבוש איז א חלק פון אים. עס איז דא א חי' א שנעק וואס האט א קלייד אויף זיך, אבער עס איז א חלק פון אים, עס וואקסט מיט אים.

דער דרך מצותיך איז מסביר די ענין מיט א משל. למשל א מלמד פון קליינע קינדער ווען ער פירט די כיתה מוז ער זיך אראפ לאזען צו זייער מדריגה, ער דארף זיין פריילעך ווען זיי פאלגען אים, און זיין צארענדיג ווען זיי פירען זיך נישט אויף שיין, אפילו באמת לויט זיין דרגה איז נישט קיין גרויסע חילוק ווי אזוי זיי פירען זיך אויף, אבער ער דארף זיך פירען מיט אן הנגה אז ס'גייט אים יא אן, פאר זייער חינוך וועגן.

נאר ביי א מענטש וואס איז מוגבל, איז נישט שייך צוויי אמת'דיגע הנהגות. נאר ממ"נ אדער איז ער נישט באמת איבער גענומען פון די קליינע קינדער, אדער איז ער יא באמת איבער גענומען פון די קליינע קינדער, אבער ביים אייבערשטן איז יא שייך באותו זמן צוויי אמת'דיגע הנהגות, מצד אחד איז דער אייבערשטער העכער די אלע דרכי הנהגה וואס ער האט באשאפן, און ער איז פשוט בתכלית הפשיטות, אבער מצד אחר פירט ער זיך מיט אן הנהגה אז ער ווערט באמת איבער גענומען פון די מעשי בני אדם. נאר מיר קענען עס נישט משיג זיין אזוי ווי דער רמב"ם שרייבט, ווי געברענגט אויבן, אז מיר קענען נישט פארשטיין ווי אזוי, אבער מיר קענען יא פארשטיין, אז די סיבה פארוואס מיר זענען מוגבל, דאס איז נישט שייך ביים אייבערשטן. און דער אייבערשטער וואס איז פשוט בתכלית הפשיטות, און זיינע דרכי הנהגה זענען פשוט בתכלית הפשיטות, ער קען זיך יא פירען אפילו מיט זאכן וואס זענען א סתירה לויט די מושגי הנבראים המוגבלים.

סיכום:

לסיכום. דער מהר"ל איז גערעכט אז כלפי דעם אייבערשטן איז נישט שייך צו זאגען אפילו נישט אז ער איז א שכל הפשוט, נאר די דרכי הנהגה זענען נבראים פון אייבערשטן. אבער דער רמב"ם איז יא גערעכט ווען מ'רעדט פון די דרכי הנהגה אויף דעם פאסט זיך יא די הבנה פונם רמב"ם מסביר צו זיין אז אפילו די הנהגה איז אויף א אופן פון פשיטות והוא היודע הוא הידוע והוא המדע.

(נאר נאך די מהר"ל וההבנת החסידות, קען מען שוין מסביר זיין די זעלבע הסבר אויף אלע מידות ודרכי ההנהגה, און עס פעלט זיך שוין נישט אויס צו זאגן אז די מידות פון אייבערשטן ווי רחמים וחסדים, זענען נאר א משל ווי דער רמב"ם שרייבט).

לשון התניא:
כך עד"מ נשמות ישראל עלו במחשבה, כדכתיב בני בכורי ישראל, בנים אתם לה' אלהיכם. פי' כמו שהבן נמשך ממוח האב, כך כביכול נשמת כל איש ישראל, נמשכה ממחשבתו וחכמתו ית', דאיהו חכים ולא בחכמה ידיעא, אלא הוא וחכמתו א', וכמ"ש הרמב"ם שהוא המדע והוא היודע כו', ודבר זה אין ביכולת האדם להבינו על בוריו כו', כדכתיב החקר אלוה תמצא, וכתיב כי לא מחשבותי מחשבותיכם וגו.
הגהה: והודו לו חכמי הקבלה, כמ"ש בפרדס מהרמ"ק, וגם לפי קבלת האר"י ז"ל יציבא מילתא, בסוד התלבשות אור א"ס ב"ה, -על ידי צמצומים רבים- בכלים דחב"ד דאצילות.

דהיינו אז דער רמב"ם איז גערעכט כלפי די דרכי הנהגה פון אייבערשטן, וואס דאס ווערט אנגערופען אין די ספרי קבלה, אז דער באשעפער כביכול, איז זיך מתלבש אין די דרכי ההנהגה, (כלים דאצילות) אזוי ווי א נשמה (אור) בגוף (כלים) עולם האצילות. (די מקובלים רופן אן דעם אייבערשטן אור א"ס).
אך לא למעלה מהאצילות, וכמ"ש במ"א, שא"ס ב"ה מרומם ומתנשא, רוממות אין קץ, למעלה מעלה, ממהות ובחי' חב"ד.

אבער די מקובלים זענען מודה צו דעם רמב"ם, נאר כלפי די דרכי ההנהגה, וואס ווערט אנגערופן אין זייער שפראך עולם האצילות, אבער כלפי דעם אייבערשטן אליינס, (ובלשונם: אין סוף ב"ה) איז: לו דומי' תהילה,
עד שמהות ובחי' חב"ד, נחשבת כעשייה גופניית אצלו ית', כמ"ש כולם בחכמה עשית.

דער תניא איז מסביר פארוואס שטייט כולם בחמה עשית, עס פאסט דאך נישט א לשון מאכן אויף חכמה? עס וואלט געדארפט שטיין כולם בחכמה השכלת וכדומה?

נאר די פסוק וויל ארויס ברענגען אז חכמה ביים אייבערשטן איז נישט מער ווי א נברא וואס ער האט באשאפן, און כלפי דעם אייבערשטן איז נישט קיין שום חילוק צווישן די דרכי הנהגה אדער א דומם גשמי, ביידע האט ער באשאפן, נאר כלפי די מענטש איז א חילוק, אז די דרכי הנהגה איז געטליכקייט וואס דער אייבערשטער פירט זיך מיט זיי, און א דומם איז א גשמי.
להודיע
שר שלשת אלפים
תגובות: 3079
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג מאי 27, 2014 11:09 am

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך להודיע »

כל הכבוד פאר די שעות ארבעט וואס ליגט אין דעם לעצטן שיעור. נאכנישט געלערנט אבער איך כאפ התפעלות אז א איד איז גרייט צו ספענדן אזויפיל כח מח און צייט צו לערנען מיט אנדערע אידן.
לך בכחך זה
עץ ארז
שר מאה
תגובות: 111
זיך איינגעשריבן אום: מאנטאג אפריל 20, 2015 9:13 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך עץ ארז »

איך האב זייער הנאה געהאט. איך האלט נאך ביי די ערשטע שיעור. כה לחי!

איך וויל אייך בעטן א בקשה, טויש אייער נאמען [האנטוך] ביטע, אויב נישט פאר אייער כבוד, טוה איז פאר כבוד הציבור, אויב איז דאס נישט גענוג, טוה עס לבוד המחבר בעל התניא.

דער בעל התניא האט אויף זיך געשריבן מחמת ענוית 'המלקט', אויף דעם מהלך קענט איר זיך ריפן 'המתרגם'.


און נאכמאל, איר טוט א גוטע ארבעט.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

נשמת ישראל היא חלק אלוק ממעל ממש!

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

נאך די פריערדיגע תגובה פארשטייען מיר זייער גוט די קומענדיגע תגובה.

לכאורה וואס איז די פשט אז א נשמה איז א חלק אלוק ממעל ממש? ס'דען שייך אזא זאך? און וואס הייסט אז די נשמת ישראל קומט פון חכמתו יתברך?

נאר ווי מיר האבן שוין פריער ערקלערט, איז די ערשטע בריאה, וואס דער אייבערשטער האט באשאפן, די דרכי הנהגה, וואס מיט זיי פירט דער אייבערשטער די וועלט, און עס ווערט אנגערופן עולם האצילות.

די ערשטע פון די דרכי הנהגה וואס דער אייבערשטער האט באשאפן, איז די פלאן פאר די וועלט און איר תכלית. אזוי ווי יעדער וואס בויעט א בנין, צוערשט מאכט ער א בלא- פרינט, און נאכדעם פירט ער זיך לויט די כללים פון די ערשטע פלאן. די זעלבע זאך האט דער אייבערשטער באשאפן קודם א פלאן פאר די וועלט, און נאכדעם פירט ער זיך מיט די דרכי הנהגה וואס ברענגען אויסצופירען דעם פלאן.

וואס איז די תכלית הבריאה?

די בריאה האט צוויי שלבים, איין זמן איז די זמן העבודה והבחירה. און די צווייטע זמן וואס דאס איז די תכלית, איז די זמן פון עולם הבא, וואס דעמאלס איז זמן קבלת השכר.

למעשה איז די ביידע זמנים ארום נשמת ישראל. די יודען זענען די וואס זענען די בוחרי בטוב, און זיי ברענגען די גאולה שלימה. און זיי זענען די וואס גייען זוכה זיין צו קבלת שכר. קומט אויס יודען זענען נישט נאר א חלק פון די בריאה, דהיינו די חשובסטע פאלק פון די זיבעציג פעלקער, נאר זיי זענען די עיקר תכלית הבריאה. די גאנצע פלאן פון די בריאה דרייט זיך ארום נשמת ישראל. און אנדערע ווערטער די פלאן פאר די בריאה ווערט אנגערופן נשמת ישראל.

דאס מיינט בראשית בשביל ישראל, ובשביל התורה. נשמת ישראל קדמה לעולם. זיי זענען די פלאן פאר די וועלט באשאף.

דאס מיינט אז יודישע נשמות קומען פון חכמתו יתברך וואס דאס איז די פלאן פאר די וועלט.
און ווי אויבן ערקלערט באריכות איז איהו וחכמתו אחד, ממילא פאסט זיך צו זאגן אז יודען האבן א חלק אלוק ממעל ממש.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

המשך פרק ב' - שוה לכל נפש לייכט און געשמאק

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

וועלן מיר בעז"ה גיין ווייטער אינעווייניג אין תניא.

מיר האבן געלערנט ביז דא אז יעדע יוד האט אין זיך א נשמה גבוה, א חלק אלוק ממעל, וואס קומט פון די העכסטע מקור, חכמתו יתברך.

זאגט דער תניא, לכאורה אונז ווייסן דאך, אז ס'איז דא רבבות מדריגות און נשמות. אויב אזוי אפשר די אלע הפלגות אויף נשמת ישראל, איז געזאגט געווארן נאר אויף די נשמות הצדיקים, ווי משה רבינו און די אבות הקדושים, אבער אונז בדורינו בעקבתא דמשיחא, -וואס ווערן אנגערופן עקבתא, ווייל צווישן אונז און די הייליגע צדיקים בדורות הקודמים, איז דא א חילוק אזוי ווי פון א קאפ ביז די פערשט פון די פוס-. אפשר אונז האבן נישט אזעלכע נשמות גבוהות?

אויף דעם איז ער מסביר, אז מ'דארף פארשטיין ווי אזוי כללות נשמת ישראל איז געבויעט געווארן. אזוי ווי יעדער פרטיות'דיגער מענטש ווערט געמאכט פון איין קליינער אנהויב, און ער וואקסט גרעסער און גרעסער, אבער ס'ווערט נישט אפגעטיילט נאר ס'בלייבט איין גוף, נאר ס'צושפרייט זיך, (עיין בפנים). און די נעגל פון די פוס באקומט חיות פון די מוח אפילו עס איז אפגעטיילט מיט אסאך מדריגות.

די זעלבע זאך נשמת ישראל איז איין נשמה כללית, וואס ס'צושפרייט זיך אבער יעדער בלייבט קאנעקטעד אינאיינעם, דאס מיינט ווען דער אייבערשטער האט באשאפן די פלאן פאר די בריאה, וואס דאס איז נשמת ישראל עיקר הבריאה, איז געווען כלול אין דעם כל נשמת ישראל, און נאכדעם ווען די נשמה האט זיך אנגעהויבן צו צושפרייטען אין אלע יודען, בלייבען זיי נאך אלס ווי איין גרויסע גוף, וואס הגם כלפי זייער מראה חיצוני זענען זיי אפדערוקט מיט רבבות מדרגות עכ"ז קומען זיי פון די זעלבע מקור און זענען די זעלבע גוף, נאר זיי האבן אנדער כחות און אנדערע תפקידים.

אזוי ווי די מוח שבראש און די נעגל פון די פוס זענען איין גוף, נאר זייערע תפקידים און כוחות זענען אנדערש, און ווען א מענטש עסט באקומט זיין מוח די כח צו טראכטן און פונקציאנירן, און אויך זיין נעגל פון זיין פוס באקומט די ריכטיגע וויטעמינען צו וואקסן, און ווען ער גייט נישט עסן וועלן ביידע די זעלבע נישט האבן קיין כח אנצוגיין, ווייל זיי זענען למעשה נאך איין גוף.

די זעלבע נשמת ישראל משה רבינו והאבות הקדושים וואס זענען ווי די מוח שבראש, און דורינו אנו וואס זענען די נעגל פון די פוס, זענען איין נשמה וואס קומען פון די זעלבע מקור, און באקומען פון די זעלבע פלאץ די חיות אנצוגיין. נאר די ראשי העם האבן באקומען די כח אנצוגיין מיט זייער תפקיד צו זיין די מוח, און אונז באקומען כח אנצוגיין מיט אונזער תפקיד צו זיין די נעגל פון די פוס.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

דער תניא גייט נאך א דרגא ווייטער, אז נישט נאר די נשמות פון די פריערדיגע דורות זענען די ראשי העם, און זענען קשור מיט די היינטיגע דורות. נאר אויך אין די היינטיגע דור אליין איז דא נשמות וואס זענען די ראשי העם און זענען דומה צו די מוח, וואס זיי זענען די חכמים וצדיקים. און עס איז דא די נשמת עמי הארץ וואס זענען פון די עקביים, (און די אנצווישען זענען די אלע אנדערע יודען).

און אלע יודען פון דעם דור זענען ווי איין גרויסע נשמה וואס ארבעט אינאיינעם. דאס מיינט די עיקר חיות קומט אן קודם צו די ת"ח און צדיקים שבדור און נאר נאכדעם גייט די חיות ווייטער צו די איבריגע חלקים פון די דור. אזוי ווי ביים עסן באקומען די מוח והלב די עיקר חיות און פון דארט גייט עס ווייטער צו די אנדערע חלקים שבגוף.

דאס איז פשט פון די מאמר חז"ל, ולדבקה בו, 'שכל הדבק בתמידי חכמים', ווער איז זיך מדבק צו די תלמידי חכמים, 'מעלה עליו הכתוב כאילו נדבק בשכינה ממש', איז אזוי ווי ער האט זיך מדבק געווען צו די שכינה אליינס. ווייל די מקור החיות פון נשמת ישראל איז דאך די שכינה הקדושה. און ווער באקומט דירעקט די חיות פון די שכינה הקדושה? די ראשי העם וואס זיי זענען די צדיקים ותלמידי חכמים, און ווער ס'איז דבוק צו זיי באקומט דורך זיי די חיות פון די שכינה די מקור החיים.

אבער די יודען וואס זענען זיך מתנגד צו די צדיקים און תלמידי חכמים, זייער יניקה פאר זייער נפש רוח נשמה, קומט אויך פון די צדיקים, ווייל עס איז דאך נישט דא נאך א וועג פון ווי צו באקומען די חיות אויף צו לעבן, ווייל עס גייט דאך מיט א סדר פון די צדיקים צו די פשוטי עם, אבער וויבאלד ער איז זיך מתנגד צו די צדיקים באקומט ער עס בבחינת אחוריים.

דאס מיינט, אזוי ווי ווען איינער געט א מתנה פאר זיין חבר, געט ער עס פנים אל פנים מיט א שמייכל, און פארשטייט זיך ער געט בריוח. משא"כ ווען איינער דארף עפעס געבן פאר זיין שונא וועט ער עס געבן דרך אגב'דיג כלאחר יד, מיט א זויערע פנים, און די מינימום וואס ער דארף געבן נישט מער.

[וואס מיינט התקשרות לצדיקים? דער יושר דברי אמת זאגט טראכטן פון זיי, למשל פאר טוען א מצוה זאל ער טראכטן אז ער גלייבט אז ער איז נאר א חלק פון כלל ישראל, און ער איז זיך מקשר מיט די צדיקים וואס טוען די מצוה ריכטיג, אזוי ווי מיר זאגן ביין לשם יחוד פאר קידוש און נאך אסאך מאל. אויך זאגט ער אז מ'זאל זיך מצייר זיין זייער צורה.
דער שארית ישראל זאגט אז ס'מיינט אז מ'זאל ליב האבן די צדיקים.
און אנדער חסידישע ספרים (כ'געדענק שוין נישט פונקטלעך כמדומה מאור עינים, ודברי יואל ועוד) זאגן אז בשעת מ'לערנט זייער תורה, זאל מען אינזינען האבן צו מקבל זיין פון זייער קדושה וואס זיי זענען משפיע און די תורה זייערע, דהיינו אזוי ווי א סידי איז נאר א כלי פאר די זאכן וואס מ'האט אריין געלייגט אין דעם, די זעלבע די תורה פון א צדיק איז נאר א כלי פאר די קדושה וואס ליגט דארט, און ווען מ'זאגט עס איז שפתותיו של הצדיק דובבות בקבר און ער איז משפיע א קדושה אריין אין די מענטש. מיר וועלן נאך בעז"ה צוריק קומען צו די נקודה אין פ"ה].
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

פרעגט דער תניא אז לכאורה אויב איז אמת אז יעדע יודישע נשמה איז טאקע אזוי הויך, אויב אזוי ווי אזוי שטייט אין זוהר הקדוש, אז די מדריגת הנשמה, ווענדט זיך ווי ערליך די עלטערן פירען זיך אויף, און די טאטעס וואס פירען זיך נישט ערליך זענען ממשיך פאר זייערע קינדער נשמות פון די קליפה, מיר האבן דאך אויבן געלערנט אז יעדע נשמה איז מצד הקדושה?

אויף דעם ענטפערט דער תניא, -גענומען פון די כתבי האריז"ל- אז עס איז דא צוויי חלקים איינס איז דער נפש אלוקות פון א מענטש, דאס איז נישט תלוי אין דעם מענטש בכלל, און די דרגות וועלכע נשמה דער מענטש זאל האבן, דאס מאכט דער אייבערשטער אליינס, און אפילו א גרויסע רשע קען אויך געבוירען א זוהן מיט גאר א גרויסע און הייליגע נשמה.

נאר דאס וואס די זוהר שטייט אז ס'ווענדט זיך אין די ערליכקייט פון די עלטערן, דאס גייט ארויף אויף די לבוש וואס יעדע נשמה האט. דאס הייסט אז יעדע נשמה האט אויף זיך א לבוש, [אין אנדערע פלעצער איז מבואר אז די לבוש דאס איז די נפש הבהמי, וואס אין די נפש הבהמי איז דא די צוויי חלקים דער יצר טוב און דער יצר הרע], און די לבוש דאס ווענדט זיך אין די ערליכקייט פון די עלטערן.

דהיינו אזוי. עס איז דא צוויי חלקים, איינס איז ריינקייט, דאס ווענדט זיך נישט אין וועלכע דרגא נשמה ער האט. נאר בטבע איז ער א ריינער, עס ציעט אים נישט אזוי שטארק קיין תאוות עולם הזה, א צארטע און ריינע נשמה'לע.

און אמאל איז דא א נשמה גבוה, און די כלים פון א נשמה גבוה זענען לויט די גרויסקייט פון די נשמה (נהרי אש), מ'זעהט אויף אים אז לגדולות נוצר, אבער אמאל קען זיין אז ער דארף פירען גרויסע מחלוקת כדי זוכה זיין צו זיינע מדריגות.

עס איז באקאנט אז ר' אורי סטרעליסקער זי"ע, וואס כידוע איז זיין טאטע געווען א איש פשוט, האט מפליג געווען זיין הארעוואניע, לעומת דעם ריזשענער, וואס זיינע עלטערן פון דורי דורות זענען געווען שרפי מעלה, און ער האט געוויזען אויף זיין האנט און געזאגט, וואס ווייסט איר וויפיל איך האב געהארעוועט אויסצוארבעטן דעם שטיקל פלייש! דאס הייסט אז אפילו ר' אורי האט געהאט א נשמה גבוה, אבער ער האט געדארפט הארעווען אויף דעם לבוש זיינעם, איר מזכך זיין אז די גרויסקייט פון די נשמה זאל ארויס שיינען, לעומת דעם ריזשענער, וואס קען זיין אז ער האט געהאט א גרעסערע נשמה, (און קען זיין אז נישט), אבער ער האט קיינמאל נישט געדארפט הארעווען אזוי שטארק, ווייל ער איז געבוירען געווארן ריין.

און אנדערע ווערטער: די נפש אלוקות דאס ווענדט זיך נישט אין עבודה, דאס קומט מלמעלה, יעדער זיין מדריגה. אבער ווי ריין די נפש הבהמי זאל זיין אין דעם ווענדט זיך שוין וועלכע עלטערן מ'האט געהאט.
סליק פ"ב בס"ד.
אוועטאר
זאל ער קומען
שר האלף
תגובות: 1955
זיך איינגעשריבן אום: דינסטאג אקטאבער 04, 2011 12:25 am
לאקאציע: בעיקבתא דמשיחא

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך זאל ער קומען »

שפתים ישק! יעדער שיעור עקסטער איז מלא טעם, מיט א קלארקייט, פאסיגע משלים און געשמאקע מעשה'לעך, ווען צו די זעלבע צייט באקומען די מעשיות אן אנדערע באגריף.
מתוק מדבש!
און אזוי אין איינוועג שמירט ער צי אביסל רמב"ם, אביסעלע אריה"ק, מהר"ל, תוי"ט מאור עינים ביז דברי יואל, אויסער די אלע שטיקלעך פון די שפעטערע פרקים תניא...
כ'האב נאר מורא אז אין די שפעטערע פרקים וועט אפירוואקסן גאנצע שטיקער פון אלע פרקים ביז דארט...
זאלער, וואס וועט זיין מיט אפאר דאלער...
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

תניא פרק ג'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

בסייעתא דשמיא וועלן מיר אנפאנגען צו לערנען פרק ג'

הקדמה.


ס'איז דא א יסוד גדול מבואר אין ספרי חסידות, אז דאס וואס די משנה זאגט אז ווען א יוד טוט א מצוה, איז ער מכריע די גאנצע וועלט לכף זכות, איז נישט סתם א בחינה, נאר א יסוד גדול אין עבודת השם. דהיינו ווי ס'איז ידוע לכל, איז די תכלית הבריאה, אז די גאנצע בריאה זאל ווערן מתוקן, און והי' השם למלך על כל הארץ, און די יודען וואס האבן צוגעברענגט די תיקון העולם, זאלן זוכה זיין ליהנות מזיו השכינה.

זאגן די חסידישע ספרים א יסוד. אז די וועג ווי אזוי די יודען ברענגען צו די בריאה צו איר תכלית דורך זייערע מעשים איז אזוי. ווי שוין אויבן געשריבן פירט דער אייבערשטער די וועלט מיט דרכי הנהגה, וועלכע ער האט באשאפן, אויף צו פירן די וועלט מיט זיי, און זיי ווערן אנגערופן די ספירות הקדושים, ווי אויבן דערמאנט.

און וויבאלד דער אייבערשטער וויל אז די יודען זאלן זיין שותפים למעשי בראשית און צוברענגען די בריאה צו איר תכלית, וועגן דעם האט ער געמאכט די כחות הנפש פון א יוד, מקביל אקעגן די דרכי הנהגה פון די בריאה. און ער האט קאנעקטע"ד די כחות הנפש פון א מענטש צו די ספירות הקדושות, און געמאכט אז די הנהגה וואס די יודען פירן זיך מיט זייערע כחות הנפש זאלן אויפטאן אויף די דרכי הנהגה הכללי פון די בריאה וואס ווערן אנגערופן ספירות.

דאס אז דעם יוד'ס מעשים, זאלן אויפטאן אויף די גאנצע וועלט, דאס איז נישט קיין מדרגות, וואס נאר צדיקים וואס ווייסן די סודות הקבלה זענען זוכה, נאר יעדער יוד איז אטאמאטיש זוכה צו דעם, ווען ער באקומט א נשמה.

דער בעל התניא שרייבט אויף א פלאץ, אז די עצם זאך אז דער אריה"ק האט געהאט אין זיך א נשמה א חלק אלוק ממעל, (וואס דאס האט יעדער יוד), איז אסאך א גרעסערע זאך ווי אלע מדרגות וואס ער האט זוכה געווען צו האבן! דאס מיינט אז אה"נ די גרויסקייט פון דעם הייליגן אריה"ק איז אומבאגרייפלעך, אבער דאס אלעס איז נישט מער ווי א תוספות אויף דעם עצם נשמת יהודי וואס ער האט געהאט. דאס הייסט. אז זוכה זיין צו ריקן עולמות מיט יעדע פעולה קטנה דאס איז נישט מצד מעשי בנ"א נאר מצד הנשמה וואס יעדער יוד האט. נאר ווי שטארק און אין וועלכע דרגא זאלן די פעולות אויפטאן, דאס ווענדט זיך אין די וועלכע מדריגה יוד מ'איז.

[ לגבי די נושא פון קבלה לערנען, איז דא א געטועכץ אין די ספרי קודש. צו א פשוטע יוד וואס לערנט קבלה און ער ווייסט די שמות צו ער טוט עפעס אויף דערמיט. געוויסע ספרים שטייט אז יא, און אין אנדערע ספרים שטייט אז בעצם נישט, נאר אזויפיל אז ווען ער ווייסט וואס ער טוט ממילא אויף קען ער זיך גרינגער מחבר זיין דערמיט. דהיינו יעדע זאך וואס ס'שטייט אין די ספרי קבלה טוט דאך יעדע יוד ממילא אויף, נאר די שאלה איז אויף וועלכע דרגא, איז דער פשוטע יוד דארף נישט לערנען די כונות אויף צו מכוון זיין, נאר אויף צו פארשטיין זיין מצב ווי ער איז אטאמאטיש דארטן, און אזוי זאל ער זיין מחובר און גלייבן אין זיינע מעשים וואס ער טוט אויף.

למעשה אין רוב חסידישע ספרים ווערט נישט געברענגט קיין קבלה, (נאר בעיקר אין די זידיטשויבע חדר און דער בנ"י כידוע בהגהותיו על סו"מ וע"ט פונם הייייגער עטרת צבי זי"ע, אויך ר"פ קאריצער ז"ל און די קארלינער גזע, שרייבן זייער שטארק וועגן זאגן זוהר אפילו אן כונה). אבער די מינימום מושגים פון קבלה וואס זענען נאר א טיפה מן הים פון די ריכטיגע חכמת הקבלה, דאס שטייט אין יעדע חסידיש ספר.
איך מיין אז צו ארויס האבן ריכטיג די מהלך אין דעם פון אונזערע רבי'ס, איז כדאי צו נאכברענגען דא וואס דער הייליגער באר מים חיים שרייבט אין זיין ספר שער התפילה אז הגם די ריכטיגע עבודה פון התבוננות אין גדלות הבורא ודביקות בהשי"ת איז געגעבן געווארן פאר גרויסע צדיקים וואס האבן זיך שוין אויס געארבעט, אבער ווען א מענטש פאנגט אן צו עוסק זיין אין עבודת השי"ת דארף ער אנפאנגען מיט די ספרים וואס הגם ס'נאך נישט זיין מדריגה, אבער דאס איז א הכנה צו קענען אנפאנגען בכלל עפעס צו טאן, אבער נאכדעם וועט ער דארפן גיין כסדר, און אנפאנגען צו הארעווען, און שפעטער ווען ער וועט האלטען ביי דעם וועט ער עס טוען אויפן ריכטיגן מהלך.

כ'וועל ציטירן דא אפאר שורות, נאכן מגיה זיין (לפי מהדורת אמרי שפר):

הנה להענין שיהא נעשה ונגמר עי׳י האדם, אמת שכך הוא הסדר התיקון, אבל בראשית המחשבה, תיכף כשבא אדם להתחנך, ולהכניס את עצמו בהעבודה התחתונה, ללחום מלחמות ה׳, בכדי להוציא בלעם מפיהם, שהוא הניה"ק, ובכדי שלא ילכד ח"ו כאדם הראשון, עצה היעוצה שצריך להתקשר א׳׳ע במחשבת מעלה, ולשים עיניו ולבו שם, שיהא יראת שמים מתחזק בלבו היטב, ואז מורא לא יעלה על ראשו, ויוכל ללחום מלחמות ה׳, כי לא יוכלו לו הרעים התחתונים, להתקרב ולגשת אליו לרע לו, אדרבה שליט אדם באדם, לרע לו לעצמה של הרע.

וזה הדבר אשר רמז הקב"ה גם ליעקב בבחינת החלום, בהסולם מוצב ארצה וראשו מגיע השמימה, מי שרוצה לבוא לתקן בבחינת מוצב ארצה, יהי׳ ראשו בשמים.

והענין הלז רמזו רז״ל (בר"ר א ט"ו) לבריאה שמים קדמו, ולשכלול הארץ קדמה, ותיבת לבריאה מורה על מחשבה, כמאמר חז׳׳ל (ר׳׳ה דף לב) בראשית נמי מאמר הוא, והוא מאמר במחשבה, ולכן לא כתיב בו ויאמר, ובאו לרמז על הענין הזה, שבמחשבה צריך להקדים מורא שמים, בכדי שיתקשר שם, בעת שרוצה לתקן, ולברר הניצוצות מתחתית הארץ, ולזה שמים קדמו, אבל לשכלול, פירוש ליסוד ואמת, הולך הדרך התיקון כנזכר, ותיקון הארץ הוא הקודם, ואח״כ מעלה מעלה, עד שיעלה שיאו לשמים, להמשיך משם אור חיות להתחתונים.

דאס איז לענ"ד די סיבה פארוואס אלע חסידישע ספרים בלי יוצא מן הכלל, זאגן פנימיות'דיגע מושגים א גאנצן צייט, (הגם זיי שרייבן נאר א טיפה מן הים אזוי אז ס'נישט דא די חשש פון לערנען קבלה פאר די 40 מיט לערנען חסידישע ספרים). ווייל צו אנפאנגען עפעס צו טאן אין עבודת השי"ת מוז מען באקומען א פנימיות'דיגע בליק, אויף זיך און אויף די גאנצע וועלט, כדי מ'זאל זיך קענען אביסעלע אויפהייבן פון די גשמיות'דיגע וועלט פון תאוות, און אריינקומען אין תורה געצעלט].
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פ"ג

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

אזוי ווי דער אייבערשטער פירט די וועלט מיט די י' ספירות וואס זענען די דרכי הנהגתו יתברך. די זעלבע האט דער אייבערשטער געמאכט אז דער יוד וואס איז שותף למעשי בראשית, זאל זיין נפש רוח ונשמה אויך זיין צוזאם געשטעלט פון צען כחות. וואס באופן כללי ווערן זיי צוטיילט אין צוויי, שכל און מידות-געפילען.

די שכל איז כולל אין זיך דריי זאכן חכמה בינה און דעת, וואס ווערן אנגערופן אימות, ווי שפעטער ערקלערט. און די מידות זענען כולל אין זיך די זיבן מידות וואס ווערן אנגערופן שבעת ימי הבנין (וואס די עיקר בנין פון קומת האדם איז די מידות), וואס באופן כללי זענען זיי צוויי מדריגות, חג"ת וואס איז ריין געפילען, און נהי"ם וואס איז די למעשה'דיגע חלק פון די מידות.

די מוחין ווערן אנגערופן אימות, ווייל זיי זענען די מקור פון די מידות, דאס הייסט ווען א מענטש איז נוצט זיין שכל צו א זאך וועט ער אטאמאטיש באקומען א געפיל פאר די זאך.

א מענטש קען אמאל פרעגן וואס קען איך טאן אז איך האב נישט קיין געפיל פאר רוחניות? אויף דעם לערנט דער תניא אויס די וועג ווי אזוי מ'קען באקומען א געפיל צו רוחניות.

די מוח חכמה איז די ערשטע כח פון הבנה, חכמה איז די אותיות כח-מה, דאס מיינט עס איז שוין א 'כח' אבער 'מה' נאך נישט אויסגעארבעט ריכטיג. דאס איז די ערשטע יסוד מ'זאל בכלל וויסן דעם אמת. למשל אז ס'איז דא א באשעפער אויף דער וועלט.

נאכדעם קומט דער מוח בינה, וואס נעמט די זאך וואס מ'ווייסט שוין און ארבעט עס אויס, למשל א מענטש זאל זיך מתבונן זיין אין דעם, אז דער אייבערשטער האט באשאפן די גאנצע וועלט, און ער פירט עס, און אן זיין כח וואלט אלעס געווארן בטל אויפן ארט וכו'.

(דער תניא ווען ער רעדט פון די ענין פון השגחה נוצט ער א לשון פון זוהר הקדוש וואס זאגט מ'זאל זיך מתבונן זיין דריי זאכן, איינס אז דער אייבערשטער איז סובב כל עלמין. דאס מיינט אז ער איז נישט נתפס אין די בריאה, אלע מושגי הבריאה זענען נבראים, און דער אייבערשטער איז העכער אלעס. צוויי אז דער אייבערשטער איז ממלא כל עלמין, דאס מיינט אלעס וואס איז דא איז נאר דא ווייל דער אייבערשטער איז דאס מהוה ומחיה יעדע רגע, און נאך א זאך וכולי' קמי' כלא חשיב, אז אפילו דער אייבערשטער איז מנהיג די בריאה, אבער כלפי דעם אייבערשטן איז עס בכלל נישט תופס מקום די גאנצע בריאה. בעז"ה האף איך אין א געלענגענהייט צו מסביר זיין די אלע דריי זאכן באריכות).

[די מוח חכמה ווערט אנגערופן אבא טאטע און די מוח בינה ווערט אנגערופן אימא מאמע. וויייל די תפקיד פון א טאטע איז צו אראפ לייגן דעם יסוד, און די תפקיד פון א מאמע איז עס אויס צוארבעטן. למשל א טאטע ברענגט געלט, וואס אן דעם איז גארנישט דא, און די מאמע קויפט און גרייט אן עסן אויף למעשה].

ווען א מענטש איז זיך מתבונן ריכטיג אין השגחת השי"ת. וועט ער אטאמאטיש באקומען יראה און אהבה. דאס מיינט ווען א מענטש דערהערט אן אמת. דאן פון איין זייט וויל ער נישט זיין אין די שקר און פון די צווייטע זייט וויל ער נכלל ווערן אין דעם אמת. ווען א מענטש דערהערט די אמת אין די בריאה אז דער אייבערשטער איז די איינציגסטע אמת, דאן שעמט ער זיך צו אנגיין מיט זיינע שטותים- יראת הרוממות-, פון איין זייט, און פון די אנדערע זייט וויל ער נכלל ווערן אין דעם אמת און דינען דעם אייבערשטן -אהבה-.

און די צוויי מידות אהבה און יראה זענען די מידות עקריים, ווי ערקלערט אין די מבוא.

ס'איז דא צוויי וועגן ווי אזוי א מענטש ווערט אנגעצינדן צו רוחניות, איינס דורך די כח האש, דהיינו אזוי ווי פריער ערקלערט, ווען ער דערהערט דעם אמת, באקומט ער א מוראדיג צמאון צו נכלל ווערן אין דעם אמת, און אוועק צו גיין פון די שקר. דאס קומט פון די כח האש שבאדם וואס זיין פלאץ איז אין הארץ (די שורש פון דעם איז בינה).

ס'דא נאך א וועג, וואס איז א העכערע מדריגה וואס דאס איז די כח המים וואס קומט פון מוח (און די שורש פון דעם איז חכמה עיין פ"ט). וואס דאס ווערט אנגערופן אהבה שבתענוגים, דאס מיינט ווען דער מענטש ווערט באמת א חלק פון די אמת, דאן האט ער שוין נישט קיין צמאון צום אמת ווייל ער איז שוין דארט, נאר ער שעפט תענוג פון די זכי' וואס ער האט צו זיין אין די מדריגה וואס ער איז, נאנט צום אייבערשטן.

אבער ווען א מענטש דערהערט איינמאל דעם אמת און ער ווערט נתלהב צו דינען דעם אייבערשטן, דאס האט נישט קיין קיום אויף שפעטער, דאס ווערט אנגערופן דמיונות שוא, נאר אויב א מענטש וויל באמת זוכה זיין צו האבן א טעם אין רוחניות, דארף ער כסדר טראכטן פון דעם יום יום, דאס ווערט אנגערופן דעת, מלשון התקשרות (והאדם ידע), ער זאל זיך מתקשר זיין צו די זאך און לעבן אין דעם, דעמאלס וועט ער זוכה זיין צו אמת'ע אהבה און יראה וואס האט א קיום.

וועגן דעם שטייט אז אנדערש ווי חכמה און בינה וואס זענען די מקור פאר די מידות, איז דעת די קיום און די חיות פאר די מידות, וואס אן דעם איז האלט זיך עס נישט באמת.

סליק פ"ג בס"ד.
אוועטאר
האנטעך
שר חמישים ומאתים
תגובות: 338
זיך איינגעשריבן אום: מיטוואך פעברואר 04, 2015 12:12 pm

פרק ד'

  • ציטיר
  • צו לייגן א דאנק דארפט איר זיין אריינגעלאגט

תגובה דורך האנטעך »

בעז"ה וועלן מיר לערנען היינט פ"ד.


יעדע נשמה פון א יוד האט דריי לבושים מחשבה דיבור מעשה. און ווי מיר האבן שוין אויסגעשמועסט באריכות אין די מבוא, די וועג ווי אזוי די כחות הנפש ארבעט איז, אז דער מענטש האט אין זיך א כח צו טראכטן וואס דאס איז די חב"ד שבנפשו. און ווען ער טראכט בפועל איז זיך די כח מתלבש און די מחשבה. למשל עס איז דא א שטיקל גמרא, און ווען דער מענטש לערנט עס, ברענגט ער אריין אין זיין קאפ די גמרא, אזוי מיר לייגן אריין א סידי אין קאמפיוטער, און דער מוח קומט אריין אין די גמרא און ליינט עס און פארשטייט עס.

אזוי ווי ווען מיר קאנעקטען זיך צו די געוועב, קומט אריין א כח פון די געוועב אין אונזער קאמפיוטער –ער איז זיך מתלבש- און קאנעקט אים צו די געוועב. די זעלבע זאך איז ביי די גמרא, די מוח קומט אריין אין די גמרא און ער קאנעקט עס צו די מענטש.

זאגט דער תניא אז היות אז מיט יעדע מצוה וואס א יוד טוט, איז זיין כח הנשמה זיך מתלבש אין די מצוה, ממילא קומט אויס אז די מצוה בלייבט אויף אים אנגעטאן ווי א לבוש. דהיינו ווען א מענטש לערנט תורה הקדושה איז די כח חב"ד שבנפשו זיך מתלבש אין די גמרא און ער געט די כח פאר די מוח צו פארשטיין די גמרא, דאן בלייבט די שטיקל גמרא וואס דער מענטש האט פארשטאנען, אנגעטאן אויפן נפש אלוקי ווי א לבוש.

און די זעלבע די מידות פון א מענטש גייען אריין אין די מעשי המצוות וואס א מענטש טוט, און אין די לימוד התורה וואס ער לערנט. ווייל פארוואס איז א מענטש מקיים א מצוה? ווייל ער האט ליב דעם אייבערשטן און ער וויל זיך מדבק זיין אינם אייבערשטן און עס איז נישט דא קיין אנדערע וועג זיך מדבק צו זיין אינם אייבערשטן נאר דורך די מצות. און פארוואס זינדיגט נישט א מענטש? ווייל ער האט מורא צו מורד זיין ח"ו אין דעם אייבערשטן, אדער ער שעמט זיך פון אייבערשטן כביכול צו געבן כח פאר די סט"א דורך זיינע מעשים רעים ח"ו. קומט אויס אז זיינע מידות אהבה און יראה וואס זיי זענען די מידות שרשיות ווי ערקלערט אין די מבוא, און צוזאמען מיט זיי אלע אנדערע מידות זענען זיך מתלבש אין די מעשי המצוות וואס דער מענטש טוט. און די מצוות זענען א לבוש ארום זיין נשמה.

[און אפילו דער מענטש פילט נישט אז ער טוט מצות מעשיות ווייל ער האט אהבה ויראה פנימי נאר עס דאכט זיך אים אז ער טוט עס מצות אנשים מלומדה. אבער די נשמה פון א יוד איז גרייט יעדע רגע זיך מוסר נפש צו זיין פארן אייבערשטן מיט אן אהבה מוסתרת, דהיינו דער מענטש פילט עס נישט, ווי דער תניא שמועסט אויס שפעטער אין פי"ח, און דער מענטש גארף גלייבן אין דעם אז ער האט אין זיך אן אהבה מוסתרת און זעהן צו טאן עצות אז ער זאל עס שפירען עכ"פ אין די דערהויבענע זמנים, עכ"פ זיינע מידות פון די נפש אלוקות זענען זיך מתלבש אין די מעשי המצוות.]

די נפש אלוקות פון א יוד, איז בעצם צוזאם געשטעלט פון תרי"ג אברים רוחנים אקעגן די תרי"ג מצוות, אזוי ווי די גוף איז צוזאם געשטעלט פון רמ"ח אברים אקעגן רמ"ח מצות עשה, ושס"ה גדים אקעגן די שס"ה ל"ת. און יעדע אבר נעמט זיין חיות פון איין מצוה. אבער דער תניא רעדט דא פון די דריי לבושים עקריים מחשבה דיבור ומעשה.

...


זאגט דער תניא אז אז די תורה ומצוות וואס א מענטש טוט אפילו זיי ווערן אנגערופן נאר לבושים פארן מענטש אבער באמת זענען זיי אסאך העכער פון די מדריגה פון די נשמה פון א יוד. ווייל אורייתא וקב"ה חד. און דער אייבערשטער ווייל ער האט געוואלט געבן א געלעגנהייט פאר די יודען זיך מתדבק צו זיין אין אים. און כביכול דער אייבערשטער קען מען דאך נישט משיג זיין, וועגן דעם במקום גדולתו שם אתה מוצא ענותנותו, האט ער זיך כביכול אריין געלייגט אין די תורה הקדושה.

דהיינו דער אייבערשטער האט גענומען די געוואלדיגע רוחניות'דיגע אור וואס הייסט תורה, וואס קב"ה ואורייתא חד און אריינגעלייגט אין פשוטע גשמיות'דיגע מושגים אזוי אז ווען אונז וועלן לערנען א פשוטע פסוק אין תנ"ך אדער א מדרש חז"ל, וואס דאס קענען מיר פארשטייען, זאל מיט דעם מיט קומען די הייליגע אור וואס דאס קענען מיר נישט משיג זיין. און דאס הייסט אז תורה איז נמשל למים, אזוי וואסער קומט פון א הויכע פלאץ צו א נידריגע פלאץ, און עס טוישט זיך נישט נאר אזוי ווי עס איז אויבן איז עס אונטען. די זעלבע די תורה הקדושה קומט פון א הויכע פלאץ וואס מ'קען עס נישט משיג זיין, אראפ צו א נידריגע פלאץ וואס מיר קענען יא משיג זיין און עס טוישט זיך נישט די קדושה איז די זעלבע!.

קומט אויס אז דורך די מצות וואס מיר טוען, ווערן אונזערע תרי"ג אברים רוחניים און אונזערע צען כחות הנפש, ארום גענומען מיט די תרי"ג מצוות התורה. און דאס מיינט אז אונזערע נפשות ווערן אנגעבונדען מיטן אייבערשטן אליינס, צרורין בצרור החיים את ה' ממש! און די אור ה' ממש נעמט אונז ארום מראש עד רגל. און דאס מיינט צורי אחסה בו. און כצינה רצון תעטרנו, אז די רצון פון אייבערשטן וואס דאס איז די תורה נעמט אונז ארום ווי א פאנצער.

און אפילו אונז פארשטייען נאר די גשמיות פון ד תורה און מצוות נישט די אור הרוחני, אבער אין די גשמי געפינט דיך די אור הרוחני. אזוי ווי א משל אז איינער איז מחבק דעם מלך און דער מלך איז אנגעטאן מיט קליידער, אבער למעשה איז נישט קיין חילוק ווייל סוכ"ס נעמט ער ארום דעם מלך, אדער ווען דער מלך איז אים מחבק מיט זיינע קלייגער אבער למעשה האט אים דער מלך מחבק געווען. די זעלבע זאך ווען מיר טוען א מצוה זענען מיר מחבק דעם מלך אליינס, אדער ווען מיר לערנען תורה וואס דאס איז די דיבור פון אייבערשטן איז אזוי ווי דער אייבערשטער איז אונז מחבק. און אפילו מיר זעהן נאר די גשמי, דאס איז די קלייד פארן רוחני אבער עס נעמט גארנישט אוועק פון די זכי' וואס מיר האבן.
...

דאס איז פשט אז יפה שעה אחת בתורה ומעש"ט בעולם הזה יותר מכל חיי העולם הבא. ווייל עולם הבא איז נאר א משהו וויפיל מ'איז משיג ווייל די גאנצע אור ה' איז נישט מעגליך צו משיג זיין, אבער מיט תורה ומצוות ווערן מיר ארום גענומען מיטן אייבערשטן אליינס. ממילא איז אסאך מער איין מינוט אויף די וועלט וואס אונז קענען דעמאלס מקיים זיין א מצוה, און זוכה זיין צו אור ה' ממש. יותר מכל חיי העולם הבא וואס מיר פארשטייען נאר און אונז זענען משיג דעם אור וואס מיר האבן זוכה געווען, אבער דאס קענען מיר ממילא נישט אנקומען בשלימות ווייל עס האט נישט קיין גבול!.
סליק פ"ד בס"ד
שרייב תגובה

צוריק צו “שיעורי תורה”